Unparalleled Joy | COMPLETED

iv. Deadliest Drug

HIM

Have you ever felt something different when you're with someone? Something uncommon... questionable... spectacular... It's just something amazing and you just wish it won't go away. Hihilingin mo na lang na 'wag ng matapos ang oras na kasama mo siya.

I know this isn't normal. I know this is not the product of my brain's abnormality. Alam kong may mali sa utak ko, pero ang tanging alam ko na hindi mali ay ang unti-unti kong paghahanap ng presensya n'ya.

I'm bolang na ata.

I always get bored with my own pace na dati naman ay hindi. Gustong-gusto kong mapag-isa dahil masarap pakinggan ang mga pyesa ng piano. But now, everything is changing... slowly. Para bang mas naaadik na akong pakinggan ang boses at mga tawa n'ya. Palagi akong pumupunta sa room niya dito sa hospital.

___

"Hey crazy!" Binuksa ko ang pinto ng kwarto n'ya ng walang paalam.

Nabo-bored ako sa kwarto ko. Wala akong makausap. 'Yon lang talaga.

"'Wag kang papasok!" sigaw niya pero huli na dahil nabuksan ko na ang pinto.

Nanlaki na lang ang mata ko nang makita siya. Sunod no'n ay ang malakas na pagtama ng unan sa mukha ko at ang malakas niyang pagsigaw.

"Bastos na bolang!"

She don't have any clothes! Fuck, Ludwig, ano'ng ginawa mo?!

Mabilis akong umiwas ng tingin at tumakbo sa labas sabay sarado ang pinto.

"I'm sorry! I didn't intend to--"

"Bakit kasi hindi ka kumakatok?! Bolang ka ba?"

"Bakit kasi 'di mo ni-lock ang pinto?!" ganti ko.

"Kung alam ko lang, sana nilagyan ko ng maraming kandado 'yan!"

Bakit nga kasi hindi ako kumatok? Tangina.

"Sorry!" Napasabunot ako sa buhok ko. "W-Wala naman akong n-nakita."

What?! What the hell am I saying? I can still visualize her body... her young skin... No! Fuck!

Napahilamos ako sa mukha ko sabay lunok.

"Fuck you! 'Wag kang magpapakita sa 'kin, bolang!"

___

I love her smile. I want to see her smiling. I love it when her smile is the first thing I will see when I woke up. I wanted to make her happy... to be the happiest woman in the world. Kasi alam kong pinagkakaikit niya 'yon sa sarili niya.

Para na lang akong mababaliw kapag nakakakita ako ng lungkot sa mga mata niya. Ayaw ko siyang tanungin ng kahit ano pa, because we promise to each other that we're gonna stay stranger as long as we are here. Tanging magagawa ko lang ay pakinggan ang mga hikbi at punasan ang mga luha niya, bigyan siya ng rason para lumaban... at bigyan siya ng rason para mahalin ulit ang mundo.

One time, bigla na lang siyang tumawag sa 'kin. Nabo-boring daw siya kasi may session siya ngayon sa psychiatrist niya. Sa pagkakaalam ko rin, si Keil ang doctor niya kaya walang pasintabi akong tumakbo papunta sa kung na saan siya.

___

"Crazy!" Kumatok ako sa pinto ng kwarto at nakita ko siyang nakahiga. Muli akong kumatok. "Crazy!"

Nang makita niya ako, nagliwanag na naman ang ngiti niya. Masigla niyang binuksan ang pinto at mabilis akong hinatak sa loob.

"Where's Doc. Keil?" I asked her, roaming my eyes to the room.