Papa kiest haar boven mij!

De jongen en de gevoelens

Toen in groep 7. Moest ik eerst wat onderzoeken met mijn bloed doen. Gelukkig niks aan de hand! En eind groep 7. Toen hyves nog bestond. Ik zat dus op hyves. Ik kreeg ineens een berichtje van een jongen. Dylan heette hij. We raakten in gesprek. Hij woonden in een stad dichtbij de mijne. Hij wou mij ontmoeten. Ik wou ook. Ik kende hem nu al een beetje. En hij plaatste lieve dingen op mijn foto's. Ik vroeg aan mijn ouders of ik alleen naar Eindhoven mocht. Maar nee hoor het mocht weer is niet. Toen ik hem dit vertelde werd hij woest. Ik was in de dagen erachter gekomen dat mijn beste vriendin Chloe ook contact met hem had. In die dagen was ik heel verliefd op hem geworden. Of blind. Ik zat dus op hyves en zag het niet meer zitten! Ruzieënde ouders, de jongen kwijt! Hij had gewoon ons allebei tegelijk. Ik had dus een soort van afscheid genomen van Chloe en Van Beau(mijn beste vriendin die toen in groep 8 zat.) maar ik kon het niet ik dacht aan mijn echte beste vriendin uit Limburg. (Susanna) ze had lang bruin haar en net zoals ik blauwe ogen. Ze was er altijd voor mij en ik voor haar. Want in dat jaar overleed haar moeder en dat was mijn moeders beste vriendin. De pijn op dat moment ging door me heen. Ik greep mijn handen naar mijn keel maar ik stopte. De volgende dag stonden alle meiden bij de andere deur. Het leek alsof ze wachtte. maar waarop? Ze huilden. Ik kwam dichterbij en ineens riepen ze mijn naam: Vio! Ik schrok me dood en werd omhelst. Er hielden dus toch mensen van me! Ineens flitsten mijn leven voorbij. Ik ging naar de GGZ. En ze luisterden naar mijn verhaal. Ik moest mezelf aankeken. Ik durfde niet. Ik zag er zwak uit ! Ik kon niks. Ik keek naar mijn bruine krullen. Het eerste stapje was gezet. En toen keek ik in mijn ijskoude blauwe ogen. Ik zag eindelijk een beetje kracht. Het lichtje was nog niet gedoofd! Er was nog een sprankelingetje over. Susanna ik dacht veel aan haar. Maar de GGZ zorgden weer voor mijn zwakte. Ineens bleek ik ADHD te hebben. Ik ging naar een specialist die me daarmee kon helpen. Ik had niks geen ADHD en geen ADD. Allemaal gelogen. Iedereen dat die neigingen naar zelfmoord uit mijn hoofd waren. Maar zit het eens in je hoofd blijft het daar. Van Dylan heb ik niks meer gehoord. Maar ik dacht vaak aan hem. "Te vaak."

Lieve lezertjes,
De foto van hierboven is sprekend Dylan. Oftewel Tom Felton
Herinnert me aan hem!
Nu al super veel reads dankje xxxxx love jullie xxxxx
Xxx juul