Bugün yeni yılın ilk günü. Birçok kişi ve kurum için yeni bir başlangıç demek. Benim için de sonun başlangıcı...
Haberlerde yeni yılı kutlayan coşkulu kalabalıkları izledim. Onlardan biri olabilirdim, düşünmeden mutlu olabilirdim. Ben hiçbir zaman o kadar kaygısız olamadım. Çocukken bile kutlamalarda "Güle güle ..... , hoş geldin ......" gibi yazılara bakıp geçen yıl için hüzünlenirdim. Artık kimse onu sevmiyor önemi kalmadı, derdim. Kutlanan yeni yılı da düşünüp hüzünlenirdim. Şimdi onu böyle kutluyorlar ama bir yıl sonra ona da güle güle diyecekler, derdim. Sonrasında zaman üzerine düşünüp onu anlamaya çalışırdım. Anlayamazdım ve bu bilinmezlik yaşama sevincime bir balta daha vururdu. Zaten böyle şeylerin toplamı beni hayatımı sonlandırma kararına yöneltti.
Öleceğini bilerek yaşamak tahmin ettiğimden de zormuş. Bazen hiçbir şeyi yapacak kuvveti bulamıyorum kendimde. Sık sık "Zaten öleceksin bunlar artık anlamsız" diyorum. Bu halim ilişkilerime de yansıyor. Beni sevmelerini, bana değer vermelerini istemiyorum bazen. Bu bana acı veriyor. Ölümümle onları ne kadar üzeceğim çıkmıyor aklımdan. O yüzden soğuk davranıyorum, uzaklaşsınlar istiyorum benden. Ama bazen de tam aksine "zaten öleceksin, sevdiklerinle doya doya vakit geçir" diyorum ve abartılı sevgi gösterilerim oluyor. Durup durup anneme sarılıyorum. Ölmek te yaşamak kadar zormuş.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
NEVROTİĞİN NOTLARI (Kitap Olacak)
Non-FictionMerhaba ben Zeynep. İntiharını en ince ayrıntısına kadar kurgulamış biriyim. Psikiyatri servisinde iki ay yattım. Buraya hastanedeki anılarımı ve sonraki sorgulamalarımı bırakıyorum. Bir depresifin gözünden dünyaya bakmak isterseniz buyrun.
