Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Belki de insanın yazgısı, kısa süren sevinçler ve uzayıp giden acılardır." der Borges.
Çoğu zaman doğruluk payını büyükçe tuttuğum bu alıntı o an hiç mi hiç gerçek olsun istemiyordum.
Bu an uzadıkça uzasa, bana dolansa! Sonra Hyunjin'in uzun saçlarına sonra tutamlardan ellerime dolsa ve zamana kuluçka olan yanık ellerimle bütün bu anı zihnime, beynime, irislerime, tesislerime ve boşluklardan oluşan materyalist var oluşum bu an olsa.
Bu an olsam keşke.
Bir saliselik ama zihnimde yıllar süren bir armağan olsam Kronos'a.
Ellerimde Hyunjin varken sadece bir an olsam saniyelerde.
"Saat kaç?"
Hyunjin tek kişilik yatağımda şilteye yüzünü sürterek sordu.
"Altı ya da yedi emin değilim."
"Sadece dört saat uyuduğumu mu söylüyorsun?" dedi şiş gözlerini kocaman açıp.
Tepkilerine gülerek yüzüne yapışmış terli perçemlerini geriye ittim.
"Yorgunsan biraz daha yat ben kaldırırım seni."
"Değilim." dedi kollarıma girip.
"Bugün çok güzel bir gün hissediyor musun Jisung?"
"Nasıl yani?"
"Bütünüyle çok güzel!" dedi ayağa fırlayıp bir anda.
Verniği dökülmüş macunları da verniğinden eksik kalmayan pencereme küçük bir güvercin gibi tünedi.
"Baksana havaya!"
"Muhteşem."
Oysa güneş neredeyse görünmüyordu. Ve hava buz gibi soğuktu.
"Öyle diyorsan." dedim gülerek.
Güzel olan hava değildi, Hyunjin'di. Günü aydınlatan oydu.
"Eve gidecek misin?"
"Annem kesin delirmiştir." dedi gülüp.
"Annen benden pek hoşlanmayacak."
"Sanırım." dedi alnını kırıştırırken.
"Sürekli beni kaçırıyorsun."
"Ne?" dedim şaşkınca.
"Seni eve götürdüğüm sabahı ne çabuk unuttun."
"Sayılmaz ki!"
"Asıl o sayılmalı." dedim yerimden kalkıp Hyunjin'e yürürken.
"İlk tanıştığımız an oydu."
"En çarpıcı olan ilk gördüğün değil midir?"
"Sanırım." dedi gözleri pencerenin dışında akan zamanda bir yerlere takılırken.
