The Girl Who is Allergic to the Sun.

Chapter 7

Warning : Strong Language. Read at your own risk. Basta may warning, exciting.

I don't think that statement will apply to this chapter HAHAHAHA. Anyways enjoy reading mwaps.

***

Hindi ko maiwasang hindi mag titili at mag sisipa sa kama ko nang maalala ko na naman ang nangyari sa amin ni Kino kahapon. Uminit ang pisngi ko at muli ko na namang naramdaman ang hollow feeling sa tiyan ko. A wide smile is plastered on my face as I reminisce the events that happened yesterday.

"Who the hell gave you the fvcking permission to touch my girl?" Kalmado ngunit maotoridad at mapanganib na sabi ni Kino sa lalaking nasa tabi ko. Kunot na ang noo nito, hindi ko mawari kung galit ba sya o naiinis lang.

Agad na bumilis ang tibok ng puso ko nang mag sink in sa akin ang sinabi nya. Agad nya akong hinila patayo at ikinulong ng mahigpit sa pagitan ng mga bisig nya.

Naramdaman kong kumaripas na tumakbo ang lalaki, dahil sa bigat at bilis ng yabag nya na mararamdaman mula sa kinatatayuan ko. Bahagyang nangilid pa ang luha ko. Napasinghot ako at ang tunog na nilikha non ay mistulang hikbi.

"Shush. Don't cry. I'm here already. You'll be fine as long as I'm with you." He said in a husky voice. My heart hurts so good.

The moment he caressed my back, my tears started flowing. Afterwards he cupped my face and then he wiped my tears using his thumb. He looked at me in the eye. Worry, sadness and anger is visible in his eyes. My heart hurts so good. Why do I feel like I am his girlfriend? Assumera mode ayan ka na naman.

We stayed like that for a couple of minutes. Hanggang sa ako na ang kusang bumitaw mula sa yakapan. Nakaramdam tuloy ako ng hiya. Bahagya ko kasing nabasa yung shirt nya dahil isinubsob nya ako sa dibdib nya.

"I'm sorry" I said sincerely.

First thing that you should do before saying sorry to someone is to discuss within yourself if you're really sorry to the person on whom you committed mistake to. Normalize apologising to someone when you commit a mistake towards them, no matter how small or how big your mistake is. Mistake is mistake.

"Why? I should be the one apologising to you. You're my responsibility tonight and yet I didn't manage to protect you." He said, worry and anger is still audible in his voice. I felt bad.

"Your shirt is wet because of me, I'm sorry." Sabi ko habang nakayuko. Hindi ko kayang tignan sya sa mata. Nanlalambot ang tuhod ko. Baka pag tinignan ko sya sa mata nya mawalan ako ng balanse. I know it sounds exaggerated, but try putting your shoes into mine. Maybe you'll understand why.

"Dont mind this. It's nothing compared to what might happen to you earlier." He said. Medyo kumalma na ang boses nito kumpara kanina.

Binalot kami ng matinding katahimikan. Wala akong lakas ng loob para basagin ang katahimikan. Nahihiya pa rin ako sa kanya.

"Are you okay now?" He said while scanning me from head to toe. Bahagyang nakakunot ang noo at nakataas ang kaliwang kilay. Bigla tuloy akong nainggit. Hindi kasi ako marunong mag taas ng isang kilay eh. Kino send tutorial flez. Thingz in advance.

"Uh sort of." I said and I rerouted my gaze on him. He is looking at me intently.

"Let's go na. We're heading to our destination." He said. I nodded as a response to what he said to me.

Nagsimula na kaming maglakad papunta sa pupuntahan namin. Napatingin ako sa wrist watch ko at nakitang alas otso y media na ng gabi.

Naramdaman kong ipinulupot nya ang kamay nya sa bewang ko. Medyo napahinto pa ako sa paglalakad dahil sa pagkabigla sa ginawa nya. Napatingin ako sa kanya.

"Just keep on walking." He whispered using an airy voice. Bahagya akong nakiliti. He chuckled when he noticed that I got tickled by his sudden move.

Nagpatuloy kami sa paglalakad. Pinagtitinginan kami ng mga taong nadaraanan namin. Ewan ko kung bakit. Baka ngayon lang sila nakakita ng magandang kagaya ko. Assumera mode ayan ka na naman.

"Tsk. Wala ka bang dalang blazer?" Medyo inis na tanong nito sa akin. Problema neto? Umiling ako sa kanya. Napatingin ako sa suot ko habang patuloy parin kami sa paglalakad. I am wearing an off-shoulder white floral dress paired with a brown flat shoes.

"There's so many guys looking at you. Tss. Tanggalin ko mga mata nila eh" I laughed on what he just said. Medyo pabulong pa yung huling pangungusap na sinabi nya ngunit rinig na rinig ko naman iyon.

"Here, wear this." He commanded as he remove his denim jacket. And he immediately help me to wear it. Malaki iyon sa akin ngunit hula ko'y maayos parin namang tignan.

Nakarating na kami sa pupuntahan namin. Agad na syang bumili ng popcorn at drinks para sa aming dalawa. Syempre may ambag ako dun, buraot ako at kuripot pero may ambag naman ako kahit kakarampot. Rhyming 101. So obvious naman ang gagawin namin eh.

Matutulog kami. Choz. Syempre manonood ng sine. Sya ang pumili ng papanoorin namin. Matapos ma settle lahat ay pumasok na kami sa sinehan upang magpa puti choz syempre para manood.

Pagkatapos ng movie ay nag-aya na rin syang umuwi. Pumayag naman ako dahil wala naman na akong gagawin pa. Besides wala rin naman akong kasama. Nag presinta syang ihatid na ako. Syempre hindi ako pumayag este tumanggi.

Hinintay kong pagbuksan nya ako ng pintuan ngunit mahigit isang minuto na akong naghihintay sa labas ay hindi ako nito pinagbuksan. Lechugas na kaassumerahan to. Agad ko ng binuksan ang pinto ng sasakyan nya at eto na naman tayo sa seat-belt na nakaka ignorante.

As usual tinulungan nya ulit ako rito. Balak ko pa naman sanang pag-aralan kung papaano ang tamang paraan upang ma lock at ma i-unlock ang seat-belt ng sasakyan nya, ngunit hanggang balak nalang iyon. Mas gusto kong tinutulungan nya ako ehe.

Nasa kalagitnaan sya ng pagmamaneho ng biglang may tumawag sa cellphone ko. Si mama.

"Hello ma, oo ma pauwi na po ako. Sige po," pinapauwi na ako ni mama, buti na lang talaga at nag-aya itong si Kino. Makalipas ang labin-limang minuto at nakarating na kami sa harap ng bahay.

"Next time I'll ask you to go out, I'm just gonna pick you here on your house. Ayoko ng maulit pa yung nangyari kanina. Is that clear?" He asked using his authoritative voice.

"Y-yes," nauutal kong saad rito. Napangiti ako ng mapakla at tinanggal ko na ang seat-belt ngunit ayaw na naman matanggal. Kaya naman tinulungan nya ulit ako. Nasa kalagitnaan kami ng ganoong posisyon ng biglang may kumatok sa wind shield ng sasakyan nya.

Kumalabog ang dibdib ko. Don't tell me si mama iyon. Ayokong makita nya kami sa ganitong posisyon. Baka isipin nun na naghahalikan kami. Halla bet ko yun. Mwehehehe. Natanggal na ni Kino ang seat-belt kaya malinaw kong nakita mula sa kinauupan ko kung sino ang kumatok. Patay. Yari ako nito. Ang sama ng kanyang tingin sa amin.