De Verbroken Bloedeed

5. Phoebe

'Mama ik heb pijn.' Noa's kleine stemmetje snijdt dwars door me heen.

'Ik weet het, lieverd. Maar we moeten nu even heel stil zijn oké,' zeg ik op mijn urgente fluistertoon.

Gelukkig zit Noa niet klem en heb ik haar snel uit de auto gepakt.

'Wat is er met papa?' vraagt ze.

'Niet naar kijken, lieverd. Oké?' Zodra ze met beide benen op de grond staat, pak ik haar hoofd tussen mijn handen en laat ik haar recht in mijn ogen kijken. 'Kijk maar naar mama.'

Het verbaast me dat we nog niet zijn omsingeld door de politie. Al schuilend achter bomen en struiken, klim ik met Noa zo onzichtbaar mogelijk naar boven.

'Nu moeten we even heel stil zijn,' fluister ik naar Noa.

Ze kijkt me met haar grote onschuldige ogen aan en knikt in een lange, grote beweging. 'Sst,' zegt ze terwijl ze haar vinger op haar lippen legt.

'Goed zo. Sst,' doe ik haar na.

Ik onderdruk de neiging om een diepe zucht te laten ontsnappen en sluit mijn ogen kort ter mentale voorbereiding, voordat ik mijn hoofd boven de struiken uitsteek om het tafereel te aanschouwen. Het eerste wat ik opmerk is rook.

'Jacky, Jacky hoor je mij?' hoor ik een mannelijke stem in lichtelijke paniek roepen.

Onze auto is niet de enige auto die gecrasht is. Eén auto ligt op kop en een andere auto, de dichtstbijzijnde is tegen een boom aan geknald. De rook komt van die auto af. Een derde politieauto staat te midden van het tafereel met nog werkzame zwaailichten.

'Daar een teken van leven?' Hoor ik een vrouwenstem vanuit de verte roepen?

De man lijkt te gaan huilen, maar dan merkt hij mij op.

'Hé, jij daar! Staan blijven!' roept hij.

Shit! Ik pak Noa op en ren zo hard ik kan het bos in.

'Staan blijven!' Hoor ik achter me.

Shit, shit, SHIT!

Ik ren zo hard als ik kan het diepe bos in. Achter me hoor ik de agent klagen van de pijn. Zo te horen is hij gewond. Ik wijk af van het pad en probeer me zo veel mogelijk op te laten gaan tussen de bomen. Er zal versterking komen. Het enige wat ik kan doen is hopen dat ik tegen die tijd weg ben.

Maar de versterking is er sneller dan gedacht. Al heel snel hoor ik het geluid van een helikopter boven me.

'Mama ik ben bang,' zegt Noa met een gebroken stemmetje.

'Sst.. het komt goed. Dat belooft mama.'

Ooit had ik tegen mezelf gezegd dat ik geen beloften meer zou doen die ik niet waar kon maken.

Ondertussen ren ik stug door. Ik verzet voet voor voet, zonder op of om te kijken, zonder te weten of ik de goede kant op ga. Het is nu zaak om te ontsnappen aan de homogeniseringsdiensten. Plotseling voelt de grond onder mijn voeten onvast en zak ik er doorheen. Ik onderdruk een gil en druk ook Noa's mond dicht om te voorkomen dat ze geluid kan maken. We vallen samen in stilte. Gelukkig is de val niet ver. Het net ontstane gat in de grond leidt ons tot een ondergronds gangenstelsel dat ons dieper onder de grond zal leiden. Zonder enige twijfel pak ik Noa op en ren ik het donkere hol in.