Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Öldükten sonra yapılacaklar listesi hazırlamak ne kadar doğru?" dedi ben ellerimle keten kumaşı dikerken.
"Çocukluğumdan beri cenaze merasimi düzenleyen amcam için çalışıyorum." dedim tek nefeste yanımda ellerini dizlerine sarmış asık suratıyla oturan Hyunjin'e.
"Sence ne kadar doğru Hyunjin?"
"Haklısın." dedi sessizce başını eğip.
"Amcan nasıl başlamış ki bu işe?"
Derin bir nefes verip elimdeki keten kumaşı kenara koydum.
"Dedem de bu işlerle ilgileniyormuş. Ondan da amcama kalmış başka bir şey yoksa?" dedim gözlerimi belertip.
İşime engel oluyordu. Daha kendi ölçülerimi alacaktım.
"Yok." dedi Hyunjin huysuzca.
"Yine de insan kendi cenaze törenini planlamamalı."
"Sen niye geldin ki buraya?" dedim hafif sinirle. Beni ve ucube hayatımı görsün istemiyordum.
"Hani gelmemde sorun yoktu?"
"Bu kadar meraklı olmanı beklemiyordum."
"Herkes benim kadar meraklı olur, emin ol." dedi ayağa kalkarken.
"Nereye gidiyorsun?"
"Eve."
"En azından annem eve gidince kızmıyor."
"Tamam, özür dilerim." dedim ayağa kalkıp.
"Sadece hemen soğuyup beni naşlamandan korkuyorum."
Hyunjin bana öylece baktı.
"Garip birisin Jisung."
Haklıydı, gariptim. Elimde olsa sıradan, dümdüz, basitinden biri olurdum.
