Korte verhalen

Zwart

Ik stapte in mijn hoge zwarte laarzen, werkte het lijntje onder mijn ogen nog even bij, waarna ik de deur uitliep.

Mijn zwarte jurkje stond mooi in combinatie met het eveneens zwarte leren jasje wat om mijn schouders hing.

Al dat zwart, een traditie die ik altijd maar raar vond, maar toen, toen snapte ik hem.

Alles moest zwart zijn, anders was het contrast met de kleur van de ziel te groot.

Ik stapte in mijn auto en reed onwillekeurig schokkerig naar mijn bestemming. Ik klapte de zwarte deur achter mij dicht, draaide me om en keek tegen een enorme kerk aan.

Alleen liep ik de grote hal binnen en stelde me op. Hand na hand schudde ik, traan na traan zag ik stromen, al de condoleances liet ik op me af komen en vervolgens langs me heen glijden. Geen traan liet ik, mijn gezicht was haast even emotieloos als het stille lichaam in de kamer ernaast.

Ik zoog elk detail van de dienst die volgde in me op. Zelfs de met zwart beklede stoelen waar we op zaten werden in mijn geheugen gegrifd.

Hoe ik het -als enige- witte gezicht van mijn moeder bedekte door de kist te sluiten. Hoe de kist met een zwart kleed bedekt werd. Hoe ik langzaam achter de kist aan liep, de kerk uit en in een zwarte limousine stapte. Alles kon ik van moment tot moment herinneren.

We reden stapvoets naar de begraafplaats. Nog geen woord had ik gezegd, bang dat ik mijn emoties niet binnen kon houden.

Inwendig schreeuwden mijn organen tegen elkaar. Dat het oneerlijk is. Dat geluk niet bestaat. Dat leven enkel pijn is.

Het koste me oneindig veel moeite om het masker op mijn gezicht gesloten te houden.

Door het geknerp van het grind onder de wielen van de auto's schrok ik op. Bijna, bijna moest ik voorgoed afscheid nemen van de belangrijkste persoon in mijn leven.

Langzaam stapte ik uit de auto om het moment zo lang mogelijk uit te stellen. Om me heen stapte ook persoon na persoon uit de geparkeerde auto's.

Ik nam een teug lucht om mijn hoofd helder te houden en liep richting de kist die net de auto gehaald was. De stoet vormde zich achter mij. Stil zetten we ons in beweging.

Precies zie ik nog voor me hoe de dragers de kist in het graf lieten zakken. Er werd nog kort wat gezegd en toen was het over.

Iedereen liep, na nog een blik op het graf geworpen te hebben, weg, alleen ik bleef staan.

Lang nadat iedereen tussen de bomen was verdwenen en ook de laatste gedempte stemmen niet meer te horen waren, zette ik een stap naar voren tot aan de rand van het graf.

Ik keek neer op de kist waarin mijn moeder voor eeuwig zou rusten en mijn masker brak.

Daar, op een eenzaam kerkhof, verscholen in het bos, bij een nog ongedolven graf, kregen mijn tranen eindelijk de kans om te gaan stromen.

-------------
Op mijn telefoon getypt, kan dus wat fouten bevatten, al zie je er een, zeg het gerust!:) X