Sol Yanım -4 serisi

Defne 2.bölüm

Pembenin tonları...

İyi okumalar..

2 sene sonra....

8 yaşında ilkokul öğrecisiydim artık.Daha yeni başlamama rağmen alfabeyi herkesden önce çözmüştüm,okul çıkışları ise pazar'a giderdim.Yani annemin yanına..

-Anneceğim ben geldim..

dediğimde annem tezgahın üzerinde ki kıyafetleri düzenliyordu.Bana bakmadan ...

-Kızım kaç kere dicem gidip eve derslerini çalış,burda yardıma ihtiyacım yok... desede bu söylediği duymamış gibi yaparak ..

-Eee bugün ki satışlar nasıl ..diye sordum

-Dünden biraz iyi 10 parça bişi sattım,asıl sen anlat bakalım okul nasıldı..

bi sıkıntı yoktur umarım...derken geçen hafta ki kavgamdan bahsediyordu..

-İyi her zaman ki gibi..derken elimde ki kıyafetleri elimden alarak.

-Kızım herşey senin için buralarda benim gibi olmanı istemiyorum.Okuyup buralardan kurtulmanı ve kendi ayakların üstünde durmanı istiyorum ,o yüzden okulunu sakın aksatma çalış derslerine.. dediğinde gözlerinin dolduğunu görmüştüm.İçinde bi yerlerde onunda hayallerinin olduğunu anlamıştım.

Peki o zaman neden okumamıştı ?

Bu soru için sanırım erkendi.Eve doğru giderken,annemin yüzü düşmüştü,nedenini merak ederek sordum..

-Anne noldu,neden böylesin..dediğimde

-Nasılmışım... derken

Onu durdurup,kaşlarım çattım ve dudaklarım biraz büzerek..'Bak böylesin' dedim

O ise gülümsyerek bana sarıldı ve..

-Gerçekten öylemi gözüküyorum küçük hanım.. dedi

Bende başımı evet anlamında sallayarak kabul ettim.

Ciddi olduğumu anladığında ise bana yaklaşarak..

-Birşeyim yok kızım ,yorgunum...demekle yetindi..

Ama tabi ki inanmamıştım.Onun koluna girerek..

-Bugün yemekte ne var?..dedim ,acıktığımı belli edecek şekide.

-Ispanak var.. deyince yüzümü istemeden de olsa bi ekşitmiştim..

Annem ise gülerek..'kaçarın yok küçük hanım' demişti.

Gülümseyerek..

-Yoğurt varsa belki yerim.. derken

Annem saçlarımı karıştırarak.. 'Bak bide belki yermiş' diyerek güldü..

Eve geldiğimizde babam koltukta içki şişeleri ile karşılamıştı bizi ,annem eliyle odamı işaret ederken tereddütsüzce gittim.Kapımıda arkamdan kapatıp içerde neler olacağını düşünmemek için elime defterlerden birini aldım.Büyü ihtimalle matematik defteri olmalıydı ,sayfanın yarısını açtığımda işlemler görünce kendime yeni bir sayfa açtım.Kurşun kalemimle resimimi çizerken herkezi yüzünü kocaman gülümseme yerleştirdim.En özelliklede babamın yüzüe kocaman çizmiştim çünkü;hiç gülmüyor,tebessüm dahi etmiyordu.Azcık gülmek onada iyi gelebilir diye düşünürken ,salonda yükslene sesleri aldırmadan devam ettim.En son boyamaya geldiğimde ise tek renk kullanmayı tercih ediyordum,o kadar renkli olmasına gerek yoktu..

Pembe rengim bu resmi renklendirmeye,neşe vermeye yetiyordu..