"Pardon." dedi Jeongin bakışlarını tuvaletin pis fayanslarına dikip.
"Bazen senin için fazlası olduğumu sanıyorum istemeden. Umursamazlığın ağrıma gidiyor."
Bir şey demeden yüzüne bakmaya devam ettim. Fazlası değildi, inkar mı etseydim?
Takılıyorduk; orada burada, okuldan sonra, uzun tenefüste, ikimizden biri duygusal boşluktayken...
Daha fazlası yoktu ama ikimiz için de. Liseden sonra sadece ikimizde kalacak olan garip gereksiz cinsellikle süslenmiş anılardı yaşadıklarımız.
"Görüşürüz." dedi tuvalletten çıkarken. Kırgın gibiydi ama ben kırmamıştım.
Bana ne?
Değil mi?
Tamam; "bana ne" değildi. Yani en azından tuvalet kenarında iş görüp sonra yüzüne bakmamazlık edecek biri değildim.
Bankonun kuru yerine koyduğum çantamı alıp arkasından yürüdüm.
"Jeongin." dedim okulun çıkışına doğru yürüyen çocuğa.
Seslenmemle duraksayıp arkasını döndü.
"Özür dilerim."
"Ben de." dedi.
Arkadaş sayılırdık. Özür de dilenirdi yani ne bileyim?
"Kafam bugün kötüydü biraz." dedim öğle yemeğinde Jisung'un apar topar kalkıp gitmesini hatırlarken. Sahi benim canım buna sıkılmıştı. İlgiye doygun biri olduğum için miydi yoksa garipçe bir önemseme miydi moral bozukluğumun sebebi? Bilmiyordum.
"Sorun değil." dedi başını sallayıp.
"Ben de gereksiz duygusalım sanırım bu aralar."
Ben de onun gibi başımı sallarken okulun arkasına hızlı hızlı yürüyen Changbin'i görmemle gözlerim oraya doğru kısıldı.
Bu saatte neden okuldaydı?
Hadi biz okul bodrumuna inmiştik işimiz belliydi, Changbin ne arıyordu bu saatte?
