Ayın Kayıp Ruhu

2. BÖLÜM: YARAYI KANATMAK

Herkese merhaba.

Olaylar hızlı başlıyor olabilir, neyin içine girdik diye düşünebilirsiniz ama bunlar henüz sakin günlerimiz. O yüzden keyfini çıkarın. 

Bölüm şarkımız;

Sia- Never Give Up

Keyifli Okumalar! 

BÖLÜM 2 

Kaşlarım şaşkınlıkla havalanırken, anlamsız gözlerle ona bakıyordum. Beni görür görmez söyleyeceği şey bu muydu yani? Dudaklarımı ıslatıp gözlerimi etrafta gezdirdim, ona istediğini vermeyecektim. Sadece istediğim cevapları alacak, sonra gidecektim.

"Dün olanlardan bahsediyordun." Dediğimde, bakışlarımın boş olduğunun farkındaydım. Ona hayatımda nerede durduğunu fark ettirmeliydim. "Burada olmaz, başka bir yere gidelim." Sözleriyle kaşlarımı çattım, kollarım göğsümde birleşmişti. "Seninle bir yere geleceğimi nereden çıkardın?"

Kafasına geçirmek üzere olduğu kaskını indirdi ve şaşkın bir şekilde bana baktı. "Konuşmak istediğini sanıyordum Aysar."

"Konuşmak istiyorum zaten Utku." Gözlerimle arkasındaki sahili işaret ettim. "Sahilde boş banklar var." Aklımdakileri okumak ister gibiydi, kısılmıştı kara gözleri. Bakışlarımı ondan çektim ve yanından geçip gözüme kestirdiğim banka ilerledim. Büyük adımlarıyla yetişmişti bile bana, aynı anda banka oturmuştuk.

Gözlerimi denize çevirdim, yaşadığım şehir her zaman sert iklimi yaşatırdı. Yaz aylarında bile denize girmek zor olurdu dalgalar yüzünden. Sadece bahar ayları sakin geçerdi, nedenini açıklayabilen bir bilim insanı olmamıştı. Bahar aylarını da bu yüzden çok severdim, yaşayabiliyorduk çünkü mevsimi. Derin bir nefes çektim içime denizin havasından, bu mavi manzara nedensizce rahatlatırdı beni.

"Denizi hâlâ seviyorsun." Beni izlediğini fark ettiğimde, başımı ondan yana çevirmedim. "Bir şeyleri sevebiliyor olmam seni üzüyor mu Utku?" Gözlerinin içine bakarken ona çok şey söylemek istiyorum ama yapmadım. Onu umursadığımı düşünmemeliydi. Fakat içimde tuttuğum her şey bir kuş olmuş, her kanat çırpışında kanatları çarpıyordu sanki içime. Utku'yu gördüğüm ilk anda anlamıştım içimin acısının nedenini.

O kuş ne kadar geç özgür kalırsa, o kadar iyiydi.

Cevap vermedi, gözlerini kaçırdı benden ve önüne döndü. Sakin görünmeye çalışıyordu ama biliyordum ne kadar endişeli olduğunu. Onu, olan onca şeye rağmen bu kadar iyi tanıyabilmek beni üzüyordu. "Sana olanlar hakkında çok şey anlatamayacağım ama bilmeni isterim ki bir daha böyle bir olay yaşamayacaksın." Histerik bir gülüş kaçtı dudaklarımdan.

"Böyle bir açıklamayı kabul etmiyorum." Sözlerimle birlikte ayağa kalktı ve karşıma dikildi. "Bak, daha fazlasını bilmek sana zarar verir. Seni korumaya çalışı-" Sözleri karşısında daha fazla dayanamadım, karşısına dikildim. "Bu beni korumuş halin mi Utku?"

Bana en büyük kötülüğü sen yaptın.

Ellerini ensesine atıp oflayarak arkasını döndü, gerildiğinde yapardı bunu. Lanet olsun, her şeyini hatırlıyordum. Yutkundum ve derin bir nefes daha aldım, bir şeyler öğrenmek istiyorsam sakin olmalıydım. "Utku, dün gece yaşadığım şeyler normal miydi sence? Herkes bir anda bayıldı ya! Bana bir açıklama yapmak zorundasın."

"Bak, bir şey arıyorlar tamam mı? Sende olmadığını biliyorum ama bunu onlara inandıramadım. O yüzden onları bayıltacak bir ilaç verdim önceden, benim yaptığımı anlamamaları içinde bende kullandım az bir miktar."