Olanlardan sonra herşey boka sardı...
Psikolojim altüst olmuştu,hiçbir erkeğe dokunmak dahi istemiyordum. En garip olanı da"tüm kızların bunu yaşadığını"sanıyordum.
Bana ne yapıldığını sonradan anladım,o zaman aynı şeyleri 2.kez yaşamış gibi yıkıldım. Artık birine anlatmalıydım. Perişan bir haldeydim,biliyordum,ben iyi değildim.
Sesler duyuyor,rüyalar görüyordum. Ben,ben değişmiştim. Belki de deliriyordum.
Anlatamıyordum kimseye,hem nasıl anlatılır ki böyle birşey.
O kadar çok ihtiyacım
vardı ki ,konuşmaya,sarılmaya...
Anneme anlatmayı düşündüm ama ona anlatırsam,onu üzmekten,kahr etmekten başka ne geçecekti elime? Başımdan geçenleri bir deftere yazıyordum,meğersem annem defteri okumuş,sonra da yakıp çöpe atmış. Kimse bilmesin diye. Annem olayı bilmesine rağmen örtbas etmişti. Neden bilmiyorum. Belki bana bunu yapan onun bir akrabası olduğu içindir. Defterimi alıp okuduğunu da sonradan ögrendim zaten.
Ortaokul da imam hatipliydim,lisede de aynı şekilde kendi isteğimle imam hatip lisesine gittim. Orada hiç erkek yoktu,güvenliydi.(o zamanki psikolojimle öyle düşünüyordum)
Lisede 1 de çok dışlanan bir kızdım. Çünkü insanlar beni deli sanıyordu. Sürekli düşünen,hiç konuşmayan,hep uyuyan biriydim. Hareketlerim normal değildi.Yemekhane de tek başıma otururdum,tenefüslerde tek başıma gezerdim. Hiç arkadaşım yoktu. Çıkışta da hasanağa parkında oturur sigara içer,ağlardım...
Daralıyordum,içimdeki bu kasvet beni içten içe öldürüyordu.
Kendi kendime konuşuyordum,sesler duyuyor,olmayan şeyler görüyordum.
Annem sorardı,neyin var diye,hiiç der geçerdim.
Anne oysa ki biliyordun neyim var....
Birgün ağbeyimle kavga ettik yaşım o sırada (15)
Klasik kardeş kavgası işte.
Babam eve geldi,en sevdiğim yemeği,mantar yapmış annem, baba annem bizde.
Birden bire baba annem babama
-ya sen bu kızı bugün döversin,ya da ben bu kışta giderim.
Neden öyle demişti ki? Ah baba annem benden pek hoşlanmazdı...
Babam birşey demedi,ellerini yıkamaya gitti. Ben de sofrayı kurmak için mutfağa annemin yanına gittim,
Mutfağa gittikten sonra arkamdan babam geldi,saçımı tuttu,sonrası tahmin edebileceğiniz gibi. Benim takıldığım tek yer,Sanki düşmanına vuruyor gibi vuruyordu. Sanki ben onun kızı değilim,hatta sanki ben bir çocuk değilim gibi. Bundan daha da çok beni kıran,evdeki kimsenin birşey yapmaması,dur bile dememesi,hepsine çok kırgınım.
Aslında tanrım ben sana çok kırgınım...
dövdü ki günlerce yataktan çıkamadım. Çıktığım günün akşamı da Kendimi yetimhane de buldum.
