They are human

Hoofdstuk 4

Hiii, hope you realise that this is 5 and a half year later then chapter 3 ! X

Pov Emily

Ik knoop het laatste knoopje van mijn jurk dicht. Ik vind hem prachtig. Sierlijk draai ik een rondje en de jurk danst met mij mee. Ik glimlach naar mijn spiegelbeeld. Ik zie er mooi uit, de jurk past perfect. Een beige jurk met een witte strik achterop. Van mijn oma geweest en hij is nog steeds mooi. Chique maar elegant.

Ik zie in mijn ooghoek een lange kast staan. Nu is het moment. Ik neem een hap adem en pak het sleuteltje uit het laatje onder mijn kaptafel. Ik loop naar het rode kastje in de hoek van mijn kamer. Zachtjes wrijf ik over de fluwelen bekleding. Het kistje bovenop bevat een goud slot. Bijtend op mijn lip steek ik de sleutel jn het slot. Er gaat een golf van vreugde door me heen als het kistje met succes opent. Ik leg het sleuteltje weer weg en open dan het doosje. Hier heb ik zolang op moeten wachten. Hoe vaak heb ik hier wel niet voorgestaan en hoe vaak had ik wel niet gedroomd over hoe het eruit zag. Ik sla het kistje open. Eindelijk zover.

Op de onderkant ligt een paars kussentje met gouden versieringen. Ik pak de dunne zilvere tiara, ingelegd met blauwe diamanten. De tiara heeft de vorm van blaadjes die tegen elkaar aan zijn gelegd. Aan de voorkant zit een gouden sliert die, als je hem opzet, precies om mijn Bleumond valt. Het is zo breekbaar en mooi.

'Vind je het wat?'

Ik had niet in de gaten dat mijn moeder binnen was gekomen. Ik draai me om en kijk naar haar. Ook zij ziet er beeldig uit. Een lange blauwe jurk met een witte kraag. Haar Bleumond heeft kleine diamantjes eromheen. Ik glimlach naar haar en zie dat haar ogen waterig worden.

'Ik had niets beters kunnen wensen.' Zeg ik en ik leg de tiara voorzichtig in het doosje op het paarse kussentje.

'Het is tijd lieverd,' een traan rolt over haar wang, 'ik ben zo trots op je.'

Ik houd van mijn moeder. Ze is altijd al zo goed voor me geweest. En nu ziet ze haar dochter opgroeien. Wat moet dat fijn zijn, om iemand van wie je veel houd groot te zien worden.

Er komt een jongen binnen die het kussentje meeneemt met de tiara. Daarna lopen we samen naar beneden.

In de kristalzaal staat vader op mij te wachten. Als hij ons aan ziet komen geeft hij een knikje naar mij toe. Eenmaal beneden doe ik hetzelfde terug.

'Gratulatione, Emily.' Hij zegt het lief, maar toch op zijn koninklijke toon.

Ik spreek niet zoveel met mij vader. Tien ik tien was mocht ik naar buiten. Dat was eens en nooit meer. Vader wil het niet hebben dat ik tussen mensen ga lopen. Eerst had hij daar nog geen goede reden voor, maar nu wel. Nadat ik en moeder thuis kwamen en moeder vertelde over het ongeluk met de Bromond. Ik had vertelt dat ik het niet erg vind en die jongen me geen pijn had gedaan. Hij was aardig, had ik vertelt. Daarna waren mijn ouders super boos geworden. Ik kan niet vrienden met zo'n iemand worden, enzo. Sindsdien mocht ik niet meer naar buiten. Ik hoop dat het weer mag nu ik 16 ben.

Even later wenkt een bediende mij om verder te komen. Ik loop naar een rode doek toe waar ik voor moet gaan staan. Zenuwen borrelen in me op. Nu mag ik het volk zien, en het volk mij. Ik zet nog een paar passen naar voren. Ik hoor wat geklap en geschreeuw buiten. Moet ik nu naar buiten? En ja hoor, de twee bediendes naast het doek zwaaien hem open. Voorzichtig loop ik naar voren. Mijn ogen tot spleetjes door het felle licht.

Eindelijk kan ik mijn ogen opendoen. Ik zie duizenden mensen. Nee, tienduizenden. Ik sta op een balkon en kijk uit over het Bella plein. Ze zwaaien, roepen en klappen. Al die mensen, om ook maar een glimp van mij op te vangen. Ik zwaai naar ze. Gejuich en gejoel.

De inayhiet staat op de hoek van het balkon. Naast hem staat het jongetje die net mijn tiara had meegenomen, en draagt die nu op het paarsen kussentje. Dan begint de inayhiet met zijn preek. Ik versta er weinig van door alle indrukken. Maar ik doe net alsof ik luister.

'Prinses, ik kroon u, dochter van Koning Carlo de Grote en Koningin Madaleina, tot Hare Koninklijke Hoogheid Kroonrinses van deze grootse natie.'

Geklap vanaf het plein.

'Het is mij een eer, te vertellen dat u de gekozen opvolger bent van onze Koning.' Hij stopt even met praten. 'Wij loven u met de nieuwe naam die u nu mag kiezen.'

Ik twijfel geen seconden. Ik weet precies hoe ik zal heten. Hoe mensen mij later als koningin gaan zien.

'Jullie, mijn volk en het volk van mijn vader, mogen mij noemen Hare Koninklijke Hoogheid prinses Luana.'

Met die laatste woorden te hebben uitgesproken stijgt er gejoel op uit het publiek. Ik buk en de inayhiet zet de tiara op mijn hoofd en zegt: 'Gratulatione Hoogheid.' Maar alleen zodat ik het kan verstaan.

Als de tiara op mijn hoofd staat richt ik me weer tot het volk en roept de inayhiet: 'Gratulatione aan prinses Luana!'

Het volk zegt hem na en ik hoor Gratulatione aan prinses Luana. Dit is het, nu ben ik de kroonprinses.

● ● ● ●

Na de ceremonie is er een feest in de balzaal. Alleen voor hoogstaande mensen natuurlijk. De inayhiet is er alleen niet bij. Oja even voor de duidelijkheid, de inayhiet is de rechterhand van de koning en mede ook een voorspeller. Eens in de 30 jaar wordt er een nieuwe inayhiet gekozen die door gaat tot er weer 30 jaar verstreken zijn.

Het is een groot feest, muziek, dans, lekker eten. Eigenlijk was het perfect. Maar het liefste wil ik zo snel mogelijk dit hebben afgehandeld zodat ik naar buiten kan gaan. Op de markjes rondlopen. Kijken of het precies zo was als toen ik tien was. Maar niemand let toch op me, waarom niet gelijk nu?

☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Emily is finally sixteen! I mean, princess Luana! What do you think of the new name?! X