•Ο κολλητός του αδερφού μου•

17ο Κεφάλαιο

Οι ώρες περνούσαν και εμένα περνούσαν διαφορά από το μυαλό μου..

"Όχι ρε γαμωτο δεν γίνεται να τον χάσω.. Απλά δεν γίνεται... Είναι δυνατός ο πατέρας μου θα τα καταφέρει.."

Είπα από μέσα μου..

Τα δάκρυα μου έκανα και πάλι την εμφάνιση τους..Ο Χρήστος γύρισε και με κοίταξε..

"Ήρεμα καρδιά μου ο μπαμπάς θα τα καταφέρει..Πρεπει να τα καταφέρει.."

"Χρήστο δεν μπορώ να ηρεμήσω μέχρι να βγει ο γιατρός να μας ενημερώσει.. Προσεύχομαι να βγει να μας πει ότι ο μπαμπάς είναι καλά και μόλις τον δω να χωθώ στην αγκαλιά του.."

Είπα κλαίγοντας και αγκάλιασα τον Χρήστο

"Αυτό θα γίνει.. Είμαι σίγουρος"

Λέει ο Γιώργος και γυρίσαμε να τον κοιτάξουμε

"Μακάρι.. "

Λέω και σκουπιζω τα δάκρυα μου

"Εδώ είμαι κολλητη"

"Εδώ και χρόνια μπρο"

Της λέω και την αγκαλιάζω

Ήμασταν και οι 4 μαζί έξω και περιμέναμε με αγωνία κάποιο νέο..

Μετά από αρκετές ώρες βγαίνει ο γιατρός.. Είχε τελειώσει το χειρουργείο..Τρέξαμε προς το μέρος του

"Γιατρέ πείτε μου ότι όλα πήγαν καλά.."

Λεω με ένα αίσθημα αισιοδοξίας.. Ο γιατρός σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάει εμένα και τον Χρήστο

"Ο πατέρας σας τα πήγε μια χαρά.. Μπράβο του είναι πολύ δυνατός.."

Είπε και χαμογέλασε

Όλοι μας βγάλαμε ένα αίσθημα ανακούφισης και αρχίσαμε να γελάμε

"Γιατρέ είστε ο σωτήρας μας"

Ειπα και τον αγκάλιασα τελείως αυθόρμητα.. Ήταν ο άνθρωπος που έσωσε τον πατέρα μου και του χρωστάμε πολλά

"Θα σας το ξεπληρώσουμε γιατρέ αυτό το θαύμα που μας κάνατε.. Σας ευχαριστούμε"

Είπε ο Χρήστος και τον χτύπησε χαϊδευτικά στον ώμο

"Παιδιά το θαύμα το έκανε ο πατέρας σας που ήταν δυνατός.. Εμείς θα τα πούμε ξανά"

Είπε και χαμογέλασε

"Ποτέ μπορούμε να τον δούμε;"

Είπα με όσο περισσότερη χαρά μπορούσα

"Σε λίγες ώρες.. Θα σας ειδοποιήσω όταν είναι η κατάλληλη στιγμή"

"Σας ευχαριστούμε"

Είπα και γύρισα και κοίταξα τον Χρήστο

"Χρήστο ο μπαμπάς είναι μαζί μας"

"Ναι καρδιά μου ναι μαζί μας είναι"

Έτρεξα και τον αγκάλιασα.. Ήμουν τόσο χαρούμενη.. Ανυπομονούσα να έρθει η ώρα να τον αγκαλιάσω.. Να νιώσω την αγκαλιά του μπαμπάκα μου που τόσο μου είχε λείψει..

Ο Χρήστος με κοίταξε σοβαρά

"Πρέπει να το πουμε στην μαμά.. Θα το μάθει κάποια στιγμη.. Και αφου πήγαν όλα καλά δεν υπάρχει λόγος να το κρύψουμε"

"Ναι έχεις δικιο.. Πάμε να την δούμε αν είναι.. Παιδιά περίμενετε ερχόμαστε σε λιγάκι"

Αρχίσαμε να περπατάμε προς το δωμάτιο της μαμάς ώσπου μπήκαμε μέσα.. Η μαμά φάνηκε κάπως λυπημένη και μας κοίταξε

"Μαμά; είσαι καλά;"

Ρωτάει ο Χρήστος

"Που ήσασταν; με τρόμαξατε"

"Όχι μανουλιτσα μου μην μου αγχώνεσαι.. Απλά.. Ήταν κάτι σημαντικό.. "

Είπα και της χαμογέλασα

"Τι έγινε; πείτε μου.. Μήπως έγινε κάτι με τον πατέρα σας;"

Είπε αναστατωμενη

"Ναι μάνα απλά δεν θέλαμε να ταραχτεις αλλά όλα πήγαν καλά και τωρα είναι μια χαρα"

Λέει ο Χρήστος χαιδευοντας το χέρι της

"Τι συνέβη πείτε μου"

"Χρήστο εσύ ή εγώ;"

"Θα το πω εγώ καρδιά μου"

Λέει ο Χρήστος

"Μαμά ο μπαμπάς είχε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και έπρεπε να μπει χειρουργείο.. Ήταν πολύ σοβαρά τα πράγματα και δεν γινόταν να καθυστερήσει άλλο.. Και πριν λίγο τελείωσε το χειρουργείο και τώρα είναι μια χαρά"

Είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε ο Χρήστος

Η μαμά έβαλε το χέρι στο πρόσωπο της και άρχισε να κλαίει..

…

Hey

Τι μου κανετε;

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο

Τα λέμε στο επομενοοο

❤️❤️