Μαλιστα αφέντη

-25-

Μιχάλης POV

Μου έρχονται τόσες αναμνήσεις από το πατρικό μου, στέκομαι απέξω από το σπίτι και κρατάω την Κατερίνα από το χέρι.

Νιώθω ξανά έφηβος. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που στεκόμουν έξω από το σπιτι. Ακριβώς έτσι όπως είμαι τώρα.

Στεκόμουν απέξω και το κοιτούσα.

Γυρνούσαμε από την πενταήμερη. Με το που μπηκα μέσα στο σπιτι είδα μόνο την μάνα μου και τον μικρό μου αδελφό αγκαλιά να κλαίνε.

Τους φώναζα να μου πουν τι συνέβη. Δεν μου απάντησε κανένας από τους δυο. Η μητέρα μου άπλωσε το χέρι της και πήρε και εμένα αγκαλιά.

Μετά από λίγη ώρα μπήκε ο πατέρας μου στο σπίτι. 

Κατάλαβα ότι κάτι είχε γίνει με τον μεγαλύτερο μου αδελφό τον Αλέξανδρο. Ήξερα ότι ήταν μπλεγμένος πολύ με ναρκωτικά. Και εγώ ήμουν τότε.

Εκείνος μου έδινε χόρτο και χάπια. Μαζί ξεκινήσαμε όταν πήγα λύκειο.

Ο πατέρας μας μου είπε ότι έπαθε καρδιακό από κοκαΐνη.

Δεν ήξερε ότι και εγώ έπινα. Δεν του το ειπα ποτέ. Τα σταμάτησα όλα μετά απο αυτό.

Η κηδεία έγινε την επόμενη εβδομάδα. Εκεί ήταν οι φίλοι του που τον είχαν παρασύρει.

Όταν τους είδα θύμωσα τόσο πολύ.

- Δεν ντρέπεστε να έρχεστε εδώ. Εσείς φταίτε για όλα. Μαλακες, εσείς τον σκοτώσατε.

Τους φώναξα. Η μάνα μου με χαστούκισε μπροστά σε όλους και μου είπε ότι δεν σέβομαι τον αδελφό μου.

Εκείνη την μέρα έφυγα από το σπίτι.

Έμεινα στο σπίτι ενός φίλου μου. Ήθελα να ξεπληρώσω την οικογένεια μου κάπως. Ξεσκίστηκα στο διάβασμα για να περάσω σε μια καλή σχολή και μετά ασχολήθηκα με επιχειρήσεις. Τους έστελνα χρήματα κάθε μήνα όταν άρχισα να βγάζω ένα καλό εισόδημα. Δεν έπαιρνα όμως καμμία απάντηση.

Κοιτάω την Κατερίνα

-Πριν λίγες μέρες πέθανε ο πατέρας μου. Η μάνα μου με πήρε τηλέφωνο μετά από 20 χρόνια που δεν είχαμε μιλήσει.

-Γιατί δεν μου είπες τίποτα για αυτό.

-Είναι πολύ δύσκολο για εμένα να μιλάω για την οικογένεια μου. Ξέρεις έχουν παιχτεί διαφορα. Θα σου τα πω κάποια άλλη στιγμή.