Αγάπη πίσω στον χρόνο

Κεφάλαιο 23

Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, είμαι η Σάρα. Μια 17χρονη κοπέλα που ζούσε στην Αθήνα του 2020 χωρίς οικογένεια και προγραμμάτιζε να περάσει στο πανεπιστήμιο. Μια μέρα έπεσα από τις σκάλες και μεταφέρθηκα με έναν παράξενο τρόπο στο 1820, σε ένα χωριό της Ηπείρου. Εκεί γνώρισα μια καλή οικογένεια που άρχισε να γίνεται και δική μου και θα γινόταν όταν θα παντρευόμουν τον μεγαλύτερο γιο της, τον οποίο τόσο πολύ αγάπησα. Θα τον παντρευόμουν αν δεν πέθαινε, αν δεν πέθαινα...

Βρίσκομαι σε ένα νοσοκομείο. Δεν ξέρω το πώς. Την μια στιγμή βίωσα τον θάνατο του αγαπημένου μου και μετά τον δικό μου θάνατο. Την επόμενη φορά που άνοιξα τα μάτια μου είδα στην αρχή μαύρο, μετά άσπρο και μετά έναν ανεμιστήρα. Οι γιατροί μου λένε ότι βρισκόμουν σε κώμα για περίπου δύο μήνες. Ακόμα να το πιστέψω. Όλα όσα έζησα ήταν ένα όνειρο; Ένα ψέμα;

Έχουν περάσει δύο μέρες από την στιγμή που ξύπνησα και δεν τελειώνουν εκεί οι εκπλήξεις. Όταν ξύπνησα και μπόρεσα να γυρίσω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά, πρόσεξα στο διπλανό κρεβάτι να βρίσκεται αναίσθητος ένας νεαρός και από πάνω του ένας άντρας και μια γυναίκα να κάθονται με κλειστά τα μάτια και με σταυρωμένα τα χέρια σαν να προσεύχονται. Με κοιτάνε και ξαφνιάζονται από το γεγονός ότι έχω ανοίξει τα μάτια μου και τους κοιτάω. Καλούν αμέσως τον γιατρό.

Μετά τις εξετάσεις μπορώ να μιλήσω και να τους βεβαιώσω ότι είμαι καλά. Πλέον είμαι καθιστή στο κρεβάτι και κοιτάω δεξιά και αριστερά. Παρατηρώ όλο και πιο πολύ τους δύο ενήλικες που ακόμα βρίσκονται πάνω από τον ασθενή τους. Μου είναι τόσο γνωστοί. Νιώθω λες και έζησα μαζί τους. Ξεκινάν να μιλάνε και τότε με χτυπάει έντονα η αίσθηση ότι οι φωνές τους είναι αυτές του κυρ-Γιώργη και της κυρά-Μαριάννας. Με πιάνουν τα κλάματα. Η γυναίκα έρχεται κατευθείαν κοντά μου, με παίρνει στην αγκαλιά της και με παρηγορεί. Δεν μπορώ παρά να κλαίω όλο και πιο πολύ...

Ναι... Έχω την εντύπωση ότι είναι οι άνθρωποι που με είχαν σαν κόρη τους το 1820. Όλα το δείχνουν. Αυτές τις δύο μέρες μου μίλησαν για τα υπόλοιπα τέσσερα παιδιά τους, το μωρό που εδώ περιμένουν να γεννηθεί, αλλά και για τον Πέτρο. Τον νεαρό που βρίσκεται ξαπλωμένος ακριβώς δίπλα μου. Την ημέρα που με έφεραν στο νοσοκομείο μετά την πτώση μου από τις σκάλες, είχα χτυπήσει το κεφάλι μου και αυτός ήταν ο λόγος που ήμουν σε κώμα. Την ίδια στιγμή είχαν φέρει και τον Πέτρο. Βρίσκεται κι αυτός σε κώμα λόγω τρακαρίσματος. Ένα αυτοκίνητο πέρασε τον δρόμο με κόκκινο και πήγε να χτυπήσει ένα παιδί, αλλά ο Πέτρος το έσπρωξε και χτυπήθηκε αυτός στην θέση του.