VERA

14

Barın hem duydukları hem de ona umutla bakan gözler karşısında seslice yutkundu.

Şimdi ne yapacaktı? Ömrü boyunca Berfu'yu beklemiş, hayatına kimseyi almamıştı. Hoş bu zamana kadar kimseden de etkilenmemişti.

Ama şimdi Vera vardı.

O kendini kaybettiği tanıdık maviler en başından beri onu esir almıştı. İlk kez kalbinin yerini hatırlatmıştı ona.

Kalbinin yerini daha fazla hatırlamaya hazır mıydı?

Yoksa bunca yıldır esir olduğu ilk ve tek kalp ağrısını mı beklemeliydi?

***

Aradan geçen dakikalara rağmen Barın ona tek kelime etmemişti. İçinde yeşeren bütün umutlar her geçen saniyede biraz daha soluyordu.

"Cevap vermeyecek misin?" Diye son umuduyla sordu Vera.

"Ben..Ben bilmiyorum. Bu çok ani oldu." Dedi Barın panikle. Hala ne yapacağını bilmiyordu.

"Kabul etmezsen anlarım, yani anlamayı denerim en azından." derken gözleri çoktan dolmuştu. Barın'ın görmemesi için başını öne eğdi. Aralarındaki mesafeyi açmak için bir adım geri gitti.

"Vera, sana karşı dürüst olmak istiyorum." Derin bir nefes aldıktan sonra devam etti. "Ben bugüne kadar hep gelmeyecek birini bekledim. İlk gez gelecek diye ümitlenmişken sen çıktın ve beni gerçek anlamda alt üst ettin."

Vera'ya doğru bir adım atarak aralarındaki mesafeyi kapattı ve ardından ellerini onun çenesine getirerek ona kendine bakmasını sağladı.

"Senden çok hoşlanıyorum ve gerçekten denemek istiyorum."

"Gerçekten mi?" diye sordu gözleri ışıldarken.

Barın gülümseyerek başını salladı. "Evet gerçekten."

Vera hızlıca kollarını Barın'ın boynuna dolayarak ona sarıldı. "Teşekkür ederim, çok teşekkür ederim."

Barın kısa bir süre şaşırsa da gülümsemesi büyürken kollarını onun beline doladı.

"Asıl ben teşekkür ederim. Sen...sen 20 yıl sonra ilk kez kalbimin bu şekilde atabileceğini hissettirdin bana."

Bir süre daha öyle sarılı durduktan sonra beraber siteye doğru yürüdüler. Yürürken elleri birbirine çarpıyordu ve bu ikisinin de utanmasına sebep oluyordu. İkisi için de yeni sayılırdı bir ilişki yürütmek.

Soyder'lerin evinin önünde durduklarında birbirlerine bakmaya başladılar. 

Kısa sessizliği bozan Vera oldu.

"Şey, Güneş evdeydi. Ben eve girsem iyi olur. Abilik taslamayı çok seviyor." dedi gülümseyerek.

"Nasıl bir şey olduğunu tahmin edebiliyorum." dedi buruk gülümsemesiyle. Çok iyi biliyordu onun abi kıskançlığını.

Vera hızlıca onun yanağına bir öpücük bırakarak eve kaçtı.

Ergen gibi davrandığının farkında olsa da elinde değildi. Böyle olmaya engel olamıyordu.

Vera eve girdiğinde çekirdek ailesini sohbet ederken buldu.

"Ben geldim." diyerek yanlarına doğru ilerledi. Onlara neredeyse tamamen alışmıştı.

"Hoş geldin kızım." dedi Belma Hanım.

Kısa süre sohbet ettikten sonra yemek saati geldiği için yemek masasına geçtiler ve konuşmalarına orda devam etmeye başladılar.