Κεφάλαιο 21

45 5 0
                                    

Οι ηλιαχτίδες του ήλιου αγκάλιαζαν τα πράσινα μάτια της Σάρας και τα καστανά μαλλιά του Πέτρου και το αεράκι που κλεφτά έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο στο δωμάτιο της δημιουργούσε την τέλεια ατμόσφαιρα για μια εξομολόγηση. Μετά το απότομο μα γλυκό «Σ' αγαπώ» της Σάρας, ο Πέτρος έμεινε να την κοιτά με ανοιχτό στόμα. Ακόμα επεξεργαζόταν αυτό που του είπε. Θα μου πείτε μια φράση του είπε, που είναι η δυσκολία στο να την καταλάβει. Έλα όμως που του ήρθε ξαφνικό και απλά έμεινε να την κοιτά σαν χάνος.

Ωστόσο, η Σάρα προσπάθησε να μην χάσει επαφή με τα μάτια του, όμως όσο περνούσαν τα λεπτά και δεν απαντούσε, άρχισε να αγχώνεται και στο τέλος κατέληξε να κρύψει το πρόσωπό της με τις δυο παλάμες της. Ένιωσε την ντροπή να την κατακλύζει. Δε λέω είπα να διεκδικήσω αυτά που θέλω, αλλά γιατί τώρα νιώθω ότι έπρεπε να καθίσω στα αυγά μου, σκέφτηκε έντονα από μέσα της.

«Αν δεν νιώθεις το ίδιο, ξέχασέ το. Δεν πειράζει... Αστειευόμουν... Χαχα» γέλασε αμήχανα η Σάρα στην προσπάθεια της να καλύψει το πόσο άβολη ήταν η κατάσταση και πήγε να σηκωθεί απότομα για να ξεφύγει από την σιωπή, αλλά ο Πέτρος την πιάνει από το χέρι πριν προλάβει να σηκωθεί και την αγκάλιασε ξαφνικά με όλη του την δύναμη.

«Κι εγώ σ' αγαπώ!» μπόρεσε να βγάλει από τα στόμα του καθώς την είχε κλειδώσει μέσα στην αγκαλιά του.

Η Σάρα στην αρχή ξαφνιάστηκε τόσο, αλλά με το «σ' αγαπώ» τύλιξε κι αυτή τα χέρια της γύρω του, απολαμβάνοντας την τρυφερότητά του. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ο Πέτρος έσπασε την αγκαλιά τους, την κοίταξε στα μάτια, ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό της και μαζί χαμογέλασαν κλείνοντας τα μάτια τους.

«Περίμενα τόσο καιρό να ακούσω αυτά τα λόγια.» κατάφερε να πει η Σάρα.

«Τότε έπρεπε να στο είχα πει πιο πριν. Από εδώ και πέρα θα το λέω πρώτος!» ανταποκρίθηκε ο Πέτρος.

«Όπως θέλεις, αλλά μου φαίνεται ότι θα είναι μάταιο.»

«Γιατί;»

«Γιατί θα χάσουμε το μέτρημα!»

Και με αυτά ξανά αγκαλιάστηκαν γελώντας. Οι ακτίνες του ήλιου τους χαμογελούσαν επίσης όπως και το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα. Το περιβάλλον ήταν σαν να μοιραζόταν την χαρά τους. Σαν παραμύθι, λοιπόν, όλα ήταν πανέμορφα. Τι μάχες, τι ταξίδια στον χρόνο, τι πείνα, τι φτώχεια, τι σκληρή δουλειά; Εκείνη η στιγμή ήταν γι' αυτούς σαν να σταμάτησε ο χρόνος.

Αγάπη πίσω στον χρόνοWhere stories live. Discover now