( Ferman yeni hayatının ilk sabahına uyanmıştı. Kalktı. Üzerini giyindi. Dişlerini fırçalayıp otelin kahvaltı bölümüne gitti. )
Garson : Abi tostlar yeni çıktı kaşarlı. İster misiniz? Ferman : 😐 Ali çok sever di. Garson : Efendim? Ferman : E şey olur isterim... Garson : Hemen abi. Ferman : Birde turşusuz olsun lütfen.
( Siparişini alıp masaya oturur. Dikkati ön masaya gider. )
Ön Masadakiler;
Yusuf : Ali lütfen yemeğini yer misin elindekini de bırakıp! Ali : Tamam abi ya iki dakika rahat vermiyor sun he! Yusuf : Oğlum yemek yemeden nasıl doktor olacak sın sen? Güçlen ki herkes gücünü görsün!
( Ali nin saçını karıştırır. )
( Ferman bu manzarayı görünce Ali ile ilişkileri gözü önüne gelir. )
Ferman : Ben unutmaya çalıştık ça evren onu hatırlatıyor! Neyse bu sadece bir tesadüf.
( Yan masada başka anne ve çocuk )
Anne : Ali yavrum salçalı ekmek yaptım sen seversin!
( Ferman'ın masası )
Ferman : Hah çok güzel... Sağolun ya bu ne güzel bir tesadüf! Ulan sırf unutmak için ta Amerikalara gelmişim burda bile AlFer ciler var tövbe estağfurullah!
( Masadan kalkıp gider. Bir çocuk ile karşılaşır. )
Ferman : Yuh ama ya seninde mi adın Ali!? Rüzgar : Ne? Ferman : Tatk tınız bana kafayı... Rüzgar : Ben Ali değilim... Rüzgar benim adım abi. Ferman : Rüzgar mı? Pardon ben bi an gaza geldim. Bende Ferman :)
( Eğilir. )
Ferman : Sen napıyosun burda tek başına? Annen baban nerdeler? Rüzgar : Benim annem babam yok! Yetimhane de kalıyordum kaçtım... Ferman : Kaçtın mı? Rüzgar : Sürekli yalnız olmaktan çok sıkıldım abi. Orası bir kere göründüğü kadar iyi bir yer değil! Her gece beni dövüyolar! Ferman : Gel bakim sen benimle...
( Kendi odasına çıkartmıştı. O sırada Berhayat Hastanesi'nde )
Ali : Ferman hoca sız bir gün mü? Ah bu çok can sıkıcı.
( Hastaneye girer. Herkes konfeti yağmuru na boğar )
Ali : N - Noluyo bakim! :/ Doruk : Ya bugün biraz neşelen istedik. Ali : Sen? Sen mi istedin? Doruk : Evet. İsteyemez miyim? Ali : Ne bilim sen beni sever miydin? Doruk : Aşk olsun kara şimşek! Arkadaş değil miyiz biz? Ali : Arkadaş?? Noluyo size ya! Gülin : Ya tamam.. hani Ferman hoca gitti ya bizde işte sana moral olsun diye... Açelya : Nazlı ayarladı. Ali : Nazlı mı? Nazlı : Evet... Çok üzülmüştün bende.. Ali : Evet üzüldüm... Hatta beni sen defalarca üzmüştün!
( Sus pus olurlar )
Nazlı : Ali bak... Ali : Senden başkasına bakmam mümkün mü? Kendine zorladığın için. Nazlı : 💔🤢 Ali : Çok sağolun arkadaşlar ama ben iyiyim... Olmaya çalışıyorum.
( Der ve ordan ayrılır. O sırada Amerika da )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Otel de;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ferman : Anlat bakalım ne geldi başına. Rüzgar : Benim ailemin hepsi gözümün önünde öldü. Vurularak! Ferman : 🤢 Rüzgar : Sonra da Yetimhane hayatı başladı. Asıl kabusum orda başladı. Ferman : Sen daha küçücük sün ne kabusu? Rüzgar : Ben o kabusların ta kendisiyim! Bir ara delirdim diye beni hapsetmişlerdi hastane odasına! Çok korkmuştum...
( Ferman'ın aklına hemen Ali gelmişti. O da yetimhanede büyümüştü çünkü. Onunda başına geldiğini düşünür ve bir damla gözyaşı akıtır. )
Rüzgar : Abi sen neden ağlıyor sun? Ferman : Benim de senin gibi bir kardeşim var da.. o geldi gözümün önüne. Rüzgar : Ne güzel onu çok seviyor sun demek. Ferman : Hemde nasıl... Sormayı unuttum sen nerelisin? Rüzgar : Türküm ben abi... Ferman : Nasıl... Ama... Rüzgar : Türkçe konuştuğumu görmüyor musun abi? Ferman : Fark etmemişim! Birşey daha sorucam burada başka Türkçe konuşanlar da var... Rüzgar : Bunların bazıları türk. Ferman : Hm. Rüzgar : Abi senin kardeşin nerde? Burda mı? Ferman : 😓
( Susmuştu öylece. )
Rüzgar : Ferman abi? Ferman : Ha şey Türkiye'de. Rüzgar : Peki sen neden burdasın? Ferman : ?? Boşver abicim sen bunları. Senin uykun gelmedi mi? Küçük sün sen daha sabah hadi uyu. Rüzgar : Olur... Ferman : Benim pijamalarımı...
( Geçmiş Zaman )
( Ali nin saçlarını kurutmuştu. )
Ferman : Benim pijamalarımı giyebilir sin. Ali : Olur...
( Şimdiki Zaman )
Ferman : 🤢😓💔😐 Rüzgar : Ferman abi! Ferman : Şu odada giyinebilir sin.
( Giyinmişti. Yatağa geçti. )
Ferman : İyi geceler Rüzgar.
( Tam gidecek Ken Ferman'ın kolunu tutar. )
Rüzgar : Benimle uyur musun? Ferman : ??? Rüzgar : Ben ilk defa sevildiğimi hissettim! Sen benim abim gibi oldun... Hem ben korkuyorum... Ferman : iyi peki tamam...
( Yanına doğru uzanır. )
Rüzgar : Kardeşinle de uyur muydun? Ferman : Uyur dum. Yani sadece bir kez. Rüzgar : Neden sadece bir kez? Ferman : Çünkü ayrı dünyaların insanlarıyız. Rüzgar : Bu ne saçma bir şey böyle... Kardeş değil misiniz siz? Ferman : Öyleyiz. Ama kader bizi ayırıyor hep. Rüzgar : Üzülme. Bence sen kardeşinle kavuşacak sınız. Kardeşler birbirini çeker. Ne kadar engel olursa olsun kavuşacak sınız Ferman abi. Ben buna güveniyorum! Ferman : Sağol be Rüzgar. Onun yokluğunu hissettirmedin bile bana.
( Uykuya dalar lar. )
Devam Edecek!
Yazar: Ela Maviş Başroller: Ali Ferman Yardımcı Karakterler: Nazlı Açi, Doruk Demir VB.
Açıklama! Bu hikaye tamamen hayal ürünüdür, Gerçeklikle hiçbir alakası yoktur!
(KENDİ UYDURDUĞUM ABİ KARDEŞ İLİŞKİSİ OLUŞMAKTADIR BİLİP BİLMEDEN YORUM YAPMAYIN!)
