Arduous Affection [COMPLETED]

Chapter XVIII

"Aia!"

Nanghihina akong lumingon sa pinto. Cameron's worried face popped up. She hurriedly went towards me at niyakap ako. 

"Cam, ang sakit. Paano nila nagawa ito? Ikaw, bakit? Of all people bakit kayo pa?" paos kong sabi.

Her lips pursed, nangingilid ang luha niya. "Katulad mo hindi ko rin alam. . . Astraia, I was also clueless, naive of believing that I am left alone, na patay na ang mga m-magulang ko.." pumiyok ang boses niya "All along kasama ko. . . lang pala sila," her voice broke.

Kumuyom ang kamao ko. 

"Ako ang dapat ang nasa posisyon mo, Aia. I'm very sorry you've went this far.. I'm so sorry." patuloy niyang paghingi ng tawad habang akal-akap ako. Para akong sinampal sa katotohanan. 

"Kung gano'n, bakit?. . . Anong rason bakit ako nandito ngayon?" my vision becomes blurry. "Bakit ako nahihirapan ngayon? Bakit ako naghihiganti?. . . Bakit?!!!" I hissed. She sobbed. 

Hindi ko makontrol ang sarili ko. I can't think properly. It sort of, my mind is bombarded upon knowing the truth. For the second time, gusto ko silang gantihan. Hindi sa mga taong walang kasalanan kun'di sa mga taong pinagkait sa 'kin ang katotohan. 

"Sorry, Aia..."

Kahit puno ng muhi ang puso ko ngayon, hindi ko magawang magalit kay Cameron. She's my best friend, ang karamay ko,  ang kakampi ko that turns out to be the real daughter of my so-called parents. Ano man ang rason nila, hindi ko alam kung papaniwalaan ko parin. It sucks and I'm tired!

"How I wished to be on your place. How I  badly want to suffer instead sa maging kampante sa kasinungalingan. Aia, simula noong bata pa tayo, they keep on saying na you should follow me because I'm fancy and intelligent and you even told me that you envied me for what I am, pero, beyond their intuition.. It is me Aia, it is me that envied you excessively." hinaplos niya ang mukha ko.

"You've got the man I love. . . you got parents. . . mga bagay na wala ako." puno ng pait niyang sabi.

She cried even more. Sinapo niya ang sariling mukha at kita kong nasasaktan rin siya the way na nasasaktan ako. Her shoulder is shaking as she cries kaya marahan ko siyang nilapitan at niyakap. 

"I-I'm sorry, Cam. I'm sorry. . . I didn't know!"

I feel sorry for her. Behind of all her smiles and laughs may sakit at inggit ang nakatago. Naaawa ako sa kaniya, mama and dad was so cruel and I'm pertaining to her parents. How could they do this to their daughter. How could they do this to Cameron? 

Tinapik ko ang balikat niya para aluin siya pero nahinto 'yun nang kumirot ang tiyan ko. Mahapdi at parang hinalukay lahat ng kalamnan ko sa sobrang sakit. 

"Aia?"

"C-cam, ang sakit!" napahawak ako sa kaniya ng mahigpit. Namamawis at nanlalamig ang buo kong katawan sa hindi ko mawari. "H-help me!"

"Dinudugo ka!" parang tinakasan ng dugo ang mukha niya habang nakatingin sa hita ko. 

 I felt dizzy as I look at her. Blood? Bakit ako dinudugo? As I manage to look on what's been she's pertaining of, a sprang of excruciating pain fill out my stomach causing to loss my senses.

"Doc, how's the patient?"

"Mr. Vergara, your daughter had a miscarriage. I'm sorry for your loss."

"W-what?"

Nagising ako sa usapan. I slowly open my eyes at in-adjust ang paningin sa paligid. Puti ang kwarto at napapaligiran ng mga ilaw at may lalaking naka white gown habang kausap si Daddy— shall I keep calling him dad after all? Nang napansin niyang gising ako'y agad siyang lumapit.