Gece'den
Birkaç gün Barış'ın hareketlerinde bir farklılık hissetmeye başladım. Sanki beni izliyordu. Kendime bir ara ben mi böyle düşünüyorum diye sordum. Ve boş verdim. Ama öyle dikkat çekici şeyler yaptı ki beni izlediğini anladım. Yoksa yaptıklarımın farkında mıydı? Ama nasıl olabilir di? Ama nasıl olabilirdi ki? Konu kapanmıştı. Herkes olayı kabullenmişti. Hayır hayır. Bu işte bir şey vardı. En iyisi ben bu tatili fırsat bilip biraz buralardan uzaklaşayım. Ertesi gün de biletimi alıp Eskişehir'e yola çıktım. Sanki biraz tedirgin olmuştum. Ama nasıl bilebilirler ki? Her şey bitmiş. Hiç kimse görmemişti. Nereden öğrenebilirler ki? Bunları düşünürken uykuya dalmışım. Gözümü açtığımda Eskişehir'e gelmek üzereydik. Kendime geldim. Bir saçımı topladım. Evet. Senelerdir gelmediğim aslında hayatımın en karanlık, üzücü zamanlarının geçtiği,ama kaçabileceğim tek yere. Ve yine bu kapıdaydım. Yine mecburdum. Çocukluğumda ki gibi. Çocukluğumun ,hayallerimin paramparça eden, beni ismim gibi karanlık bir insan yapan ama her zaman gelmek zorunda olduğum ev. Kapıyı çaldım. Kapı açılınca şeytan Saadet ile gözgöze geldik(üvey annem). Saadet beni görünce çok şaşırdı. Boynuma sarıldı.
Saadet= Ah güzel kızım. Niye gelmeden önce haber vermedin.
Gece= Sürpriz yapmak istedim Saadet anne.
Mecbur kalmasam gelirmiydim buraya Saadet? Ve içeri girdik. Evde ilk gözüme çarpan yer küçük odaydı. Çünkü beni hep oraya kitlerdi. Çocukluğumun geçtiği bu evde bu oda bana hep yediğim dayakları, üstüme kitlenme o kapıyı hatırlatıyor. Kendime gelmeliydim. Yoksa Saadet bir şeyler olduğunu hissederdi. Oturup Saadet ile sohbet ettik. Saadet eski Saadet değildi. Ama ben de eski Gece değildim. Akşam üzeri olmuştu. Ben arkadaşlarım ile buluşacaktım. Ama bu arkadaşlarım Nehirler'den çok farklıydı. Aynı benim ismim gibi. Burada ki arkadaşlarım Gece. İstanbul'da ki arkadaşlarım gündüz dü sanki. Arkadaşlarım beni görünce çok sevindiler. Bol bol sohbet ettik. Onları çok özlemiştim. Bir cafe'ye gittik. Burada rahattım. Hareketlerime dikkat etmek zorunda değildim. Bu arada arkadaşlarımdan biri içeceklerimiz gizli bir şekilde biraz alkol koymuştu. Kafalarımız tam güzelleşmiş ti. Bizde bunun etkisi ile iyice salmıştık.
Gece= Eylül.
Eylül= He
Gece= Ben hiç iyi şeyler yapmadım.
Eylül,Tolga= Ne?
G= Ben diyorum. İstanbul'da ki arkadaşlarıma hiç iyi şeyler yapmadım.
Çağatay,Arda= Ne yaptın ki?
Gece= Hayatlarını mahfettim. Onları çok üzdüm.
Yazar' dan
Gece burada kendini güvende hissediyordu. Ama gittiği cafede polisler tarafından gizlice izlendiğini farkında değildi. Polisler Gece'nin söylediklerini duymuşlardı. Gece artık köşeye sıkışmıştı. Hem de çok fena...
Canlarım bölüm sonu yorumlarınızı sabırsızlıkla bekliyorum. Umarım bu bölümü beğenmişsinizdir. Sizi çoooook seviyorum. Kendinize iyi bakın. İyi okumalar. ❤️❤️
