Ayın Kayıp Ruhu

6: BÖLÜM: EFSUN

Sizler için bıraktığım şarkıları mutlaka dinleyin :)

Keyifli Okumalar.

Jaymes Young - Don't You Know

The Neighbourhood - Cry Baby

BÖLÜM 6

"Ne saçmalıyorsun yine?" Duruşumu bozmadan söyleyeceklerini bekledim. Bunu soracağını biliyordum ama her şeyin üst üste gelmesi biraz sıkıştırmıştı beni, ağzımdan bir şey kaçırmamaya dikkat etmeliydim. Eğer bende olduğunu anlarsa peşimi bırakmazdı.

"Neyden bahsettiğimi biliyorsun Aysar. Aptalı oynamanın yeri değil."

"Doğru söylüyorsun, zamanında oldukça aptalı oynadım ben."

Dudakları arasından sesli bir nefes verdi ve birkaç saniye kapattı gecenin karanlığında koyulaşan gözlerini. Üzerinde gri ince bir kazak ve siyah pantolon vardı ama görünüşü dağınıktı. Belki de günleri dağınık geçiyordu, görünüşüne önem veren biriydi Utku ama şu an ne kadar berbat gözükebilirse o kadar berbattı.

"Defne'de bana ait olan bir USB vardı ama bulamıyorum. Üzerinde yoktu, evinde yoktu, ofiste yoktu. Geriye tek seçenek sen kalıyorsun yani. Bir dosya, CD de olabilir. Sana herhangi bir şey vermiş miydi son zamanlarda?"

Defne'nin ölümünün ardından böyle rahat konuşabilmesini şaşkındım. Kız arkadaşı ben olmama rağmen onun üstüne daha çok düşerdi ve ben onu kardeşi gibi gördüğünü düşünürdüm. Ne aptalsın ama kızım ya!

"Hayır, bana öyle bir şey teslim etmedi. Zaten o ölmeden sekiz dokuz gün önce konuşmuştuk en son." Tek kaşını kaldırdı havaya, ne konuştuğumuzu öğrenmek istiyordu ama o konulara geri dönüp dönmemek konusunda kararsızdım. Etkilenmiyordum ama, kararsızdım sadece.

"Sizin çok sarhoş olup birlikte olduğunuzu anlattı."

Sanki bildiğimi yeni öğreniyormuş gibi tepki verdi, ardından şaşırdı. Belki de bu kadar rahat söylediğime şaşırdı ama rahattım. Hayatımı sürekli yaşadığım olaylara takılı kalarak sürdüremezdim. Bunun acısını uzun süre yaşayacak kadar lüksüm yoktu benim, olmamıştı hiçbir zaman.

Kafasını salladıktan sonra etrafta gezdirdi bakışlarını. Esen rüzgar vücuduma değdiğinde ceketime sarıldım, hava geceleri soğuk oluyordu. Kısa süreliğine vücudumda gezdirdiği bakışlarını kaldırdı ve bir iki adım geriledi. Bu iyi olmuştu, kokusunu almamış olurdum.

"Aklına bir şey gelirse geçen gün sana verdiğim cihazdan bana ulaşırsın." Bir şey demeden kafamı salladım ardından daha fazla beklemeden arkamı dönüp eve ilerledim. Bahçe kapısını açıp gireceğim sırada bana seslendiği için durup arkamı döndüm.

"O zımbırtının yerini biliyorsan ve saklıyorsan," Gözleri evime değdiğinde bende oraya baktım. Evren Bey camdaydı ve elinde tuttuğu kadehteki kırmızı sıvıyı buradan görebiliyordum. "Onu ortaya çıkarmak için bundan daha doğru bir zaman yok." Soru işaretleriyle gözlerim ona döndüğünde bir şey demeden arabasına ilerlediğini gördüm, sinirlenmiştim.

"Bak," Yüksek çıkan sesime şaşırarak bana döndü. "Sıkıldım artık gizli saklı cümlelerinden! Kime gözdağı veriyorsun, kiminle bir oyun oynuyorsun bilmiyorum ama beni karıştırma! Karıştıracaksan da bana elde avuçta tutulur şeyler var geri zekalı herif! Gerçek hayata dön artık, benim oyun oynayacak kadar keyfim yok!"

Elinde tuttuğu anahtarı cebine soktu tekrar, "Kimseye gözdağı vermiyorum. Sana bir şeyleri göstermek istiyorum." Ellerimi saçlarımın arasına geçirdim, saçımın dipleri sanki beynime saplanıyordu. "Ya sen benim hakkımda ne biliyorsun da bana bir şeyleri göstermek istiyorsun? Kimsin sen? Benim bile kendim hakkımda bilmediğim şeyleri sen nasıl biliyorsun?"