Psikiyatri servisine geldim. Burası korkunç bir yer. Veronika Ölmek İstiyor'da anlatılan o özendirici atmosfer hiç yok. Koridorlarda ağlayanlar, bayılanlar, tip tip insana bakanlar...Oda arkadaşım on yaşında bir kız çocuğu. Zararsız görünüyor. Hiç odadan çıkmak istemiyorum. Benim sağlığım gayet iyi. Sorunum yokmuş onu gördüm.
Geleli bir saat oldu. Bir daha bu duruma düşmek istemiyorum. Sırf bu sebeple bile hayatıma sonverebilirim. Herkes hayatın yaşamaya değer olduğunu söylüyor. Bunu ne kadar düşünerek söylüyorlar acaba? Bence insanların büyük çoğunluğunun yaşama sebebi sadece dünyaya gelmiş olmaları. Çok sıkıntılar yaşıyorlar ama inatla yaşamaya çalışıyorlar. Ama neden? Neden herkes yaşama dört elle sarılmış ve ölümden bu kadar korkuyor. Benim bir teorim var. Hayatta kalma dürtüsü avcı toplayıcı atalarımızdan miras aldığımız bir şey. O zamanlar doğa vahşiydi, yaşamak için ciddi çaba sarf edilmesi gerekiyordu. Bu güdü genlerimizle bize miras kaldı. O yüzden inanılmaz sıkıntılara rağmen herkes yaşam için bu kadar mücadele ediyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
NEVROTİĞİN NOTLARI (Kitap Olacak)
Non-FictionMerhaba ben Zeynep. İntiharını en ince ayrıntısına kadar kurgulamış biriyim. Psikiyatri servisinde iki ay yattım. Buraya hastanedeki anılarımı ve sonraki sorgulamalarımı bırakıyorum. Bir depresifin gözünden dünyaya bakmak isterseniz buyrun.
