The life of 5 unordinary girls(Greek One Direction Fanfic)

Chapter 3

Ntepi's POV

(Koritsi Liam)

Χθες το βραδυ, με τον Λιαμ, ειχαμε βγει με τον Λουις και την Ειρήνη, και απ'οτι καταλαβα τσακωθηκαν ρε γαμωτο. Δεν προλαβα να την ρωτησω τι επαθε αφου ο Λιαμ ειχε περιεργως υπερβολικα τρελες ορεξεις.. Δηλαδη; Δηλαδη οταν γυρισαμε σπιτι ειχε ηδη βγαλει την μπλουζα του και ειχε ξαπλωσει στο κρεβατι και μου ειπε "Hello babe, people call me Liam, but you can call me tonight" Χα, το ξερα, ηταν πιωμενος! Ο Λιαμ ηταν παντα σοβαρος και δεν ηθελα να εκμεταλλευτω το γεγονος οτι ειχε πιει, αμα ηταν να καναμε κατι ας το καναμε γιατι το θελουμε εμεις και οχι το ποτο. "Λιαμ, θα σου φτιαξω εναν καφε, περιμενε με εδω" τον φιλησα απαλα και προσπαθησα να αντισταθω στους υπεροχους κυλιακους του και στο γλυκο του χερι που μου χαηδευε το προσωπο. Πηγα να του φτιαξω ενα πικρο καφε. Τον ηπιε πραγματικα με το ζόρι και κοιμηθηκα στο πλευρό του.

Χριστιαννα's POV

(Koritsi Harry)

Χθες το βράδυ βγήκα με τον Χάρρυ και ήταν το καλυτερο βραδυ που ειχα ζησει ποτε. Ο αγγελος μου, με τις υπεροχες μπουκλες του, μου εβαλε μια κορδελα στα ματια και με εβαλε στην Audi R8 του.

Χριστιαννα: Χαρρυ που παμε;

Ο Χαρρυ ισως γελουσε αλλα δεν μου απαντησε...Και εγω δεν εβλεπα!

Χριστιαννα: Χαρολντ Εντουαρτ Σταιλς, που παμε;

Χαρρυ: Ειναι εκληξη μωρο μου, δεν μπορω να σου πω.

Απλα ανυπομονουσα να δω που θα με πηγαινε.. Και παλι ομως ηταν ο πιο γλυκος ανθρωπος στον κοσμο.

Ενιωσα το αυτοκινητο να σταματαει και ειπα "Μπορω να βγαλω αυτο το πραγμα απ τα ματια μου τωραα?!"

Δεν απαντησε, με αγκαλιασε απο πισω μου, εστριψα το κεφαλι μου και με φιλησε. Μου ελυσε την κορδελα με μια κινηση. Μπροστα στα ματια μου εμφανιστηκε ο ποταμος Σικουάνας (ειναι ενα τελειο ποταμι στο παρισι και ειναι πολυ ρομαντικα κτλ εκει❤) και ενα τεραστιο σκαφος κοντα στην στερια να μας περιμενει. Ειχα μεινει με το στομα ανοιχτο: "Χαρρυ μου κανεις πλακα!; Ρε σ'αγαπω" τον αγκάλιασα και τον φιλησα με τοσο παθος. Το εννοουσα: τον αγαπαω οσο τιποτα αλλο. Κανει τα παντα για μενα και το ιδιο προσπαθω και γω. Δεν μπορω να φανταστω καποιον αλλο στην θεση του. Ειναι μονο αυτος. Κανενας αλλος. Και αυτη τη φορα σιγουρα, το εβλεπα, χαμογελουσε. Ηταν ευτυχισμενος. Το ιδιο και γω.

Χαρρυ: Και γω σ'αγαπω. Παμε, μας περιμενουν.

Μεσα στο σκαφος ηταν απλα ενας οδηγος μπροστα, και εμεις ημασταν εξω στο πισω μερος (δεν ξερω απο σκαφη, αλλα ημασταν πισω πισω και ο οδηγος δεν μας ακουγε αρα ημασταν μονοι μας, και κανενας αλλος γυρω απο τον ποταμο). Ο Χαρρυ πηγε να παρει κατι απο ενα ντουλαπι.. Τι στο καλο εκανε...?! Γυρισε και στα χερια του βρεθηκε μια σαμπανια και δυο ποτηρια. Την ανοιξε και ενω αυτη χυνόταν, ο Χαρρυ εβαλε στα ποτηρια και στεκομασταν στα καγκελα του πισω μερους του σκαφους που κινουταν ελαφρά αργά.