with the moon i run

bölüm değil :(

Ee şey, merhaba öncelikle. Eveet bu bir update değil fakat biraz zamanınız varsa hakkında konuşmak istediğim birkaç konum var. Beni biliyorsunuz böyle şeyler genelde yapmam ancak bıçak kemiğe dayanmış vaziyette.

Şimdi burada büyük bir genç bayan çoğunluğu olduğunu gözlemlerime dayanarak söyleyebilirim bu yüzden güzellerim beni şimdi iyi dinleyin.

Günümüz olaylarını az biraz takip eden herkes gündemimize hakimdir. Çok değil birkaç gün önce Tarsus’ta büyük bir vahşet gerçekleşti, bunu hemen hemen hepiniz biliyorsunuzdur. Herkes gibi ben de bu konunun toplumsal açıdan bir alarm zili olarak kabul edilmesi kanaatindeyim. Artık herkesin içinde yaşadığı bulutlarını dağıtıp etrafına biraz bakınmasının zamanı geldi.

Yaşadığımız ülkede kadın olmak her açıdan zor fakat insan olmak gördüğüm üzere çok daha zor. Bu yüzden şu an bunları yazmaktayım, gencecik bir kızın bir hiç uğruna vahşice katledilmiş olmasına göz yumamadım. Çünkü toplum olarak bu bizim genel bir olayımız, felaket ne büyük olursa olsun bizde unutulmaya mahkumdur. Marmara depreminden tutun Soma facisasına kadar hiçbir şey şimdiye kadar bize ne bir ders verdi ne de herhangi bir tedbire doğru yöneltti. Bu yüzden tek ricam şimdi söyleyeceklerimi okuyup, hakkında bir şey yapmasanız bile aklınızın bir köşesinde daima bulundurmanız.

Bu sabah haber kanallarının birinde Kadın ve Demokrasi Derneği başkanının Özgecan Aslan olayı hakkındaki yorumlarını dinledim. Güzel, akla yatkın ve çokça duyulmuş, kimyasal hadımlık, idam cezası, toplumsal bilinçlendirme gibi çözüm yollarından bahsedildi.

Tabii bunların toplumsal vahşetlere belirli bir azaltma getireceği yadsınamaz asla. Yine de olayı ben kendimce biraz değerlendirmek istedim.

Şimdi üniversite çağında bir genç kız, evine gidebilmek için bir otobüse biniyor, şoför, şoförün arkadaşları vesaire tarafından cinsel istismara uğradıktan sonra öldürülüyor. Mersin Belediyesi bu tarz olaylara tekrar yer vermemek için “Pembe Minibüs” adı altında bir uygulamadan bahsetti. Kadın ve erkekler için ayrı ayrı minibüsler yani. İlk bakışta mantıklı gibi görünen bu uygulama sonradan akla, kıza tecavüz edenlerden birinin minibüsün şoförü olduğunu getiriyor ve böylelikle aslında hiçbir anlamda çözüm yolu sayılamayacağını gözler önüne seriyor.

Şimdi bunu günlerdir herkesten duyduğum çözüm yollarını değerlendirmek için bir metafor olarak kullanabiliriz.

Öncelikle bu vahşeti işleyen kişilerin bir tür ikinci bilinç altında olduğunu tespit etmek için ciddi bir psikoloji bilmeye gerek olmadığını düşünüyorum. Ailesi olan ve onları geçindirmek için şoförlük yapan bir adamın belirli bir sosyal statü azmi, belirli bir toplumsal duyarlılığı olması gerekmektedir. Bunu ele alarak bir insanın herhangi bir uyuşturucu madde altında olmadan böyle bir vahşete atılımda bulunması bile akla mantığa sığmıyor. (buna dair bir kanıt haberlerde falan geçmedi lakin kimse burada çıkıp da şiddet eğilimli madde bağımlılarının böylesi vahşetlere yer vermediğini savunamaz, bu tür olayların çoğunun ana nedeni madde bağımlılığıdır.) Nitekim hiç kimsenin ‘sorunun kaynağına inelim’ diyerek bunlara değindiğini görmedim şu son iki günde.

Ülkemizde maalesef uyuşturucu ve alkol temin edebilmek bakkaldan sakız almak kadar kolay bir halde. Devletin bunlarla ilgilenme yolu “sağlığınıza zararlı”dan öteye geçmiyor. Bu ülkede yaşayıp da uyuşturucunun kötü ve sağlığa zararlı olduğunu bilmeyen kimse yoktur. Atladığımız şey, sağlığın kişisel bir mesele oluşudur. “Sağlık benim değil mi? Zararı bana.” diyerek madde bağımlılığına devam ediliyor. Devletin asıl değinmesi gereken konunun bu olması gerektiğini düşünüyorum. Bu tür madde bağımlılığına ilişkin sabıkası olan insanların kesinlikle hiçbir iş kolunda kendine yer bulamaması gerekmektedir. Sabıka dediğimiz yasal güvenlik unsurunun gerektiği önemini yeniden kazanması lazım ülkemizde. Sabıkalı mı? O zaman devletten yardım alamamalı. Sabıkalı mı? O zaman ehliyet alamamalı/elinden alınmalı. Sabıkalı mı? O zaman otobüs şoförü bile olamamalı.