So this is love?

"27„

— Y/n's POV —

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου τον πατέρα μου

"Ξύπνησες επιτέλους" με είπε και με αγκάλιασε
"Τι συμβαίνει εδώ;" Τον φώναξα
"Σε έσωσα από τον Severus" με είπε και με φιλησε στο μέτωπο
"Εσυ έτσι σώζεις; Δένοντας τον άλλον;" Τον ξανα φώναξα
"Είναι για το καλό σου. Σε λέει ψέμματα, η Isabella είναι η μητέρα σου" με είπε
"Οχι εσυ λες ψέμματα" τον είπα

Ήρθε και με χάιδεψε το μάγουλο

"Γλυκιά μου κόρη, είσαι τόσο αγαθή πλέον" με είπε και μου έδωσε μια σφαλιάρα "αυτό που δεν με απαντούσες" με είπε και έφυγε από το δωμάτιο

Πρέπει να φύγω από εδώ..

Αλλα πως;

[...]

Πέρασε ο ένας μήνας και ακόμα ήμουν κλεισμενη εδώ..

Δεν αντέχω άλλο..

Με βαρανε και δεν μου δίνουν καν φαγητό. Αν δεν πεθάνω από πείνα θα πεθάνω από κατάθλιψη..

Πως μπορούν κάποιοι άνθρωποι να φέρονται τόσο άσχημα σε κάποιους ανθρώπους;

Flashback

"Πως είσαι έτσι;" Είπα γελώντας στην Hermione "μηπως θα κλαψεις κιόλας;" Την είπε η Pansy

Έξω είχε χιόνι όποτε πήραμε από μια χιονόμπαλα κι αρχίσαμε να τα ρίχνουμε πάνω στην mudblood

Όπως λέει και ο Draco δεν ανήκουν εδώ. Κανένας τους..

"Σταματήστε" μας φωναξε αλλα εμείς γελάσαμε πιο δυνατά

End

Μα τι λέω; Και εγώ τέρας είμαι..

Πως εκανα τέτοια πράγματα;

Ξαφνικά άκουσα θορύβους από το παράθυρο. Κοίταξα καλύτερα και είδα πως πετάγονται κάτι πέτρες.

Άνοιξα το παράθυρο με το ένα χερι, ευτυχώς δεν ήταν τόσο μακριά

Και τότε μπήκε μέσα ο Draco

"Draco; εισαι στα αληθεια εσυ;" τον ρωτησα
"Ναι, ηρθα να σε σωσω" ειπε και σε δευτερολεπτα ειχαν ελευθερωθει τα χερια μου

Με πήρε αγκαλιά και με κατέβασε κάτω χωρίς να μας δει κανεις ευτυχώς

Κάτω ήταν, τα δίδυμα Weasley, λιγο περίεργο αλλα εντάξει θα το δεχτώ

"Φαίνεσαι" είπε ο George "υπέροχη" συνέχισε ο Fred

Αυτοί οι δυο πάντα αυτό κάνουν.