Korte verhalen

Elf verdiepingen

'Nee!' Mijn schreeuw weerklinkt in het trappenhuis terwijl ik met twee treden tegelijk de trap op ren.

Angstig kijk ik op de bordjes waarop wordt aangegeven op welke verdieping je bent. 7, nog vier te gaan.

Weer maakt mijn telefoon een geluidje.

"Het heeft geen zin meer. Het is te laat. Ik kan niet meer."

Opnieuw geef ik een schreeuw van afschuw en de tranen lopen over mijn wangen. Ze mag niet opgeven! Zij, juist zij verdient het zo om te leven!

Zo weinig blijdschap kende ze tot nu toe in haar leven. Waarom zou zij niet mogen kennismaken met blijdschap? Waarom zou zij voor die tijd al moeten sterven?

Het mag niet!

Ik versnel mijn pas. Als ik maar niet te laat ben! Nog een verdieping. Zou ze er nog zijn?

Weer maakt mijn telefoon een geluidje. Alsof ze wacht op tegenweer.

"Sorry..."

Onder het lopen begin ik berichtjes terug te sturen. Haar bezig te houden. Ik kan haar niet missen. Wat is mijn leven dan nog waard?

"Nee!"

"Alsjeblieft"

"Blijf hier"

"Ik hou van je"

"Ik kan niet zonder je okay?"

"Het was toch altijd jij en ik"

"Tegen de wereld?"

"Geef niet op"

"Ik ben er bijna"

Mijn telefoon blijft angstaanjagend stil. Ik knal haar voordeur open en ren gelijk door naar haar slaapkamer.

De deuren naar haar balkon staan wijdt open en zij, zij balanceert op de rand van het balkon.

Een rood, wijd jurkje wappert om haar heen in fel contrast met haar bleke huid. Haar ogen zijn zwart omrand en vandaar lopen eveneens zwarte strepen over haar wangen. Haar ogen lijken al dood. Starend in de verte, geen enkele emotie is er uit af te leiden.

Ze lijkt als in trance. Gevangen door de stemmen in haar hoofd. Stemmen die de waarheid niet spreken.

Ik voel mezelf breken en loop naar haar toe.

'Stop, als je dichterbij komt laat ik los.' Klinkt haar breekbare stem door de lucht.

Vertwijfeld blijf ik staan. Ik kan haar toch niet alleen laten in deze strijd? Het hoort toch om je beste vriendin te knuffelen als dat het enige is wat je nog voor haar kan doen?

'Alsjeblieft, ik kan niet zonder je.' Emoties in mijn stem schreeuwen om voorrang.

Angst wint het en de hoop, het enige wat die angst kan verslaan, is weg.

'Blijf hier!' roep ik smekend.

Geen reactie is te zien. Haar gezicht blijft even emotieloos.

'Alsjeblieft, hoe kan ik leven zonder jou? Doe het voor mij!'

Dan, eindelijk is er een reactie. Monotoon is haar antwoord.

'Ik doe het al zo lang voor jou. Ik kan het niet meer. Het is te laat.'

Dan laat ze de reling van het balkon los en onder begeleiding van een onmensenlijke schreeuw van mij fladdert ze in haar rode jurkje naar beneden.

Eiselijk stil blijft ze, en met een doffe klap komt ze elf verdiepingen lager op de stenen terecht.

In shock loop ik naar de reling en staar in de diepte. Ze is weg! Ze is echt weg! Mijn vriendin is weg!

Hoe kan het dat zij zelfmoord heeft gepleegd? Wat heb ik verkeerd gedaan? Hoe een slechte vriendin ben ik als ik dit laat gebeuren, zo, voor mijn ogen.

Als in een waas zie ik een politieauto en een ambulance aan komen rijden. Geschokte buurtbewoners snellen toe.

En ik, ik kan alleen maar inzien dat ik het niet goed heb gedaan. Waar is de zin van het leven gebleven?

Alles lijkt in een klap weg te zijn. Mee over de rand van het balkon naar beneden te zijn gevallen.

Hoe kan ik nog leven met een moord op mijn geweten? Hoe zou ik ooit weer mensen onder ogen kunnen komen? Alles, heel mijn wereld is in elkaar gestort.

Ik neem de plek van mijn beste vriendin in. Even twijfel ik nog, maar wat heeft er nog zin?

Dan laat ik me los en vlieg mijn vriendin en de zin van het leven achterna.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Because you're awesome.

Loveyou