I Will Never Be His Wife

Chapter 4

Nagising ako nang masakit ang ulo.  Anong nangyari sa akin? Tsaka ko naalala kung anong nangyari kanina. I tried moving pero nahihilo pa din ako. So I stayed in my position, nang maramdaman kong hindi na umiikot ang paningin ko ay sinubukan ko na uling tumayo and I succeed. 

When I touched the ground I felt something on it. Nang tingnan ko ay nakita ko si Stephen na tulog sa lapag. He's sleeping peacefully, mukha siyang anghel kapag tulog. Tears surrounded my eyes. "Sana kasing amo ng mukha mo ang ugali mo." 

Sa totoo lang ay takot na ako sa kanya. Paano kung bigla niya na naman akong saktan? "Ayoko na..." tumulo na nang tuluyan ang mga luha ko.

"Dahlia?" Stephen woke up and he saw me crying! Shit! I don't want to look weak infront of him. "Dahlia? Bakit ka umiiyak? May masakit pa ba sa'yo?" 

"Fuck you! Don't play innocent. Alam mo kung sino ang rason ng bawat iyak ko habang nandito ako sa bahay na ito!" sumbat ko

"Dahlia, please calm down" he said softly. No, hindi ako madadala sa kaplastikan mo

Nang aktong lalapit sya ay lumayo agad ako. "Huwag kang lalapit!" banta ko. "Subukan mong lumapit dito tatawag ako ng pulis!"

He looked shocked at my aggressive actions. I know I look like a mess pero hindi ko na kayang hindi lumaban. "Ano?! Sasaktan mo na naman ako? Ha?!" tumutulo pa rin ang mga luha ko kaya pinunasan ko muna sila. Mas nagmumukha akong mahina kung lagi na lang akong iiyak sa harap niya.

"Dahlia...look I'm sorry. Nadala lang ako ng emosyon. Hindi ko gustong saktan ka--"

"Nadala ng emosyon? Hindi gustong saktan? Ha! Fuck you! Tingin mo maniniwala pa ako sa'yo?! Pagod na ako sa katarantaduhan mo Stepehen!" Mahal kita pero ayoko na...iyan ang mga salitang gusto kong sabihin pero hindi ko kaya.

"Lia, please calm down. Magluluto ako ng pagkain para may makain ka at lumakas ka" he said calmly. I don't know if it's because it's the first time I heard him so concerned to me kaya parang lumambot ang puso ko. He look and sound so sincere. Ganito na yata talaga ako ka-uhaw sa atensyon at pagmamahal ng asawa. Lumabas sya ng kwarto ko kaya gumaan na din ang loob ko. I finally feel safe. 

Inabot ko ang cellphone ko tsaka tinawagan si Sydney. I just hope na hindi sya busy. Gusto ko munang umalis sa bahay at mag-unwind sa labas. It's so funny that my supposed to be "home" feels more dangerous than going outside. Halos hindi na ako tumitira dito nitong nakaraang araw. 

"Hello? Lia?" Sagot niya. Hearing her voice made me calm. At least there's a one person who will always be there by my side.

"Sydney.. Uhm, busy ka ba?" I am hoping she will say no. Please I want someone to accompany me. "Lia, I'm sorry kasi may hinahapit akong report ngayong araw. Huhu sorry talaga babawi ako sa'yo bukas"