Μαλιστα αφέντη

-15-

Τι σκατα έγινε μόλις τώρα; Γιατί δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρος;

Αφού είναι μαζί της χαρούμενος γιατί κάθεται και μιλάει μαζί μου. Μόλις τώρα μου είπε τα πιο ομορφα λόγια που έχω ακουσει ποτέ μου για εμένα.

Ήταν ο πρώτος που μου είπε ότι του αρέσω για αυτο που είμαι και όχι για αυτό που δείχνω. Με καυλωνε τόσο γαμημενα πολύ που αν τον είχα δεν θα χρειαζόμουν κανέναν άλλο να με ακουμπήσει.

Αυτή τη στιγμή που έχω πάρει απόφαση να βάλω τον εαυτό μου σε σειρά και να του φέρομαι καλύτερα πρέπει να του πω πως νιώθω αλλά πως;

Δεν θέλω να τον χάσω. Πριν φύγω για Ολλανδία μιλούσαμε σε καθημερινή βάση. Είχε γίνει συνήθεια μου, όχι με κακό τρόπο. Του έλεγα πως ήταν η μέρα μου και αυτό ήταν αρκετό για να γίνει καλή.

Τον χρειάζομαι, τον έχω ανάγκη δίπλα μου, δεν μπορώ να εκφραστώ σε κανέναν άλλο με τον ίδιο τρόπο. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά τόση αποδοχή.

Εγώ αγαπάω αυτόν, αυτός αγαπάει άλλη ίσως και αυτή να αγαπάει άλλον. Πόσο κλισέ αυτή η ιστορία αλλά κάθε φορά σε πιάνει απροετοίμαστο. Ξανά και ξανά.

Είναι αστείο που κάνω λες και δεν το έχω ξαναζήσει. Όλη μου την ζωή περπατάω μέσα σε αύτους τους κύκλους.

Ενα μοτίβο είναι όλα που αρνούμαι να μάθω. Έχω ξαναζήσει αυτή την ιστορία τρεις φορές.

Η πρώτη κράτησε τέσσερα χρόνια. Ήμουν μικρή. Ήταν πλατωνικό αλλά αυτό δεν με έκανε να πληγωθώ λιγότερο.

Την δεύτερη είχα καταφέρει να γνωρίσω τον άλλον καλά. Έκανε ουσίες. Τρία χρόνια με πλήγωνε καθημερινά. Νοιαζόμουνα τόσο για εκείνον που πονούσα. Τότε ξεκίνησα να γράφω ιστορίες. Ρομαντικές με χαρούμενο τέλος.

Τόσο ψεύτικες. Κακογραμμενες. Τόσο μακρυά από την πραγματικότητα. Η τελειότητα τους ακουμπούσε τα όρια του σουρεαλισμού.

Μετά από τον δεύτερο έρωτα μου ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα το ζήσω ξανά αυτό. Αλλά να με πάλι. Μερικά χρόνια αργότερα. Εδώ. Ξανά το ίδιο μοτίβο. Περπατάω στον ίδιο κύκλο.

Θα έλεγε κανείς ότι έχω μάθει τα βήματα απέξω αλλά όχι. Ξαφνιάζομαι κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο. Κλαιω στον ίδιο τόνο. Οι πληγές έχουν το ίδιο βάθος.
Πονάω με τον ίδιο τρόπο.

Όλοι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Με τόσο παρόμοιες ιστορίες.

Ο πρώτος ήταν έρωτας του γυμνασίου. Δεν ήταν όμορφος. Στην αρχή μιλούσαμε με είχε γοητεύσει το πόσα κοινά είχαμε. Παρόλο που ήταν άσχημος ήταν γλυκός και ειχε μια ευγένεια που σπάνια συναντούσες. Βρήκε παρέες που προσπαθούσε να ταιριάξει και εγώ έμεινα πίσω. Συνέχισα να τον θέλω. Μια μέρα αποφάσισε να φασωθει μαζί του, για την καυλα του λογικά. Αρχίσαμε ξανά να μιλάμε και είχε αλλάξει.