love talk

#10'

🧸🧸biz gelmisiz 🧸🧸

•••

Küçükken çok kitap okurdum. Hâlâ pek büyümüş sayılmasam da henüz ufak bir çocukken, çok okurdum. Bazen can sıkıntısı, bazen okulda beni kendileriyle konuşmaya zorlayan öğrenciler yüzünden meşgul görünmek için, bazen ve çoğunlukla da başka bir yere gitmek için.

Hayatım boyunca hep başka biri olmak ve başka bir yerde olmak istedim. Bunun nedeni çocukluğuma kadar dayanıyordu. Henüz yedi yaşımda avuçlarıma bırakılan bastırıcılar başka biri olmamı istiyordu, annemin dolabıma dizdiği kıyafetler, babamın her haftasonu yanında gezdirip liderlik üzerine yaptığı konuşmalar başka biri olmamı istiyordu.

Bu yüzden daha o yaşlarda kendime rol modeller belirlemeye başladım. Güçsüzlüğümden yakındığım için babam gibi olmak istedim önce. Nefret ettiğim birine benzemek için çabalamaya başladım, kendimi ne kadar paralasam da kendi içimde bir arpa boyu yol alamadım.

Sonra annem gibi olmak istedim. Her zaman fazla duygusal biri olmaktan yakınırdım. Fazla düşünür, fazla incinirdim. Birinin öylesine savurduğu tırnaklar bana bıçak gibi batardı, en ufak bir sarsıntı içime deprem olurdu. Bundan nefret ediyordum, kolayca incinmekten, bir cam gibi kırılıp dağılmaktan, parçalarımı toplayamayacak kadar güçsüz olmaktan. Annem öyle değildi. Bu yüzden ona dönüşmek istedim. Annem düz bir duvar gibiydi, bakışları donuk kalbi taştandı. Bu kadar yıldır ondan hiçbir duygu kırıntısı koparamadım.

Onun gibi de olamadım.

İnsanın kendi arayışı ya da kendine bir kimlik bulma çabası belki de herkeste vardır. Birilerinden etkileniriz , birilerine özeniriz, başka birinin hayatını isteriz, başka birinin yüzünü, saçını, sesini, bazen ailesini isteriz. Ben hep istedim. Kimse aynada gördüğü kişiyi, geceleri yatağa bıraktığı bedenini tam anlamıyla sevmez. Başka biri olmak herkesin dileğidir.

Kendimi bir kalıba, birkaç kelimeye sığdırmaya çalışmak zorunda kaldım. Sonra kendime başka kahramanlar aradım. Taehyung olduğu gibi, göründüğü gibi sevilmiyordu. Değişmem gerekiyordu. Yıllar geçti, yaş aldım, başka biri olma çabam bir yere gitmedi. Kabul görmek için olmadığım biri gibi davranmaya devam ettim.

Şimdi ise on dokuz yaşındayım, büyüyünce Jungkook olmak istiyorum.

Jungkook mükemmeldi, her anlamda.

Ona herkes hayrandı, bunun dış görünüşü ile alakası yoktu. Asla omegaları alfalardan küçük görmeye çalışmazdı, her kızgınlığa girdiğinde kendini başka bir omega ile tatmin eden alfalardan değildi, canı sıkıldığı için birilerini üzmezdi, çoğu zaman kibar ve saygılı biriydi. Asla kötü niyetli değildi. Yıllardır okuldaki hiçbir kavgaya karışmamıştı, kimseye sesini yükseltiğine bile şahit olmamıştım. Her türlü olumsuzluktan yoksundu.

Bana ne yapacağımı söyleyen, üzerimde baskı kurmaya çalışan herkes bana babamı hatırlatıyordu, bu tür insanlardan nefret ederdim ama Jungkook asla öyle biri değildi, böyle biri olsaydı eğer ona aşık olamazdım zaten, olmazdım.

Ne desem yapacakmış gibi ışıl ışıl parlayan gözleriyle bana bakar kalbimin göğsümü ağrıtmasına neden olurdu.

Kalbim patlayacakmış gibi hissediyordum. Sevgisinin sınırı ve süresi yoktu. Onu tanıdığımdan beri bana hep aynı şekilde bakıyordu.