ქვიშის სასახლეები

1

-ჯეი ჰოოოუფ!

-ჯიმინააა, როგორია სოკოლის მიძაღლებაა?

-ეგ შენ უნდა მითხრა, მე კიდევ ერთი წელი მაქვს.-თვალები აატრიალა პაკმა და ჰოსოკს გაჰყვა. სკოლის დერეფანში იყვნენ, კარადების გვერდით მისეირნობდნენ.

-აიშ, ამიტომ დაგშორდი, ზოგჯერ უხასიათო ხარ.

-ჰიონ, ჩვენ იმიტომ დავშორდით რომ შენ იუნგი გყავს და ის შენი ჭეშმარიტია.

-ჰო, მართალია. არადა როგორი კარგი იყო, შენთან.-ჰოსოკმა არ არსებული ცრემლები მოიწმინდა. ჯიმინს გაეღიმა უკნიდან ჩახველება მოესმა.

-ჩემს უკან დგას არა? იცი როგორ მსჯის ხოლმე? ვეღარ ვხვდები ვინაა ალფა და ვინ ომეგა ჩვენ შორის.

-ჯონ ჰოსოკ, ნახევარი საათია შენს დამპალ მაქნასთან გიცდი, ასწიე ეგ გალული ტრაკი და წამოეთრიე. გამარჯობა ჯიმინ.

-გამარჯობ, იუნგი ჰიონ.-ღიმილით მიმართა ომეგამ უფროსს და ჰოსოკს მხარზე მოუთათუნა.-აბა შენ იცი ჰოსოკაა.

-საყვარელო, ჩემო თოვლის ფიფქო, ჩემო ყვავილი, რა ლამაზი ხარ.

-ჩემი ალფარ რომ არ იყო კბილებს ჩამოგიღებდი.

-სინამდვილეში ვუყვარვარ.-გაიკრიჭა ჯონი და კიდევ ერთხელ დაუქნია ხელი ჯიმინს.-მე შენი ჰოუფმენი ვარ, ომეგავ.

-შენ ყველას ჰოუფმენი ხარ, ჰიონ.-საყვარლად მოუკუჭა ლოყები ომეგამ ყოფილ შეყვარებულს და ღიმილით დაემშვიდობა წყვილს.

ჯიმინი დერეფანში დაბოდიალობდა, სახლში მარტო წასვლა ეზარებოდა და ფიქრობდა იქნებ ვინმე გამოვიჭირო ერთი გზა რომ გვქონდესო.

-ის ისევ ეული დადის სკოლის შენობაში, ერთადერთი მეგობრის ამარა.

-თეჰიონ, იდიოტი ხარ.-ომეგები ერთამეთს გადაეხვივნენ.

-წავიდეთ, მე გაგაცილებ და შენთანაც დავრჩები, ბიჭო.

-სერიოზულად?

-დიახ, ჩემები ბებიასთან რჩებიან და მე წასვლა არ მინდოდა. შემიფარე ჯიმინ, გასაღები სახლში დამრჩა.-მუდარის პოზაში დადგა მაღალი ომეგა.