Arduous Affection [COMPLETED]

Chapter XVII

I'm now standing in front of the café at sa address na nakatala sa papel na hawak ko. Sa katunayan hindi ko kayang tanggapin ito, I caused him so much pain napaka-kapal naman ng mukha ko kung tatanggapin ko pa ito. My gaze shifted at my phone when it rang but I turned it off Immediately nang makitang sa kompanya lang.

Malawak ang kinatitirikan nitong coffee shop at fully furnished na ang labas. It's a two storey  building, a modern typed one. May naka display sa labas na mga  kulay gray na chairs at table na kulay puti gano'n rin ang nakatirik nitong payong na kulay beige. Hindi pa ito nabubuksan kaya wala pa gaanong katao ang napaparito. 

I sighed. Nanatili akong nakatayo roon until I saw Nereus' dad na papalabas sa coffee shop. I stepped backward. Well after years ngayon ko lang ulit nakita ang daddy niya, high school pa lang ako no'ng pinakilala ako ni Reus sa Daddy niya kaya kinakabahan ako sa presensya ni Tito Salustiano lalo na ngayon.  I creased my forehead nang kasunod niyang lumabas ang isa pang lalaking makisig ang pangangatawan na naka formal attire. Malapit lang ako sa kinalulugaran nila kaya I can't barely hear their conversation.

"Tapos na ba ang lahat, Enrico?" tanong ni Tito Salustiano sa kaharap.

"Yes Sir, ang kulang nalang po ay ang pag o-opening nitong café." sagot naman nito. 

Sa tantiya ko'y engineer itong si Enrico na kausap ni Tito. Napatango sa kausap si Tito Salustiano kay Enrico 'tsaka niya ito tinapik sa balikat. Tito's glance landed at me kaya hindi na ako nakapagtago pa nang tinawag niya ang pangalan ko  I awkwardly smile. Sinong taong hindi mahihiya kung siya ang may sala kung bakit na bunkrupt ang negosyo nila? They even cover me from my mistakes sa media. Hindi ko maatim ang kahihiyan.

"Hija, it's been a while since huli kitang nakita. . ." matamis siyang ngumiti just like Nereus. "How are you? You're blooming." nahihiya akong ngumiti kay Gito at napayuko.

I've been on the rough roads these days, Tito. Yan ang gusto kong sabihin sa kaniya, na I ruin their company in exchange of our family 's revenge. Took justice. He creased his forehead nang hindi ako nagsalita. 

"By the way Enrico, this is Astraia. Owner of this coffee shop. My son's wife."

Owner of this coffee shop— mahirap pakinggan ang mga salitang 'yon. Lalo nang hindi ko mismo pinagpaguran. Nasaktan ko pa ang taong nagpatayo nito. 

"Nice to meet you Mrs. Nereus Vasquez'," we shook our hands. "I'm sorry Mr. Vasquez at Ma'am Astraia, I really have to go." 

Nang makaalis si Engr. Enrico ay tumikhim si Tito Salustiano kaya napatingin ako sa huli. He walked through the entrance at sinenyasan akong sumunod sa kaniya. 

"I know everything, Aia." hindi galit ang boses niya nang sabihin niya 'yun bagkus ay nakangiti pa siya nang binuksan ang pinto ng coffee shop. "You are free to speak, I'm not mad at you and I can't blame you for what happens. Alam kong mahirap rin 'yon para sa 'yo."

"I-I'm sorry, Tito." nahihirapan kong sabi.

My mouth gape open nang tuluyang nakapasok sa loob. Woah, this is my dream coffee shop! Pinaghalong cream, itim at puti ang counter at may nakahelera roong iba't-ibang kahon ng mga imported na lagayan ng coffee powder at iba pa. The floor is also white while the ceiling, it's full of lights. I look at the other side, may iba't ibang stickers ang nakapaskil sa kulay kayumangging dingding. Pinipigilan ko ang sariling maiyak, hindi ko kayang tanggapin ito.

"It's Dad, Astria. Unless you were divorced to my, Son." I cleared my throat as he said that. Totoo naman. Pero hindi ko pa naipasa ito kay atty. Samson. 

"W-wala na po kami, Tito-- Daddy. And it's wrong for me to call you Dad after what I've done." 

"I know that you don't mean it,  you were just confused. Masunurin kang bata Astraia, na namana ni Lucas mula sa 'yo."  naupo siya sa isang tall sa counter at nagtimpla roon ng cape.