Cameron Dallas // Best Friend or Boyfriend ?

Hoofdstuk 47.

POV Lisa

Zoals wel vaker, wordt ik wakker door gegil dat ik van beneden hoor als Daan MTV of Nickelodeon zit te kijken. Ik loop naar beneden en zie cam en Adam in de keuken staan met elkaar praten. Cameron maakt ontbijt voor Daan. Hij stopt als hij me ziet en hij geeft me een kus. "Heb je lekker geslapen?" vraagt hij dan. "Jawel." antwoord ik. "Jij ook?" vraag ik er gelijk achteraan.

"Opzich. Het is wel zwaar om voor Daan te zorgen."

Ik kijk hem aan en zie dat hij moe is. "Morgen blijf je liggen, oke? Ik neem het de hele dag over en jij gaat gewoon doen wat je leuk vindt om te doen."

"Dat hoeft echt niet, we doen dit samen."

"Overmorgen mag je me weer helpen, morgen doe je niks. Daarbij is Adam er ook."

Hij zucht maar knikt. Hij smeert het brood en brengt het naar Daan toe. Ik loop achter ze aan en zet de televisie uit.

Vandaag gaat Daan even naar school, wel alleen vanaf 1 uur en aankomend weekend gaat Daan naar mijn moeder toe. Hij heeft er opzich best veel zin in om haar weer te zien, hij is en blijft toch altijd haar moeder. Ik hoop alleen dat ze zich gedraagt..

Daan eet zijn brood netjes op en Adam pakt het bord weg van de tafel. Daarna gaat hij zelfstandig naar boven en petst hij zijn tanden, kleed hij zich netjes aan en dan doe ik zijn haar.

Daan kijkt me bang aan en dan ga ik op mijn hurken voor hem zitten.

"Lisa.. Wat nou als ze me raar aankijken?" vraagt hij me. Ik zie dat hij op zijn bed gaat zitten en verdrietig naar de grond toe kijkt.

"Daan, het zijn je vrienden.. Als je het aan ze uitlegt zullen ze het wel begrijpen. Oké?"

"Maar Lisa.. Ik ben zo bleek. Ik ben echt bang." Hij begint bijna te huilen, de tranen staan al in zijn ogen.

"Broertje, je hoeft nike hè? Ik denk gewoon dat het je wel goed zal doen om je vrienden weer even te zien maar als je dat niet wil, dan doen we het niet en blijf je thuis."

"Ik ga wel heen, maar zou jij het uit kunnen leggen aan mijn klas? Ik durf dat niet. Ik ben te bang voor de reacties." Daan kijkt me hoopvol aan. Ik knik begripvol naar hem. "Natuurlijk wil ik dat." Ik til hem op en neem hem mee naar beneden waar ik hem op de bank neerzet naast Adam. Daan is erg stil en Cameron kijkt ongerust van hem naar mij. Hij wil duidelijk weten wat er aan de hand is met Daan.

Ik ga net zoals eerder op mijn hurken voor Daan zitten en kijk hem aan. "Blijf bij Adam. Als Cameron en ik terug komen ga je naar school oké?"

Cameron pakt de autosleutels en we lopen snel naar de auto toe.

"Wat is er in hemelsnaam aan de hand, Lisa?" vraagt hij.

"Hij is bang voor reacties, we moeten zijn docent spreken op school voordat hij erheen gaat."

Cam knikt en rijdt er snel heen. Gelukkig zijn we er zo, het is tenslotte op loopafstand maar alles gaat altijd een beetje sneller met de auto.

De juf van Daan kijkt ons verrast aan en gaat even apart met ons zitten.

"Daan wil heel graag naar school komen, maar hij is bang voor de reactie van de kinderen." vertel ik haar.

Ze kijkt me aan met een frons. "Als hij het gewoon rustig vertelt aan de kinderen moet er geen probleem zijn. Hij is altijd al erg sociaal geweest en ze missen hem."

"Luister, ik wil dat jullie optimaal voor hem zorgen als wij er niet voor hem kunnen zijn. Het is niet niks wat hij heeft en hij kan niet uit het oog verloren worden." Cameron kijkt haar kwaad aan.

De vrouw kijkt hem met grote ogen aan. Ze heeft altijd al een zwak gehad voor Cameron.

"Natuurlijk." zegt ze zacht.

"Oké! Dan ga ik Daan zo ophalen en dan zie ik u straks." antwoord ik, alleen ontvangt ze het niet echt. Ze zit duidelijk in een Cameron Dallas trans. Hij ziet het ook en trekt me grinnikend mee naar buiten, we gaan langs de supermarkt en komen daarna terug thuis.

* * *

Een uur later loop ik de school in met Daan. Het klaslokaal is vrijwel aan het begin van de school.

Iedereen kijkt blij als ze omkijken en Daan lijkt even zorgeloos, al is het maar 30 seconden. Hij kijkt me nog een keer aan en neemt plaats in de klas vol vrienden van hem. De juf van Daan kijkt me aan en daarna kijkt ze de klas in. "Jongens en meisjes, dit is de zus van Daan. Ze komt iets vertellen! Het is belangrijk dat je luistert."

Ik loop naar de voorkant van de klas en kijk alle kinderen aan. Daarna begin ik te praten.

"Daan is zoals net al werd gezegd mijn broertje en hij woont nu al een tijdje bij mij en mijn vriend. Onlangs zijn we erachter gekomen dat Daan erg ziek is. Daarom kan hij veel afwezig zijn de komende tijd, hij kan ook een andere of blekere huidskleur krijgen en zijn haar zou kunnen uitvallen. Het is belangrijk voor hem dat jullie hem gedragen zoals ieder andere vriend van je want hij is geen ander kind door zijn ziekte."

Veel kinderen kijken hem aan met open mond maar het is erg stil in de klas. Ik loop langs Daan om hem nog een kus op zijn wang te geven en daarna loop ik de school uit. Ik hoop dat hij goed in de gaten gehouden wordt.

Een paar minuten later kom ik thuis. Ik zie Adam, Manon en Cameron in de woonkamer zitten. Ik glimlach naar ze.

"Cody zegt hallo en hij wil je gauw spreken." vertelt Manon me terwijl ze me een knuffel geeft. Ik kijk haar aan en knik. "Wanneer heb je hem voor het laatst gesproken?" vraag ik haar.

"Gisteravond. Hij leeft echt met je mee. En Alli ook trouwens." Ik en Manon kijken beiden gelijk naar Adam die naar haar zit en hij knikt hevig.

"Ik bel hem zo snel mogelijk." glimlach ik terwijl ik naast Cameron kom zitten.

"Hoe ging het?" vraagt hij me.

Ik kijk hem hoofdschuddend aan. "Ik vind die juf van hem maar niks, maar ik heb wel alles gezegt. Nu maar hopen dat ze een beetje op hem let zoals ze beloofd heeft."

"Het komt goed, echt." antwoordt hij met de glimlach die hij altijd op zijn gezicht heeft.

--

Hey :)

Dussss.. Mijn verhaallijn voor dit verhaal is bijna klaar wat betekend dat dit boek aan zijn einde komt! ;) Ik ga proberen om van hoofdstuk 50 het laatste hoofdstuk te maken. Hopelijk vonden jullie dit weer een leuk hoofdstuk. xx