Annemin yanındaydım,
-anne sana birşey anlatmam gerek.
-ne oldu?
Ağlamaktan konuşamıyordum.
-niye ağlıyorsun? Söyle,biri sana birşey mi yaptı?
-evet anne,
Dedim ve anlattım...
Ben anlattıktan sonra bana dediği şey buydu,
-Ne yapayım? Benim suçum mu? Benden ne istiyorsun şu an?
Hiçbirşey demeden kalkıp odama geri gittim. Hiçbirşey beklediğim gibi olmamıştı. Söylediğime bin pişman olmuştum.
Ertesi gün annem yanıma gelip
-Yalan söylüyorsun! Dedi.
Tanrım, gerçekten mi?
Hayır söylemiyorum dedikçe daha da üzerime geliyordu, ne yapabilirdim ki ? En ufak şeyde bana hakaretler ediyordu, bana yaşadıklarımı annem hatırlatıyordu.
Artık daha kötüydüm,başıma gelenler yetmezmiş gibi birde annem bana inanmıyordu. Kimsesiz hissediyordum.O gün hissettim ki ben annesiz kalmıştım. Zaten hiç normal bir anne kız ilişkimiz olmamıştı,en azından eskiden bana böyle nefret kusmuyordu. Benden çocukluğumu,gençliğimi,annemi bile çaldı o insan...
Artık bana inanacak birine anlatmalıydım,bu hayatta bana hel inanacak birini,birilerini tanıyordum aslında,Zeynepler'im
İzmir den ortaokul'dan iki dostum,
İlk önce Zeyzey'e anlattım,diğer Zeze çok hassas bir insandır,onu üzmek istemedim. Aradım Zeyzey'i herşeyi anlattım.
Zeyzey o gün bana 475km uzaktan sarılabilmişti...
Biraz zaman geçtikten sonra Zeze'ye de anlattık, artık 2 dostum değil kardeşim olduğunu biliyorum. Onlar bana anne,aile oldular♡♡♡
Mesafelere rağmen dostluğumuz hiç zedelenmedi,gittikce daha da bağlandık birbirimize,biz birbirimize sahibiz.
Bence tanrı bana acıdı ve o iki meleği bana gönderdi,evet uzaktalar ama bir yerlerde birileri beni seviyor. Bu bile yeter.
Şu an yazdığım zamandan birkaç hafta önce bizim evimize geldi. Evet o bizim evimize geldi....
