•Ο κολλητός του αδερφού μου•

14ο Κεφάλαιο

Ο Χρήστος έκλεισε πανικόβλητος το κινητό του

"Χρήστο τι έγινε;"

Τον ρώτησα ανήσυχη

"Μελίνα.. Θέλω να φανείς ψύχραιμη.."

"Χρήστο πες μου τι έγινε.."

"Οι δικοί μας είχαν ένα ατύχημα με το αμάξι"

Ξαφνικά ένιωσα ότι έχασα τον κόσμο μου.. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έγινε κάτι τέτοιο.. Άρχισα να κλαίω με λιγμούς και αγκάλιασα τον Χρήστο

Έβαλε το πρόσωπο μου στα χέρια του και με κοίταξε στα μάτια κλαίγοντας και αυτός

"Κοίταξε με μαζί θα τα αντιμετωπίσουμε όλα ότι και να γίνει.. Και να σκέφτεσαι θετικά όπως θα κάνω και εγώ"

"Ναι αδερφούλη μου σε όλα μαζί"

Η Αναστασία και ο Γιώργος είχαν πάθει σοκ και προσπαθούσαν να μας εμψυχώσουν

"Παιδιά θα πάνε όλα καλά μην στεναχωριέστε θετικές σκέψεις να κάνετε..."

Ειπε ο Γιώργος

"Ναι και ότι χρειαστείτε εμείς θα είμαστε εδώ"

Είπε η Αναστασία

" Σας ευχαριστούμε πολύ ρε παιδιά.."

Αρχισα να μην αισθάνομαι καλά και να χάνω τις αισθήσεις μου.. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβη..

"Μελίνα αγάπη μου όχι μην μου το κάνεις αυτό σε παρακαλώ.. Γιώργο φέρε λίγο νερό γρήγορα"

Γιώργου POV

Έτρεξα γρήγορα στην κουζίνα να βάλω νερο..οχι δεν θα την αφήσω να πάθει κάτι ρε γαμωτο θα κάνω τα πάντα για να είμαι δίπλα της.. Θα έκανα τα πάντα για αυτήν

Τέλος Γιώργου POV

"Έλα κορίτσι μου πιες λίγο νερο"

Είπε ο Γιώργος καθώς μου έδινε το νερό

Ήπια λίγο νερό και ένιωσα λίγο καλύτερα

"Παιδιά θα τρελαθώ αν.. "

"Όχι δεν θα γίνει τίποτα.. Είπαμε θετικές σκέψεις σε παρακαλώ πρέπει να κρατηθούμε δυνατοί και εσύ και εγώ καρδιά μου"

Είπε ο Χρήστος ενώ με είχε αγκαλιά

Μόλις αισθάνθηκα λίγο καλύτερα ετοιμαστήκαμε να πάμε στο νοσοκομείο..

Στην διαδρομή προσπαθούσα όσο μπορούσα να ηρεμήσω αλλά διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό σου.. Προσπαθούσα να μην τα σκέφτομαι αλλά δεν γινόταν..Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου.. Ο Χρήστος από την ταραχή του δεν καταλάβαινε ότι έτρεχε..

"Χρήστο πάνε πιο σιγά γαμωτο θα τρακάρουμε.."

Του λέω ταραγμένη

"Συγνώμη ρε Μελίνα δεν το κατάλαβα.. Απλά θέλω να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.."

Μείωσε την ταχύτητα και σε λίγη ώρα φτάσαμε στο νοσοκομείο.. Πάρκαραμε και κατεβήκαμε.. Πιαστήκαμε από το χέρι και ήμασταν έτοιμοι να μπούμε μεσα

"Πάμε;"

Μου λέει ο Χρήστος και κοιταχτήκαμε.. Κοίταξα τα χέρια μας και θυμήθηκα όταν ήμασταν μικροί που σε κάθε δύσκολη στιγμή κρατιόμασταν από το χέρι περνάμε δύναμη ο ένας από τον άλλον και λέγαμε ότι όλα θα πάνε καλα

"Πάμε αδερφούλη μου"

Μπήκαμε μέσα και ρωτήσαμε για τους γονείς μας

Αργότερα μας έστειλαν σε έναν γιατρό.. Χτυπήσαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα στο γραφείο του 

"Καλησπέρα.. Είστε τα παιδιά από το ζευγάρι που είχε το ατύχημα;"

Λέει ο γιατρός δίνοντας μας το χέρι του

"Ναι γιατρέ εμείς είμαστε"

"Καθίστε"

Είπε και έδειξε τις καρέκλες

"Λοιπόν; Πως είναι οι γονείς μας;"

Ρώτησα ανήσυχη..

....

Χελλοου τι κάνετε;

Αναμένετε για το επόμενο κεφάλαιο

See you soon guys

💋💋💋