Hyunjin çatı katının metal kapısını ittirdi heyecanla. Tahmin ettiği gibi Sai kapının hemen yan tarafında oturuyordu. O gün olduğu gibi...
Kapıyı ardından kaparken gülümsemesine engel olamıyordu. Heyecanlıydı ve artık bu umrunda değildi.
Sai delikanlının aksine oldukça gergindi. Mutlu hissediyordu fakat her şeyin rüya olmasından delilercesine korkuyordu. Bu an için çok uzun süre beklemişti. Sevdiğin kişinin seni sevmesi...
Kurgulayıp eskitmeye kıyılamayacak kadar güzeldi, dokunulmazdı.
Hyunjin yanına kurulurken kız bütün utancını bir kenara bıraktı ve bunca zamandır hayalini kurduğu anın tadını çıkardı.
İlk önce gözlerini Hyunjin'in gözlerinde gezdirdi bir süre. Ardından kendisininkine nazaran oldukça büyük elini iki eli arasına aldı ve sıkıca kavradı. Delikanlının sıcak eli iki elini birden ısıtmaya yetiyordu. Bu Hyunjin'in de hoşuna gitmiş olacak ki bakışlarını ellerine çevirmiş hafifçe gülümsüyordu.
Sai kafasını kaldırıp Hyunjin'e baktı tekrar. Söze nasıl gireceğini bilmiyordu. Bu çok utanç vericiydi. Bütün duygularını itiraf etmek...çırılçıplak kalmaktan farksızdı.
-"Hyunjin...senden ortaokuldan beri hoşlanıyorum...seni gerçekten seviyorum. Senin hakkında her şeyi; sinirlenişini, sevinişini, olaylara bakış açını...Seni sen olarak yıllarca bekleyecek kadar seviyorum Hwang Hyunjin..."
Hyunjin dikkatle onu dinlerken Sai revirde kendisine söylediği şeye gönderme yaparak kıkırdadı hafifçe.
-" Ezik pisliğin teki olsan bile seviyorum seni.."
Hyunjin duyduğu şeyle gülümserken kızın elleri arasındaki elini sıyırdı ve kızın parmakları arasından geçirerek kenetlenmelerini sağladı.
-"Sai...benim için her zaman harika biriydin. Hala öylesin. Ortaokul benim için de senin için de zor bir dönemdi ve sen benim aksime her zaman hayranlık duyduğum bir duruş sergiliyordun...Her zaman beni kendine çeken bir üslubun vardı. Seninle tanışıp saygı duymamak elde değil gerçekten...sana nasıl hissettiğimi açıklamam çok zor....
Sadece istediğim zaman seni görebileyim, istediğimde arayabileyim, elini tutabileyim, gözlerine uzun uzun bakabileyim, saçlarına özgürce dokunabileyim, derdin olduğunda ilk ben dinleyeyim, ilk sana anlatayım istiyorum...ne yapmalıyım ha sence?!!"
Sai utançla gözlerini kaçırırken kızarmış yanakları ve kusursuz gülümsemesiyle oldukça sevimli görünüyordu. Kız hızla atan kalbini dizginlemeye çalıştıysa da bir türlü durduramıyordu bu garip ağrıyı. Midesinde hissettiği boşluk hissi kendisine oldukça yakın duran delikanlının karşısında sakin kalmasına engel oluyordu.
Sonunda derin bir nefes aldı ve başını Hyunjin'in omzuna koyarken gözlerini hala kenetli olan ellerine çevirdi.
-"Bilmem ki...ne yapsak acaba..?"
Hyunjin aralarındaki bu yapay atışmaya kıkırdamadan edemedi. Bulunduğu durumdan oldukça zevk alıyor olacak ki devam ettirdi oyunu.
-"Çıksak mı ki acaba..."
Sai hala delikanlının omzunda olan başını yukarı, onun yüzüne doğru çevirdi. Kızın bu hareketiyle delikanlı da başını ona çevirdiğinde bir nefes mesafe vardı aralarında.
-"Başka çözüm yok...çıkalım o zaman..."
İkisi de gülümsemelerine engel olamazken Sai sonunda rahat bir nefes alabilmişti. Sonunda herşey bitmişti ve her şey daha yeni başlıyordu....
Resmen bitirdim dostlar. Umarım final bölümü havadan zembille inmiş gibi olmamıştır. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkürler sizi seviyorrreee❤❤❤
🌙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
🌙s a i l o r m o o n🌙|Hyunjin{StrayKids}✅
Fanfiction[선원 달🌙💎] Delikanlı masasında bulduğu notu çöpe atmadan önce bir göz atmaya karar verdi. "Selam Hwang Hyunjin...ben sevgi ve adalet için mücadele eden ay savaşçısıyım, eğer ki notlarımı çöpe atarsan seni cezalandıracağım" {Sai Harumi çok iyi tanıdı...
