"Z czasem zauważyłam, że moje życie kręciło się wokół dwóch facetów. Pięknego blodnyna, z niebieskimi oczami z Londyńskiej prowincji i pięknego bruneta z czekoladowymi oczami, z kowbojskiego Jersey.
Nie. To zbyt denne - pomyślałam i ze wściekłością...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Impreza, która była zarazem urodzinami Briana, zakończyła się nad samym ranem. Wszyscy skończyli w stanie skacowanym, a więc dzisiejszy dzień zapowiadał się okropnie. Jednak ból głowy i chęć leżenia tylko na lewym boku, nie były moim najważniejszym zmartwieniem. Prawie zaspałam na siedemnastą, aby być w wydawnictwie.
Kiedy już siedzę w poczekalni, tej samej, nie zmieniającej się a jedynie odświeżanej, od lat i nerwowo podryguję nogą, a przy okazji słyszę skrzeczący głos kobiety, którą kilkanaście dni temu rozmawiałam przez telefon, czuję wzburzone fale myśli w mojej głowie. Czuję się jakbym znów miała dwadzieścia lat i czekała na werdykt, czy Collins wyda moją książkę, a może jednak jej nie wyda.
Pan Collins był chamski i oschły, ale taki był właśnie zamiar. Działał z premedytacją, aby uśpić moją czujność, abym trzasnęła drzwiami jak obrażona panienka i wyszła oraz straciła niesamowitą szansę. Nie dałam się i proszę gdzie jestem. Zachowanie Collinsa miało podłoże psychologiczne, coś na wzór pewnego szantażu i nie powiem, bardzo spodobało mi się jego postępowanie. Powinniśmy być pewni swoich celów, i tego, że chcemy je osiągnąć.
- Ale pani Duck, ja naprawdę - unoszę wzrok, kiedy przerażony chłopak, stoi na przeciwko drobnej kobiety, z czarnymi włosami i kaczymi wargami. Nazwisko zobowiązuje i domyślam się że to ta sama, z którą gadałam przez telefon. Nic nie mówiąc, wskazuje chłopakowi wyjście a po chwili dodaje :
- Poczekaj tu, Victoria.
Już chcę się jej spytać, kto jej pozwolił mówić do mnie po imieniu, ale zanim otworzę usta, ona trzaska drzwiami. Spoglądam oniemiała na duże, dębowe wejście i zaczyna drapać się po głowie. Teraz nie jestem pewna czy jestem przerażona, wściekła a może zaskoczona. A może wszystko naraz. Czy moje wydawnictwo, to komisariat słów? Z zamyślenia wyrywa mnie jednak telefon od jednej z moich córek.
- Cześć kochanie, co tam?
- Cześć mamo - mówi Patiasha pospiesznie, jakby zdenerwowana - Tata mówił że jesteś w wydawnictwie, ale nie wiemy gdzie jest Rory. Dzwoniła do ciebie?
- Czekaj Pati - nagle zrywam się na równe nogi - Rory uciekła?
- Nie wiem, mamo - mówi ze skruchą w głosie. Prawda jest taka, że Rory od zawsze była złośliwa dla Patiashy, wmawiała jej same najgorsze rzeczy i próbowała wrabiać w akcje, do których Patiasha się nie przyczyniała, ale ta i tak kocha swoją siostrę i się o nią martwi. Wiem coś o siostrzanej miłości i o tym, jak to wspaniałe.
- Spróbuje się do niej dodzwonić. Dziękuje skarbie, trzymaj się, buziaczki - mówię, rozłączam się i natychmiast wykręcam numer do drugiej córki. Ostatnio doprowadza mnie do szaleństwa, ale jeśli uciekła z domu, to jej tego nie daruje. Mam dość tego, że Roger mając więcej dzieci, ma do niej takie luźne podejście i mimo że widzę, jak bardzo ją kocha, to za bardzo ją rozpieszcza.
