Korte verhalen

Flares

Did you find it hard to breathe?
Did you cry so much that you could barely see?
You're in the darkness all alone
And no one cares, there's no one there

~Flares, The script

De bel gaat en met een zucht schuif ik mijn stoel naar achter. Pauze, alweer. Ik sta op en pak mijn tas in. Langzaam, alles langzaam, loop ik als een van de laatsten het lokaal uit.

Door de bijna verlaten gang maak ik mijn weg richting de toiletten.

Even later loop ik de trap af richting mijn kluis om de boeken voor het volgende aantal uren. Daarna ga ik opnieuw naar de toiletten, alles om maar niet alleen in een hoekje het eind van de pauze af te wachten.

Alles doe ik zo traag mogelijk, ik laat mensen voor, was na afloop veel te uitgebreid mijn handen en check mijn uiterlijk in de spiegel. Dan loop ik de gang weer in.

Zoekend kijk ik om me heen. Met mijn ogen scan ik de mensenmassa in de aula. Ik val niet op, alleen maar iemand die eventjes rustig iemand lijkt te zoeken.

Ik draai me om en loop weer de gang in. De ene kant op, dan naar het andere eind, weer een rondje door de aula, en vooral, alles rustig aan.

Niemand mag weten dat ik alleen sta. Niemand hoeft te weten dat ik geen vrienden hebt. Een ondoorgrondelijk masker op mijn gezicht, geen gevoel is te zien.

Ik open de buitendeur, daar was ik nog niet geweest. Behaaglijk schijnt de zon op mijn gezicht maar verder komt die niet.

'Hey,' hoor ik achter me. Ik frons mijn wenkbrauwen en draai me om. Een meisje in een fleurig zomerjurkje kijkt me glimlachend aan.

'Kom je bij ons zitten?' vraagt ze en ze wijst naar een muurtje waar twee andere meiden afwachtend naar ons kijken.

'Hoezo?' is mijn verwarde antwoord.

'Hoe meer zielen hoe meer vreugd,' lacht het meisje en ze pakt mijn hand om me mee te trekken.

Nog steeds verbaasd stel ik me een moment later aan de twee vrolijke meisjes op het muurtje voor.

Ik glimlach geforceerd en geef antwoord op hun vragen.

De pauze erna wenken ze me opnieuw en vanaf dan zit ik elke pauze bij hen. Eerst omdat ik niet durf te weigeren en het beter is als ronddwalen. Daarna omdat ik het gezellig ben gaan vinden.

Weken later durf ik de vraag eindelijk te stellen.

'Waarom?'

'Soms moet je tien seconden lef hebben en kunnen die seconden een mooie wending aan je leven geven.'

Het is geen volledig antwoord op de vraag maar ik neem er met een glimlach genoegen mee.

Het is goed, en het verleden is over, een nieuw begin is gemaakt.

Well, did you see the flares in sky, were you blinded by the light?
Did you feel the smoke in your eyes?
Did you, did you?
Did you see the sparks, feel the hope? You are not alone.
Someone is out there, sending out flares.