HAYALLERİMİN İZİNDE

Babamın İzinden Giden yol

MULTİMEDYA : PERİ

-----
Babam gideli 6 ay olmuştu.Artık babamı merak etmeye başlamıştım.Bende anneme sormaya karar verdim.Hızlıca merdivenlerden aşağıya indim.Zaten her sorduğumda beni geçiştiriyordu ama bu sefer cevabını almadan dönmeyecektim."Anne babam nerde ya!Beni geçiştirmeyi bırak artık."diye patladım birden."Bak Peri, baban gitti ve birdaha geri gelmeyecek!Baban sizi hiç sevmedi ve sevmeyecek bunu o küçük aklına sok!Aptal hayal dünyandan da çık artık!Gerçek dünya o küçük aptal aklındaki gibi değil!"diye bağırıp yan vitrindeki vazoyu aldı ve bana attı.Kenara çekilmeme rağmen duvarda parçalanan parçalardan biri sekip gözümün altına -yanağıma- saplandı.Elimi kanayan yanağıma götürdüm.Annem endişeli ve korku dolu gözlerle bana bakıyordu.Yanıma gelmeye yeltendiğinde"Dur!Sakın yaklaşma."diye bağırdım elimle dur işareti yaparak.Hemen koşarak merdivenlere yöneldim.Arkamdan annemin ayak seslerini duyuyordum.Odaya girdiğim gibi kapıyı ardımdan kilitledim.Bir anlık sinirle odadaki eşyaları savurdum.Annemin bağırışlarını duyamıyordum kendi bağırışlarımdan.Gözyaşalrımı tutamadım.Neden benim hayatım herkesin hayatı gibi değildi ki?Benim ne eksikliğim vardı ki onlardan?...
Kendimi sakinleştirmek için kulaklığımı kulağıma taktım ve kendimi müziği akışına teslim ettim.

-----

Üç gündür ne birşey yiyordum ne konuşuyordum ne de odamda çıkıyordum.Kendimi toparlama vakti gelmişti ama bu kapıdan çıkıp kimseyle konuşacak cesareti bulamıyordum kendimde.Ama eninde sonunda bu kapıdan çıkacaktım.Daha fazla zorlamanın anlamı yoktu, burada kendi kendimi yiyip bitiremezdim.Bütün cesaretimi toplayıp kapıya yöneldim.Üç günün sonunda ilk defa güneş ışığıyla karşılaşacaktım.Kapının kulbunu sıkıca tuttum ve kimseyle karşılaşmamayı umarak kapıyı bir anda açtım.Açmamla beraber Melek'in -kardeşimin- üzerime atlaması bir oldu.Bi' an içimi huzur kapladı.Ben, her zaman onun yanında mutu olurdum, her zaman yanında ağlardım, iyi kötü anılarımı paylaşırdım, dertlerimize derman arardık ama yine de birbirimizin dermanı yine biz olurduk."Abla, kaç gündür odadan çıkmıyorsun, bize cevap vermiyorsun.Seni çok merak ettik."dedi ve üstüme atlayıp sıkıca sarıldı.Gözleri dolarken "Abla ne olur boyle yapma konuş benimle lütfen."dedi yalvarırcasına ama cevap veremedim.Sadece dolmuş gözlerine bakıyordum ama konuşamıyordum.Söyleyecek hiçbir şeyim yoktu.Canımdan bir parça gitmişti benim.Babamı görmeyeli 6 ay 4 gün olmuştu.Daha önce babamın bu kadar uzun süre gelmediğini hatırlamıyordum çünkü yoktu.O gitti.Neden gittiğini söylememişti bize.Benimde en çok kızdığım konu buydu.En azından bi arayıp veda etseydi.Ben düşüncelerimde boğulurken Melek girdi araya"Abla konuş benimle!" hem ağlıyordu hem de beni omuzlarımdan tutup sarsıyordu.

-----

Kendi kendime koşuyodum sahilde.Müzik dinleyerek koşmayı seviyordum, beni rahatlatıyordu.Benim hiç kimseye zararım yoktu derken aniden bi şey bana çarptı.Yada vardı.Çocuk özür diledi benden ben de konuşmadan mimiklerimle 'önemli değil' dediğimde bana deli yada dilsizmişim gibi baktı, umursamadan koşmaya devam ettim.

Hava kararmaya başlamıştı.Saat 9:30 civarlarındaydı ve ben 5'ten beri koşuyordum.Çok terlemiştim.Eve gidip,duş alıp erkenden yatacaktım.

Eve geldiğimde annemin endişeli yüzüyle karşılaştım.Tam yukarıya çıkacaktım ki annem kolumdan tuttu.Bir adım geriledim.Bir daha yanıma gelecekken elimi kaldırıp'dur'işareti yaptım.Konuşmaya başladı.

Ne değini dinlemiyordum, biraz zaman geçtikten sonra fazla uzayacağını düşündüğüm için parmağımı dudaklarına bastırıp susmasını sağladım ve odama doğru yürüdüm yavaş adımlarla.

Sıcak bi duş almak için kıyafetlerimi çıkartıp odamdaki banyoya gittim.Suyu doldurup içine uzandım küvetin ve kendimi suyun huzuruna bıraktım.