Cameron Dallas // Best Friend or Boyfriend ?

Hoofdstuk 45

POV Lisa.

Vandaag, de dag nadat ik te horen kreeg dat mijn broertje zo erg ziek was, mag ik niks doen van mijn overbezorgde vriend en zelfs mijn broer besloot om terug te vliegen vanuit Australië, waar hij nog was met Alli.

"Ik ben gelijk teruggekomen" zegt Adam terwijl hij zijn koffers binnen neerzet en mij een knuffel geeft. "Adje, we kunnen helaas niks doen en ik mag niet bij daan langs." Hij kijkt mij niet begrijpend aan. "Cameron. Maar jij mag wel heen gaan als je wil." Hij kijkt me aan en knikt. "Dan ga ik gelijk even. Moet ik nog wat van je zeggen?" "Zeg maar gewoon dat ik hem mis en dat ik hoop hem snel weer te zien." "Oke, tot straks he!" roept hij waarna hij de deur achter zich dicht gooit. Hij komt uit het vliegtuig van uren thuis waarna hij gewoon verder gaat, wat is er mis met hem?

Ik loop naar de woonkamer naar cameron toe en ga naast hem op de bank zitten. "Ik wil echt iets doen, ik verveel me dood." "Nodig iemand uit, manon ofzo." Ik knik en bel jack op. "Hey Lisa ! Ik las op twitter iets over je broertje, alles goed met hem?" "Nee, maar ik belde om te vragen of je langs kunt komen, gewoon gezellig?" "Tuurlijk, ik ben er over 10 minuten oké?" "Oké." antwoord ik waarna ik opleg. "Wie heb je uitgenodigd?" vraagt cam. "Gilinsky." antwoord ik. Hij kijkt me aan met een moordende blik. "Ik zei Manon en je belt Jack op?" "Je zei manon ofzo. En daarbij heb ik geen zin in dat medelijden. Ik wil gewoon even een goede vriend over de vloer om een leuke middag te hebben."

10 minuten later staat jack binnen zoals beloofd. "Super dat je kon komen!" Roep ik door het huis naar hem met een glimlach en omhels hem dan, tot irritatie van cam. "Doe nou eens stil Lisa!" Roept hij naar me, ik heb geen idee waar hij mee bezig is. "Wat is er met hem?" Vraagt jack aan me terwijl we verder lopen. "Ik heb echt geen flauw idee" antwoord ik naar waarheid. We lopen naar de woonkamer en Gilinsky en Cam begroeten elkaar. Ik zie dat cameron weer een beetje vrolijk wordt. "Waar is Daan?" Vraagt hij dan. In een snelle schok kijk ik gelijk naar Cameron toe. "Daan is bij zijn vader tot het weer wat beter met hem gaat." antwoordt Cameron wijs en netjes. Ik kijk hem dankbaar aan.
Jack kijkt verward. "Wat is er aan de hand?" "Hij is ziek" zeg ik zacht, hopend dat ik niet heel verdrietig word, hij is er nu nog en hopelijk komt hij er bovenop.

"Zorg dat Daan weer thuis komt, wij zijn een familie, wij staan voor jullie klaar zoals jullie voor ons." Ik knik en kijk hem dankbaar aan. "Daan komt zeker terug hier, iedereen is gek op hem." Op dat moment horen we de deur hard dichtvallen. "Wie is dat?" Vraagt Jack nieuwsgierig. "Ik denk mijn broer, Adam." zeg ik weer wat vrolijker. Even later komt Adam binnenlopen en stelt zich voor aan Jack. Daarna komt hij naar mij toe en trekt me in een omhelzing. "Het ging redelijk met hem, hij was gewoon aan het spelen maar toen we alleen waren zei hij dat hij terug naar 'huis' wilde. We moeten hem zo snel mogelijk weer hier hebben." zegt hij in 1 adem. Ik knik. "Ik zal met mijn vader gaan praten hierover, ik wil hem ook terug."

Zo gezegt zo gedaan, dus liet ik Jack achter bij Adam en Cameron en ging ik naar mijn vader toe, tot toch wel lichte tegenzin van cam. 

