De Verbroken Bloedeed

6. Hayley

'Hayley?' Ezra's verbaasde gezicht roept eigenlijk al meteen weer weerstand bij me op. Wat doe ik hier?! Desondanks stap ik zonder iets te zeggen zijn kantoor binnen en sluit ik de deur achter me. Zijn ideeën staan lijnrecht tegenover die van de Deliberatieve Partij. Hij heeft wel wat weg van President Bos. Hij is meerdere keren in opspraak geweest omdat hij niet te vertrouwen zou zijn. Zo zou hij contacten hebben met criminelen en een poging hebben gedaan om de generaal van het leger om te kopen. Helaas zijn er geen bewijzen. Maar één ding zou hij nooit doen; eigen staatsburgers laten vallen.

'Ik heb jouw hulp nodig,' begin ik.

'Waarmee?'

Ik aarzel niet wanneer ik mijn laptop open klap en hem de video laat zien. Zelf sluit ik me er volledig voor af. Ik wil het niet nog een keer zien.

'Wat moet ik hier mee?'

'Roep een spoeddebat op. Verklaar de oorlog aan Schmittland. Dit zijn onze staatsburgers. Mijn zus zit daar. Dit is een oorlogsdaad. De tijd van onderhandelen is voorbij,' stamel ik veel te snel en wat onsamenhangend.

'Niet dat ik het niet met je eens ben, maar waarom kom je precies naar mij?' Ezra leunt half tegen zijn rommelige bureau aan en legt zijn armen over elkaar. Zijn blik is inmiddels niet meer verbaasd, maar serieus geworden.

Ik schraap mijn keel om mijn stem zo vast en zelfverzekerd mogelijk te laten klinken. 'Deze video moet lekken.'

Zijn blik is weer verbaasd. 'En jij, van alle mensen, komt hier mee?' Ezra doet zijn best om zijn lach in te houden.

'Ik meen het,' dring ik aan.

'Hayley, ik ken jou als een integere politica. Het is goed dat je dit met mij gedeeld hebt. Ik zal het verder afhandelen.'

Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. 'Hoe bedoe...'

'Komt goed,' zegt hij terwijl hij me subtiel zijn kantoor uitwerkt.

Het is chaos. Iedereen praat door elkaar heen en buiten staan de straten vol met demonstranten. Dat niet alleen. Schmittland heeft inmiddels de oorlog verklaard aan Habermasië. Ik weet niet of dat dit vanuit president Bos zelf was, of dat Ezra een handje heeft geholpen. Maar hoe dan?

'Rustig, rustig! We kunnen niet communiceren als iedereen door elkaar heen praat,' roept de voorzitster.

Hoewel de chaos zichzelf nog niet heeft opgelost, loopt Ezra zelfvoldaan naar voren om iedereen toe te spreken. O, God! Heb ik er wel goed aan gedaan om naar hem toe te stappen? Ik ben volledig tegen de principes van onze partij ingegaan door dat te doen. Ik verstop mezelf achter mijn donkerblonde lokken en kruip een beetje in elkaar. Ondertussen schraapt Ezra zijn keel om de aandacht te trekken. Het wordt niet rustiger in de zaal. Pas als Ezra's stem daadwerkelijk te horen is, valt er hier en daar een stilte totdat uiteindelijk iedereen luistert naar wat hij te zeggen heeft.

'Schmittland heeft zojuist de oorlog verklaard aan Habermasië. Ik weet wat jullie denken, maar eigenlijk is het treurig dat dit kabinet ondertussen nog steeds niet gereageerd heeft. Vanmorgen is er een video online gekomen waarin te zien is dat Schmittland al maanden, zo niet jaren, oorlogsmisdaden aan het plannen is tegenover de Habernezen. De tijd van de deliberatie is voorbij. We moeten nú handelen om onze eigen staatsburgers vrij te pleiten.'

Onmiddellijk ontstaat er weer rumoer. Het schuldgevoel vreet aan me. Met een misselijk gevoel sta ik op en verlaat ik de ruimte om een frisse neus te halen. Eenmaal buiten word ik overspoeld door de, in twee kampen verdeelde, demonstranten. Voor- en tegenstanders van een oorlog met Schmittland.

'Wij zijn een fatsoenlijk land, geef het overleg een kans!' kan ik rechts van me onderscheiden uit de herrie, terwijl ik hordes mensen zie met borden. Ik baan me een weg door de massa en poog ellenbogen, stokken en voeten van mensen te vermijden. Helaas ben ik daar niet succesvol in. Al meteen krijg ik een ellenboog met vol geweld tegen mijn oog aan.

'Au!' roep ik onhandig. Met een hand tegen mijn oog aan, stuntel ik verder door de demonstranten heen. Ik kan amper een uitweg zien, maar toch loop ik stug door in de hoop dat ik aan het einde van de tunnel eindelijk wat zuurstof naar binnen krijg. Een oorverdovend geluid van een vliegtuig dat door de geluidsbarrière gaat, klinkt boven me als ik eindelijk mijn weg uit de mensenmassa gevonden heb. Een schim komt tevoorschijn aan de bosrand naast het overheidsgebouw. Ik knipper met mijn ogen om goed te kunnen kijken, maar ze is alweer verdwenen. 'Phoebe!' probeer ik over mijn lippen te krijgen. Ik probeer naar haar toe te rennen, maar het enige wat volgt is herrie en chaos.