Days in The Sun

Chapter 7

Selena's POV

Nagpapakulong, umiiyak, nagpapagutom, nakahiga, nagmumukmok, nanghihinay, ewan ko ba!!

Naiiyak na lang ako nang wala sa oras!

Blake! Bakit ka ganun?! Akala ko ba pakakawalan mo na ako?! Akala ko ba tanggap mo na?! Bakit kailangan mong bayarin yung buhay mo sa buhay ko?!

Nakakainis ka Blake!!!

"Selena..." Pagkatok ni Penelope sa kwarto ko.

"Alam kong wala kang gana makipag usap saamin. Wala kang gana lumapit saamin, pero hindi ito makakatulong sayo Selena. Sa tingin mo ba gugustuhin ni Blake na makita kang ganyan?" Panermon niya.

Pero hindi pa rin ako umimik dahil ang sakit talaga.

"Selena, please... halos lahat kami nag aalala sayo simula nung nawala si Drake. Hindi na to maganda Selena, hindi magbabago yung mararamdaman mo pag ginagawa mo yung mga bagay na hindi maganda sa katawan mo." Panermon niya ulit. Pero wala pa rin, hindi ako umimik.

"Selena, I think it's best na hayaan muna kita mag isa. Pero please lang, wag mong gutumin yung sarili mo." Pagpaalala niya bago umalis sa kwarto ko.

(Insert Music: Hold On - Chord Overstreet)

Napansin ko agad na may nahulog na envelope si Penelope sa bulsa niya. Kinuha ko ito at binuksan kung ano ang laman neto.

To: Selena Villagorda

Sulat to ni Blake! Agad ko tinanggal sa tupi yung papel at binasa yung sulat niya.

Selena, I know hindi mo ako mapapatawad sa nagawa kong i-donate yung puso ko para sayo. Pero hindi ko talaga kaya na maghirap ka. I know it won't be easy for you to live a life without me, but all I can say is you mustn't give up your own life. Mahirap bumitaw oo, pero isipin mo na lang na inaalagaan kita sa araw araw. Hindi ko rin kakayanin pag nawala ka, hindi mo rin kakayanin pag nawala ako. Pero the best thing I need to do is risk my own life for yours, I love you so much Selena.

Blake Cortez

My eyes were overflowing with tears. Naririnig ko yung boses niya kahit letter lang yung binigay niya saakin.

Tinakpan ko yung mukha ko gamit ang unan at dun na ako humagulgol ng sobrang lakas.

Nakakabigat pa rin! Blake! Bakit?!

1 month later

I feel emotionless right now. The good thing is wala nang nangungulit saakin. I still can't move on from his death.

Sa ngayon, naglalakad na lang ako kung saan ako dadalhin ng mga paa ko.

Nakakapanghinayang sa totoo lang. Minsan na lang, tumitingin na lang ako sa sahig para wala akong makitang magjowa na naglalambingan.

I sat all alone in a tree, staring at the sunet while tears are flowing in my eyes.

It's not the same as before, it's so different pag wala si Blake.

I just wish that was me. I just wish that Blake didn't die.

Pero bakit ba?! Sarado na yung puso ko kay Blake! Siya lang yung kayang magmahal saakin kahit ganito ako!

Yumuko na lang ako at umiyak ulit ng tuluyan habang bumaba yung araw.

Gabi na at naglalakad nanaman ako kung saan ako dadalhin ng mga paa ko.

"Miss, holdap to!"

"Gipit ako ngayon." Walang emosyon na sambit ko sa holdapper.

"Ibibigay mo, o papatayin kita?!" Pagbanta niya, pero wala akong pakialam sa mga sinasabi niya.

"Go! Gawin mo kung ano gusto mo!" Pagpilit ko na ikinatuwa niya.

"Gusto mo talaga ah!"

Kinuha ng holdapper yung baril niya at tinutok niya ito sa ulo ko.

"Sige! Iputok mo!" Utos ko sakanya.

"Iputok mo! Iputok mo na please!" Magmakaawa ko habang umiiyak ng tuluyan!

"Please! Patayin mo na ako! Gusto ko na siyang makasama please!"

"Ituloy mo na please! Ayoko na dito!" Magmakaawa ko ng paulit ulit.

"Baliw ampotek!" Sambit niya bago umalis.

Kuya, bakit hindi mo tinuloy?! Gusto ko nang makasama si Blake! Ayoko na dito!

Well, wala na akong magagawa kundi magdusa dito sa mundong ito.

Nagpatuloy ako sa paglalakad ko hanggang sa umabot ako sa kalsada.

Walang kotse na dumadaan ni maski isa. Gutom na ako, pero ayokong kumain. Inaantok na ako, pero ayokong matulog. Pagod na ako, pero hindi ako makapahinga.

Pinapatay ko na lang yung sarili ko paunti unit, and I guess this is the best way to end my misery.

Humiga na ako sa kalsada and I suddenly closed my eyes.

Noah's POV

Papunta na kami ni Scarlet sa bahay ni Selena. Well, I can't blame her kung bakit naging ganyan siya.

"Kumusta na kaya si Selena??" Tanong ko kay Scarlet.

"Ewan ko rin eh. Isang buwan ko na siyang hindi nakausap. Simula nung nawala si Drake, ganyan na siya. Hindi ko siya masisisi sa totoo lang. Pero nag aalala na ako sakanya." Sambit niya na ikinasang ayon ko lang.

Bumaba na kami sa kotse at kumatok ako sa pintuan.

"Selena??" Pagtawag naming dalawa. Pero wala pa ring sumasagot.

Binuksan ko yung pintuan, and luckily it's unlocked.

I checked in her room which gave me a shock. Lahat ng gamit niya nandito, pati cellphone niya nasa kwarto niya.

So this only means one thing...

"Selena's missing..."

I ran quickly and told Scarlet to leave the house.

"Anong nangyayari Noah?!"

"Selena's missing! Kailangan natin siyang mahanap ASAP!"

"What?!"

"Naiwan niya lahat ng gamit niya dito! Hindi rin natin alam kung saan nagpunta yung babaeng yan! Kaya the best thing to do is find her before she harms herself." Sambit ko na ikinatango niya.

"Then what are we waiting for?!"

Inandar ko na yung kotse ko nagsimula na kaming maghanap kay Selena.