Karanlığın Gücü

5.Bölüm - Gerçekler -

"Serhat senin burada ne işin var?"

"Serhat mı?" ağzımdan istemsizce çıkan bu cümleye karşı ikisi de bana dönmüştü.

"Demek babamın konuştuğu Serhat sensin ha?" diye devam ettim.

Annemle Serhat aynı anda konuşmaya başladı.

"Baban sana benden mi bahsetti?"

"Ferhat sana Serhat'tan mı bahsetti?"

Nedense içimde Serhat ile ilgili benden sakladıkları bir şeyler varmış gibi hissediyorum.

"Gerçekten zekisin sana demek isterdim ama anne babandan duymak çok daha iyi olacaktır. Ben de o kadar taş kalpli değilim aslında konu sen olunca."

Konu ben olunca mı? Hiçbir şey anlamıyorum ki ben.

"Bu sefer gerçekten babanı bekle. O anlatsın sana."

Herkes niye böyle söylüyor ki? Neyse şimdilik sadece Serhat ile ilgilenelim bakalım.

"Niye bu kadar şaşırdınız ki? Babam bana her şeyi anlattı."

Serhat ayağa kalkıp yanıma geldi ve ellerimi avucunun içine aldı. Annem ise sadece bizi izliyordu. Ne oluyor ya?

"O zaman bana kızgın değil misin?"

Ne kızgınlığından bahsediyor bu adam. Hayatımda ilk defa gördüm seni ben. Neyse şimdilik oyuna devam edelim.

"Hayır kızgın değilim eminim seninde kendince sebeplerin vardır."

Başka ne diyebilirim ki pot kırmamaya çalışıyorum.

"Biliyordum işte. Gördün mü Leyla? Kızımızın beni kötü karşılamayacağını sana söylemiştim."

Kızımız mı? Kızımız... Kızımız... Kızımız...

"Kızımız mı? Sen ona hamile olduğumu duyunca alıp başını gittiğinden beri senin kızın değil Ada."

"Her şeyi anlatmama izin ver lütfen. Biliyorum her şey benim aleyhime ama izin ver lütfen."

"Seni neden dinleyeyim ki? Seni sevmiyorum bile. Artık Ferhat yanımda ve çocuklarımızla gayet mutluyuz."

"Doğru Ferhat Bey artık yanınızda kardeşinin emanetine ihanet eden bir adam o. Seni ona emanet ettim ben Leyla ama o ne yaptı seninle evlendi ve..."

"Bu kadarı yeter gerçekten gider misin artık?"

Ben yaşadığım şokun içerisindeyken onlar kavga ediyordu. Gerçekten inanılır gibi değildi.

"Yeter." dedim kendimin bile duyamayacağı şekilde.

Onlar da duymamıştı.

"Yeter." dedim bu sefer biraz daha yüksek sesle.

Ama onlar yine Duymamıştı.

"Yeter." diye bağormıştım bu sefer tüm gücümle.

İkisi de birlikte bana dönmüştü.

Bir yandan ağlıyor bir yandan da bu adam babam olma düşüncesi yüzüme çarpıyordu.

"Ada sakin ol kızım bak baban gelir şimdi konuşursunuz sakin ol."

"Babam mı? Benim babam o değilmiş öyle değil mi anne?"

Gitgide sinirleniyordum ve içimde bir yerlerde bir şeyler dışarı çıkmak istiyordu.

"Kızım sakin ol bak baban gelince..."

"O benim babam değilmiş." deyip elimi havaya kaldırdım. Elimi havaya kaldırmamla oturmadaki eşyalarda havaya kalkmıştı. Elimi sağa doğru yatırdım ve tüm eşyalar sağ tarafa doğru yığıldı.