De Verbroken Bloedeed

3. Phoebe

We waren verblind. Verblind door de zekerheid die we dachten te hebben, verblind door de vanzelfsprekendheid van alle liberale rechten.

Het begon klein, onopvallend zelfs. Hoewel, als ik er zo op terug kijk, schreeuwde de aanwijzingen naar mij dat ik moest vertrekken. Maar zoals ik al zei, we waren verblind.

Op een ochtend zat ik aan de keukentafel mijn opstartdosis cafeïne naar binnen te werken voordat ik naar het werk zou gaan. Op dat moment was ik werkzaam als eventplanner. Ik hield van mijn werk. Daniel was druk bezig met een spelletje op zijn telefoon wat maar niet wilde lukken op het moment dat ik een telefoontje kreeg. Het was mijn baas. Normaal belde hij nooit zo vroeg. Dat baarde me al meteen zorgen. Met lichte spanning nam ik de telefoon op: 'Met Phoebe,' zei ik zo opgewekt als ik maar kon.

Aan de stem van mijn baas te horen, wist ik al meteen dat het niet goed zat. Door alle 'Sorry' en 'Het spijt me' heen, lukte het me maar net om uitgevogeld te krijgen wat er aan de hand was, maar ik kon het niet geloven.

'Sorry?' vroeg ik ter verheldering.

'Je kunt niet meer komen werken,' zei mijn baas dan eindelijk duidelijk. 'Het spijt me.'

Ik voelde onmiddellijk een knoop in mijn maag toen het langzaam tot me door begon te dringen.

'Maar hoe.. wat..' stamelde ik.

Daniel was inmiddels zijn aandacht voor zijn spelletje verloren en keek me nieuwsgierig aan. Mijn blik vloog naar, de toen nog éénjarige, Noa.

'Het is nieuwe wetgeving. President Bos is bang dat werkende Habernezen de banen van Schmittianen stelen. Met ingang van vandaag mogen Habernezen niet meer werken in Schmittland.'

Ik wist niet wat ik hoorde. Onmiddellijk griste ik de ongelezen krant van de tafel om te kijken wat ik allemaal gemist had dit weekend. Het bleek nog niet in de krant te staan.

'Het spijt me echt,' vertelde mijn baas verder.

Te verstomd om iets te zeggen, hing ik de telefoon op. Daniel staarde me vol verbazing aan.

'Wat is er aan de hand?' vroeg hij me.

Ik schudde enkel mijn hoofd. Ik voelde me vernederd, gek genoeg.

Dat had het signaal moeten zijn. President Bos wist het wel mooi te verpakken, hoor. Hij kreeg de meeste Schmittianen mee in zijn ideeën. Er heerste tenslotte werkeloosheid en armoede ten gevolge van het anoroc-virus. Daniel hield te veel van zijn land, zijn vrienden en familie, die in de buurt woonden, om te verhuizen.

'Het is vast iets tijdelijks,' stelde hij me gerust.

Het woord 'homogeniseringsbeleid' bestond toen nog niet. Dat woord werd vanmorgen pas geïntroduceerd. Hoewel er al eerder soms een Habernees spoorloos verdween. Sommigen werden vermoord door fanatieke Schmittianen, van anderen is het lot nog altijd onbekend. Er was een speciale persconferentie aangekondigd. Niemand wist waarover die zou gaan. De 'hoogwaardige' journalistieke kanalen smulden van alle speculaties die ze mochten verwerken.

Desondanks hadden wij de tv vanmorgen keurig op de nationale omroep staan. President Bos droeg een net, blauw pak. Zijn haar, dat met veel te veel gel op zijn plaats gehouden werd, had hij strak naar achter gekamd. De ouderdomsrimpels in zijn gezicht waren zorgvuldig weggewerkt. Hij zag er vrolijk, maar serieus uit. Ik denk dat daadkrachtig het beste woord was om hem te omschrijven.

'Beste Schmittianen,' begon hij aan zijn speech. 'Het is mij een genoegen u in goede gezondheid toe te kunnen spreken. Dit hebben we te danken aan een sterke, daadkrachtige, maar bovenal snelle aanpak. Niet alleen bij de aanpak van het anoroc-virus, maar ook bij algemene politieke zaken, is gebleken dat lang geneuzel ons niets brengt. Zoals jullie weten, geloof ik er niet in dat een paar politici wel even een discussie zullen voeren en vervolgens tot een bepaalde waarheid zullen komen. Hoe meer politici inbreng hebben in het beleid, des te meer belangen meespelen. Uiteindelijk wordt er alleen nog maar onderhandeld over deze belangen, en niet meer gekeken naar de wil van het volk. En daarvoor ben ik hier. Want ik behartig de belangen van het homogene volk, jullie belangen.'

Ik geloof dat dat de eerste keer was dat ik het woord 'homogeen' hoorde.

'Wat zou hij daarmee bedoelen?' vroeg ik enigszins zenuwachtig aan Daniel.

We keken elkaar bedenkelijk aan, terwijl we aandachtig verder luisterden. President Bos ging over op moeilijker taalgebruik, waarschijnlijk om zijn boodschap te verbloemen.

'"Elke waarachtige democratie berust op het feit dat niet alleen gelijke zaken gelijk, maar dat met een onvermijdelijke consequentie niet-gelijke zaken ook niet-gelijk worden behandeld."' ging president Bos verder. 'Daarom ben ik tot het besluit gekomen om een homogeniseringsbeleid toe te passen. "Tot de democratie behoort derhalve in de eerste plaats homogeniteit en vervolgens, als het nodig is, de verwijdering of vernietiging van het heterogene."' Mijn hart ging plotseling tekeer.

'Vernietiging van het heterogene!?' riep ik uit.

Daniel probeerde mij rustig te houden, maar toen was het eindelijk duidelijk dat we weg moesten. En zo snel mogelijk.

Schmitt, Parlement, Democratie, Dictatuur, 13-16; 19-25; 31-51; 56-67; 68-89.

Schmitt, Parlement, Democratie, Dictatuur, 40.

Schmitt, Parlement, Democratie, Dictatuur, 40.