Rule #4: Live

Chapter 18

Damon Israel Andrada Silver is the baddest guy I've ever met. The most insensitive jerk of all time. Heartless murderer, the next damn mafia leader, 2 faced asshole and all the negative traits belongs to him. I hate him! I hate his guts!

"So why'd you brought me here?" I asked nang makarating kami sa isang malayong orphanage. Instead of answering me ay naglakad na sya papasok sa isang building. I followed him at sumalubong sa amin ang isang grupo ng mga batang tuwang tuwa nang makita kami.

"Kuya!" cute voices shouted in unison. The cute lil guy run towards Damon and I swear, I prayed that he wont punch the kid and to my surprise ay binuhat nya ang batang lalaki. And to my surprise again, I caught him smiling. Nope, not smirking, not that provoking style but a warm smile.

It's a first.

The other cute kids started dragging him nang maalala nyang may kasama sya at nilingon ako. He motioned me to come closer and yet I did not move, im just looking at him.

He lowered himself at nakangiting bumulong sa mga bata. The kids started to walk towards me.

"Ate, ikaw pala yung princess na nasa kwento ni kuya" said by the lil girl at blangkong tingin lang ang isinagot ko. Me? princess? kwento? wtf! Ibinaling ko ang tingin ko kay Damon na nakatingin din sa akin. I felt a small hands held mine and started dragging me to I dont know where. Nilingon ko naman si Damon, he just smiled at sumunod sa amin.

The kids brought us to another room na sa tingin ko ay classroom at nakita ko rin ang madre na nakangiting nakatinging sa amin. I felt Damon's hands on my waist.

"Kids this is my girlfriend, ate Railey" nakangiting banggit ni Damon and I glared at him. "the nerve" I whispered. "Dont break their hearts, young lady" he whispered back. I gave a forced smile and let them believe that I am Damon's. The sister approached me.

"Pwede ba kitang makausap binibini?" she asked. I nodded as an answer. Naglakad naman sya papalabas at sumunod ako sa kanya. Dinala kami ng aming mga paa sa playground sa likod ng gusali. She motioned the bench infront of us, imbis na umupo ay tinitigan ko lamang iyon. Napangiti naman ang madre sa inasal ko. I frowned. May nakakatawa ba sa mukha ko?

Inilibot ko ang mata ko sa playground. "His mother is the founder of this orphanage" napalingon naman ako sa nagsalita. "huh?"

"The late Denisse Silver is the founder of this orphanage" pag uulit nya at tumango tango ako. Late. Well, I sit beside her, it seems like she'll tell a long story. I looked up to the sky. "Alam kong wala akong karapatan mang himasok sa buhay ni sir Damon ngunit, ikaw ang kanyang nobya, hindi ba?" I nodded. Hindi dahil sa tinatanggap kong ako nga ang 'nobya' ni Damon, ngunit naeengganyo ako sa istorya na mayroon sya.

"Isa lang katiwala sa pamilya Silver ang tatay ni mam Denisse, nagkabaon baon sila sa utang kaya bilang kabayaran sa pamilya Silver, ay ipinakasal si mam Denisse kay sir Raymond, Damon's father. Dahil hindi sanay sa karangyaan si mam, ay lihim nyang iniipon ang mga pera na ibinibigay sa kanya ni Raymond na ipinagpatayo nya ng orphanage na ito" Nanatili naman akong tahimik. His mother's life is of a fairytale.

"Hindi nagpakita sa akin si mam ng isang taon pero patuloy pa rin sya sa pagbibigay ng pera. Nang tuluyan ng maitayo ito ay biglang dumating si mam at may dala dalang sanggol, at si sir Damon iyon. Lumaki si sir Damon dito sa orhanage, kasama ng mga batang dinadala dito. Sir Damon was so bubbly, friendly and so fragile back then, until one day, umiiyak na dumating dito ang batang Damon, at ibinalita ang isang nakakalungkot na balita. Naalala ko pa kung paano sya umiyak noon" she gave a melancholic smile.

"Pumanaw si mam Denisse dahil sa malubhang karamdaman na inilihim nya sa akin. Simula noon, naging tahimik at malungkutin na ang batang Damon. Natigil na rin ang pagpapadala ng donasyon sa orphanage na ito. Ang akala ko nga ay tuluyan na itong magsasara nang isang araw, may iniabot sa akin na sobre si Damon, at laman noon ay malaking pera na inipon ni mam Denisse. Tuluyan ngang nagbago ang batang Damon, ngunit ang hindi nagbago ay ang pagmamahal at lihim na pag suporta na ibinibigay nya sa orphanage na itinayo ng kanyang ina" Ahh. So, he is still supporting this orphanage secretly, well, basically, sa kanya ang orphanage na ito.

"Why secretly?" I asked. "Natatakot si mam Denisse na baka ipasara ito ni sir Raymond kapag nalaman nyang sa kanya galing ang perang ipinapangsuporta dito." I nodded. "Hindi natin maipagkakaila na sobrang napamahal at napalapit sa kanya ang mga bata dito, kaya kung may oras ay palagi syang dumadalaw" I nodded again.

Its just that I cant find the right words, right now. I did not know that Damon has this side. The gentle side of the two faced heartless Damon. I smiled at my own thoughts. "At sa tingin ko isa ka rin sa mga nagpabago sa kanya" napatanga naman ako sa sinabi ng madre. "Huh? Anong nagpaba------" "Mukhang napapasarap na ang usapan nyo" singit ng aming subject.

"Osya iha, babalikan ko na muna ang mga bata sa loob. Damon iho, salamat sa pagbisita. Napasaya mo na naman ang mga bata" nakangiting paalam ng madre. Bago umalis ang madre ay lumapit uli sya sa akin. "Damon is always alone, and I know, ikaw lang ang makakapag pasaya sa kanya. Sana iha, kahit ikaw man lang, maibalik mo ang mga ngiti ni Damon" she whispered. I smiled.

Nang makaalis na ang madre ay ibinaling nya na ang tingin nya sa akin. Hinawi ko naman ang ngiting mayroon ako sa aking mukha at tumingin sa kalangitan.

Umupo si Damon sa tabi ko ngunit nanatili kaming tahimik. Nakatingin ako sa langit habang sya naman ay nakatingin sa akin. "smile" malamig nyang bigkas. Pinagtaasan ko lang sya ng isang kilay. He came closer and he hugged me. What's with him? Ibang iba ngayon ang Damon na kilala ko, na kilala ng lahat. Hindi sya to.

"I love you" he whispered. And he gently kissed me.