Until Our Stars Collide Again

Chapter 2: Hiding my true feelings when I'm next to you

Ever since I was a child, I have this special talent and it was to hide my feelings when I'm next to you. Hindi ko alam kung kailan ako nagsimula matuto magtago ng nararamdaman but one thing is for sure, and that is I've always hid these feelings for about 10 years, and thank God nakakaya ko pa.

I just hope na I wouldn't be tired loving you, since andito na ako eh gigive-up pa ba ako. Matagal na akong may gusto kay Damien, at sampung taon na rin kaming magkaibigan. 19 years old na kami at hanggang ngayon he never laid his eyes unto me.

Nagkakilala kami sa isang park na nasa loob ng subdivision namin. It was a small homey kind of park, simple but masyadong madaming ala-ala para sa akin ang park na yon. It wasn't just a park, it was a place where I met my first love, which is my best friend Damien. Mula noong araw na nagkatagpo kami, sunod sunod na ang pagkikita namin. It was our meeting place, and to say the least it was my favorite place apart from his arms.  Doon kami naglaro, naglagi, nagkasugat, umiyak, napatid, nag-away at kung ano man hanggang sa naging binata at dalaga na kami.

At kapag hindi naman sumisipot ang isa sa amin, ay pupuntahan ng isa yung isa sa bahay nila, at doon magkakasiyahan o harutan. Pero halos ako kasi ang hindi sumisipot kasi minsan hindi ako pinapayagan ni dad since strict nga siya so si Damien na lang ang laging pumupunta sa bahay.

(throwback noong 14 years old kami)

Damien: Hoy babae! Bakit hindi ka dumating kanina ha? Alam mo ba ilang oras rin akong naghintay sayo sa park kasi akala ko late ka lang since hindi ka pa naliligo? Buti na lang pinuntahan kita dito.

Lia: Gosh Damien, wag mo nga akong tinatawag na babae, duh may pangalan ako dude. Tsaka ayan na nga ba sinasabi ko eh, hindi ka nanaman nakikinig sa mga sinasabi ko kahapon no?

Damien:  Dude ka diyan, napakaarte mo, "gosh damien". Hoy baliw wala ka namang sinasabi sa akin ah! Tsaka buong araw tayo naglaro kahapon tapos nung pagabi na, umuwi na tayo agad ni hindi nga tayo nakapagkwentuhan kasi nakita ko pa ngang may kalaro kang iba, nakakatampo kaya.

Lia: Mas nagtatampo ako hindi mo pala pinapakinggan lahat ng sinasabi ko  sayo kahapon eh tsaka bro excuse me ni hindi ko nga yun pinapansin nung lumapit sa akin. Tsaka sino kaya tong pinsan ko yung kinausap imbes na ako.

Damien:  Weh talaga ba? Hindi mo ba talaga pinansin? oki sorry na. Uy ano ka ba nakakahiya kasi sa kanya mag-isa lang siya doon, tapos mukhang wala pang gusto kumausap sa kanya.

Lia:  So ayun nga sabi ko kahapon na hindi ako makakapunta sa park kasi diba gusto ko magsulat. I told you kaya kahapon na nainspire ako gumawa ng stories. Gusto ko kasi maging famous na wattpad writer Damien, gustong gusto ko, tapos lahat ng isusulat ko ay mga kwento ng mga nangyari sa buhay ko. Kaya lang mukhang mahirap maachieve.

Damien:  Ay wow gusto maging famous, oh wag mo ko kakalimutan ha, pero ano yung wattpad?

Lia: It is an app wherein you can read fictional or non-fictional stories. Sa wattpad anyone can have the freedom to write Damien, ayoko na rin kasing taga-basa na lang ako. I also want to experience to write. I want share my experiences through writing. I want to write happy ending stories kasi I know for sure I would never get to have my own happy ending.

Damien: Ang lalim mo talaga mag-isip Lia, tsaka ang oa mo naman sa part na wala kang happy ending.

Lia:  Eh totoo naman kasi eh. Tsaka bakit ganun? Bakit sa ibang mga babae ang daming nagkakagusto tapos sa akin wala? Is this not enough sign to assume that I'll never get to have my own happy ending?

Damien: You have me Lia, you'll have me by your side. I can be your own happy ending.

End of flashback

 Ng dahil sa simpleng hindi ko pag-sipot, may feelings pala na biglang bubunga sa kawalan. Ng dahil sa walang kwentang happy ending na yan, diyan ako nagsimula ng pagkagusto sa best friend ko. Sariwang sariwa pa ang ala-ala na iyan and even once in my life, I would never ever forget that one line.

"You have me Lia, you'll have me by your side. I can be your own happy ending."

Bwiset na lalaking to, napaka-paasa, hindi niya ata alam na sa simpleng linyang iyon ay kaya niya ng magpahulog ng isang babae ng walang kamuwang-muwang.

It was the only hope that I hold upon. His words, his voice and that sentence itself, made me feel alive whenever I feel worthless. He is my life. Damien Cruz is the only reason why my heart is still beating until now. It was the only memory that keeps me hoping that one day Damien gets to see me as a woman and not just a girl space friend.

Kahit na alam ko na bata pa kami noon nung binanggit niya ang mga katagang iyon, kahit alam kong wala kaming kamuwang-muwang. Pilit at pilit ko pa ring pangkakapitan ang linyang yun, kahit alam kong limot na ni Damien yun.

"I can be your own happy ending, Lia"