Korte verhalen

Dag en Nacht: Een wezenlijk verschil

Daar! Daar rent ze. Dwars door het open veld. Haar lange blonde haren lijken wel te zweven op de wind. Haar witte dunne zomerjurkje fladdert vrolijk achter haar aan.

Een stralende lach staat op haar gezicht. Haar parelwitte tanden springen eruit. Haar jonge leeftijd knalt van het plaatje af. Een levensgenieter.

Haar blote voeten dansen over het groene gras. Een keten van madeliefjes hangt losjes om haar pols. De zon maakt van haar haren goud. Als diamanten kijken haar ogen de wereld in.

Af en toe draait ze een pirouette. Haar heldere lach klinkt over de vlakte. Met armen gespreidt en de ogen gesloten kijkt ze richting de zon. Een gelukkige uitdrukking op haar gezicht.

Is er dan nergens pijn?

Dan kijk ik de andere kant op. Heel de sfeer verandert.

Een meisje sloft door een somber bos. Bomen benemen haar het zonlicht. Er heerst een dreigende stilte. Af en toe vertrekt het gezicht van het meisje van pijn. Een zwarte spijkerbroek hangt samen met een sweater om haar lichaam.

Doffe ogen, omrand door zwarte, uitgelopen make-up staren in de verte. Een droevige trek om haar mond. Ze lijkt ouder dan ze is. Veel ouder.

Ketenen binden haar handen en voeten samen. Ze komt maar moeizaam vooruit. Om haar heen waait het stof op.

Een flits verlicht het woud. Een dreun klinkt. Het meisje krimpt in een en een traan ontsnapt uit haar ooghoek. Het al donkere bos wordt nog duisterder. Bladeren ritselen onheilspellend.

Dan doorbreekt een geluid de ijzige stilte. Een schreeuw galmt door de lucht. De emoties erin zijn bijna niet te tellen. Angst, woede, verdriet, pijn, eenzaamheid, donkerte, hopeloosheid, wanhopigheid, alles klinkt door in deze weerzinwekkende krijs.

Het meisje valt uiteindelijk uitgeput neer. De schreeuw is veandert in huilen, een schokkend figuurtje ligt in de inmiddels stromende regen. Nergens is licht te zien. Nergens lijken de zonlicht benemende bomen op te houden. Nergens is een ander persoon in dit kille bos.

Is er dan nergens hoop?