Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι βρισκόμουν σε ένα άσπρο κτήριο . Μετά κατάλαβα ότι ήταν νοσοκομείο . Κοίταξα γύρω μου και είδα τα παιδιά που είχαν έρθει στο σπίτι του Άνταμ . Έκατσα και τους κοιταξα
Τζούλι : Τι θέλετε εσείς εδώ!? Που είναι ο Άνταμ!?
Φώναξα και ένα από τα αγόρια μου έπιασε το χέρι
- Ηρέμησε μικρή τον συλλαβανε
Τζούλι : Τι!!!!? Γιατί!!!!?
- Γιατί είναι κακός άνθρωπος
Τζούλι : Όχι δεν είναι με αγαπάει και με πρόσεχε!!!!
- Τζούλι σε δηλητηρίασε ώστε να μην θυμάσαι τίποτα και να σε έχει του χεριού του
Τζούλι : Τι?
- Ήταν ανάγκη αυτό τώρα?
- Έπρεπε να μάθει
Τζούλι : Δε σε πιστεύω!!!!Του φώναξα και άρχισα να κλαίω . Αυτός με έβαλε στην αγκαλιά του παρά τις προσπάθειες που έκανα για να τον εμποδίσω
- Σσσσ ηρέμησε
Μου ειπε και έμεινα ακίνητη . Μύρισα το άρωμα του . Αυτό το άρωμα μου είναι γνωστό
Flashback
Τζέρεμι : Λοιπον Τζούλι έχεις αγόρι?
Με ρώτησε και ξεροκαταπια
Τζούλι : Είχα ναι αλλά έγιναν πολλά
Τζέρεμι : Θες να μου πεις?
Τζούλι : Άρχισε να μου φέρεται άσχημα και να μην με αφήνει να βγω από το σπίτιΤου είπα και κάποια δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου . Αυτός ήρθε δίπλα μου και με έβαλε στην αγκαλιά του
Τζέρεμι : Ηρέμησε όλα θα πάνε καλά
Μου είπε και τον κοίταξα
Τζούλι : Ευχαριστώ
Τζέρεμι : Δεν κάνει τίποταEnd of the flashback
Τι ήταν αυτό? Ανάμνηση με αυτό το αγόρι ή κρίση πάλι?
Μόλις με έβγαλε από την αγκαλιά του , πήγε να φύγει για κάτσει αλλά εγώ τον πήρα από το χέρι
Με κοίταξε
- Τι έγινε?
Τζούλι : Σε λένε Τζέρεμι?
- ΝαιΜου είπε και έσκυψα το κεφάλι μου
Ο Άνταμ μου είπε ψέματα
Δε παθαίνω κρίσεις αλλά αρχίζω να θυμάμαι
Τζέρεμι : Είσαι καλά?
Μου είπε και τον κοίταξα
Τζούλι : Ναι
Τζέρεμι : Πως ξέρεις το όνομα μου?
Τζούλι : Εμμ όταν με αγκάλιασες μύρισα το άρωμα σου και μου ήρθε μια ανάμνηση στο μυαλό
Τζέρεμι : Αυτό είναι καλό
Τζούλι : Υποθέτω πως είναι
- Εμάς μας θυμάσαι?
YOU ARE READING
Love Without You
RandomΆνταμ : Έλα εδώ μικρή μου μη φοβάσαι Τζούλι : Όχι μη με πλησιάζεις Του είπα και χτύπησα πάνω στον τοίχο . Αυτός ήρθε μπροστά μου και με το δάχτυλο του ακούμπησε το πιγουνι μου και σήκωσε το κεφάλι μου προς αυτόν Άνταμ : Δε χρειάζεται να με φοβάσα...