Ik bel aan en zie mijn vader. Moe is hoe hij eruit ziet, en Daan is daar pas net. "Hadden we niet afgesproken dat je een tijdje rust nam?" vraagt hij lichtelijk verward. "Ja, maar ik heb geen rust als ik niet weet hoe het met hem gaat, dus ik wil hem meenemen." Ik loop naar de woonkamer met mijn vader achter mij aan lopende. "Je kan hem niet zomaar meenemen, lisa."   "Moet jij eens op letten, vader. We hadden toen jij en mam gingen scheiden een afspraak gemaakt dat Daan bij mij en cameron bleef, dus nu ook. Dit is geen uitzondering. Daarbij zie ik toch dat je moe bent?"   "Ik wil niet dat het jouw leven overneemt, je bent nog zo jong."   Ik rol even met mijn ogen. "Pap, Daan wordt ouder. Hij is geen baby meer. Hij groeit verschrikkelijk hard. De meeste jongens van zijn leeftijd zijn al alleen thuis. Hij wordt zelf wakker, wekt ons meestal, het enige is dat we hem naar school brengen en misschien ziekenhuis afspraken hebben en als wij het druk hebben, hebben we vrienden of jou of mam. Het komt echt goed."   "Hij is boven." zegt hij dan, lichtelijk boos. Ik knik en loop naar zijn kamertje. 

Ik zie Daan op zijn bed liggen. "hey daan." zeg ik waardoor hij zich omdraait en me aankijkt. "Hey!" zegt hij zo luid en duidelijk mogelijk, maar het is te merken dat hij moe is. Hij blijft ook liggen. Ik besluit naar het bed te lopen en op mijn hurken te zitten zodat ik in zijn gezicht kan kijken. "Ben je moe?"  Hij knikt. "Ik heb de hele dag bezoek gehad. Adam is ook geweest!"   Ik glimlach even naar hem. "Adam is speciaal voor jou teruggekomen uit Australië. Lief hè?"   Hij lacht tevreden. "Luister, ik kom je ophalen. Cameron wil je ook graag zien. Vind je dat leuk?"   "Ja, heel graag!" roept hij een beetje luid terwijl hij uit zijn bed stapt, zijn schoenen aan doet en na mij naar beneden loopt.  "Zeg maar gedag tegen papa, dan gaan we gelijk zodat je kan slapen." Hij knikt en geeft mijn vader een knuffel. Daarna komt Daan weer naar me toelopen, ergens voel ik me schuldig.. "Pap? Je kan altijd bij ons komen he, als je bij Daan wil zijn?"   "Dankje, lisa. Bedank Cameron ook maar even, en doe de groetjes aan Adam."   "Is goed." antwoord ik waarna ik met Daan terugga naar huis. 

Eenmaal terug thuis wordt Daan gelukkig goed opgenomen thuis. De jongens hadden besloten meer vrienden uit te nodigen. Ondertussen waren ook Nash, Jack Johnson en Taylor er. Niet dat ik het een heel goed idee vond omdat Daan moe was, maar hij leek het zelf wel leuk te vinden dus vond ik het ook best. Daarbij kan Adam ook contacten leggen en vrienden maken op deze manier. Na een tijdje te zien hoe Daan goed opgenomen werd door de vrienden van Cameron, besloot ik even naar de stad te gaan in mijn eentje. Natuurlijk een dom idee want ik voelde al hoe mensen foto's flitsten achter me en naast me en op een gegeven moment wist ik niet meer waar foto's gemaakt werden. Natuurlijk was het weer uitgelekt van mijn broertje en in al die rot roddelprogramma's gekomen. 

"Lisa !" hoor ik geroepen. Ik kijk achterom en zie Nicole, iemand die ik ken van heel vroeger die naar me toe loopt. "Hey, lisa. Herken je me nog?"   "Nicole." antwoord ik met een gemaakte glimlach. "Je bent overal in het nieuws! Wat is er wel niet allemaal gebeurd?"   "Waarschijnlijk weet je het. Het is de soort vrienden die je maakt. Ik blijk een tweelingbroer te hebben die mijn ouders in Nederland achter hadden gelaten en mijn broertje is ziek. Iets dat je niet wist?" Ze schudt haar hoofd. "Luister, ik begrijp hoe rot het voor je is, maar blijf jezelf oke?"  Ik knik naar haar. "Ik heb een leuk leven met leuke vrienden, maak je geen zorgen."  Daarna loop ik weg. Haar heb ik niks gevraagd. Ik had altijd al een hekel aan haar, ze roddelde altijd achter iedereen hun rug om, en nu, omdat ik 'bekende' vrienden heb, wil ze mijn vriendin worden. Dacht het niet.