Have I lost the game? / cz. 1 |ZAKOŃCZONE|

Rozdział 7. - Białe kłamstwo

Gdy silnik samochodu zgasł, zapanowała taka cisza, że słyszałam bicie własnego serca. Nawet muzyka, czy odgłosy bawiących się ludzi, docierające ze środka, jakby zgasły. Dookoła nas nie było żywej duszy - domek znajdował się na zupełnym zadupiu. Tylko las, las i jeszcze raz las. Rozpościerająca się na lewo i prawo droga i ciemność. Wzięłam kilka głębszych oddechów, wpatrując się tępo w mężczyznę.

- Wsiądziesz w końcu? - Poprawił kaptur zarzucony na głowę i oparł skroń o fotel. - Jest cholerna druga w nocy, Russel.

Podniosłam się w końcu ze schodków i podeszłam w jego stronę.

- Tak oficjalnie, po nazwisku? - zagadałam, wsiadając do środka, chyba tylko i wyłącznie po to, żeby martwa cisza nie zeżarła mnie zupełnie.

Nie byłam pewna tego, co robię - od momentu rozmowy z Chantelle, wszystko wydawało mi się cholernie podejrzane. Wiedziałam, że zrobiłam głupotę i nie powinnam była wsiadać z nim do tego samochodu. Nasza relacja nie polegała na pomaganiu sobie, wręcz przeciwnie, on usilnie mieszał w moim życiu. Nie powinnam była w ogóle do niego dzwonić. Ale cóż.

- Grzeczna dziewczynka. - mruknął, zamykając za mną drzwi samochodu na blokady.

Na moje szczęście po prostu ruszył wzdłuż ulicy. Włączył radio przez co niekomfortową, gęstą atmosferę między nami wypełniła cicha muzyka klasyczna.

- Impreza, hm? - mruknął, przecierając twarz.

Wyglądał na zmęczonego. Nigdy wcześniej nie widziałam go w takim stanie. Światła deski rozdzielczej i nikłej lampki tuż nad nim, uwidoczniły worki pod jego oczami - swoim odcieniem przebijały moje. Włosy miał w zupełnym nieładzie. Nawet jego strój różnił się od tego, który nosił zazwyczaj - tym razem miał na sobie zwykle dresy i bluzę z kapturem. Ale czuł się naprawdę komfortowo, prowadząc samochód. Zmieniał biegi, włączał kierunkowskazy i kierował jedną ręką, zupełnie bez najmniejszego problemu. Ja przed nami widziałam jedynie ciemność, ledwo oświetloną reflektorami.

- Długa historia. - Nie chciałam rozwodzić się nad tym wszystkim.

- Mamy czas. - Zachęcił mnie.

Nie patrzyliśmy na siebie - jego wzrok skupiony był na drodze a mój na widoku za oknem.

Niebo tej nocy było piękne - gwiazdy rozpościerały się dookoła nas, jedna przy drugiej, a łuna miejska, nie docierająca do tego miejsca, w żaden sposób nie zakłócała ich blasku. Lubiłam tą porę, gdy wszystko nagle cichło a świat zasypiał. W nocy nic nie było takie samo jak w dzień, wszystko wydawało się być inne. Powietrze stawało się czyste, a ciemność obdarzała jakimś dziwnym rodzajem wolności. W tym spokoju nie raz znalazłam ukojenie. I nawet jadąc z Calebem, pomimo dziwnych obaw, towarzyszących mi tego wieczoru, poczułam tą samą, znaną mi ulgę.

- Zawsze jesteś taki ciekawski? - uniosłam brew i wyciągnęłam rękę w stronę pokrętła do ogrzewania.

- Jeśli wolisz milczeć. - Jego zblazowanie biło na kilometr. - Zimno? - Wyręczył mnie i sam podkręcił temperaturę.

Po chwili wnętrze auta wypełniło ciepłe powietrze. Jechaliśmy jeszcze jakiś czas w ciszy aż w końcu minęliśmy główny zjazd na centrum. Otworzyłam torebkę - miałam nadzieję, że mój telefon jeszcze się nie rozładował. Chciałam napisać do Cami, że jestem w drodze do domu, tak na wszelki wypadek. I w tym samym momencie, coś sobie uświadomiłam. Przejrzałam wszystkie kieszonki, ale nigdzie ich nie znalazłam. Nie miałam kluczy. Przeklęty Ace. Zupełnie zapomniałam o tym, że to u niego miałam nocować po powrocie, a moje zostały u Philipa. Jak do cholery miałam dostać się do mieszkania?