magicis ludus

Hoofdstuk 10

De rest van de dagen besteden de vrienden in de bibliotheek. Opzoek naar een manier om Leahs gave terug te krijgen. Ieder boek op ieder schap hebben ze door gekeken. Vaak kwam Evelines moeder vragen of alles nog goed ging, omdat alle tijd in de bibliotheek besteden. Na een middag weer zoeken ploffen ze op de bank in de zitkamer. Eveline haalt wat drinken, terwijl de rest hun laatste ontdekkingen delen. Ze maken aantekeningen, maar er is niets zinnigs gevonden. Het roept alleen maar meer vragen op. 

 'Misschien moeten we toch als we weer op school zijn, vertellen over dat Iris, Leahs gave heeft.', oppert Demi. 'Zij hebben misschien wel een idee.' Iris schud haar hoofd. 

 'Ja, en dan worden ik en Leah van school gestuurd. Dat wil ik liever niet. We moeten echt zelf met een oplossing komen.' 

 'En meneer Habest? Hij is onze mentor en vertrouwelijk.', stelt Leah voor. Iris schudt weer haar hoofd. Ze vertrouwt meneer Habest wel, maar dit toch iets dat ze niet met hem wil bespreken. 

 'Ik denk dat het beter is om het voor onszelf te houden. De enige vraag is: "Hoe komen we aan meer informatie".' Eveline komt de kamer binnen met drinken. 

 'Ik heb wel een idee.', zegt ze. 'We kunnen het oma vragen. Zij weet heel veel.', ze doet de deur achter haar dicht. 'En we vertellen echt niets over dat jij Leahs gave hebt.' Iedereen vindt het een goed idee, alleen Leah zit vertwijfelend te kijken. 

 'Weet je zeker dat oma iets zinnig gaat zeggen. Dat over het verkopen van de ziel vond ik eigenlijk best eng.', zegt Leah. Eveline begint te lachen. 

 'Ze is niet altijd zo hoor. Je weet wel wat mijn moeder zei: hoe ouder je wordt, hoe meer gekke dingen je gaat verzinnen. Mijn oma was een speciale gave specialist. Ze weet echt heel veel, daar verzeker ik je van.'

Diezelfde middag nog besluiten ze om Oma te bezoeken. Oma loopt buiten door de tuin met een zak vogel voer. Hier en daar strooit ze wat zaad neer en vele vogels komen er op af. Geruisloos om niet de vogels weg te jagen komen de vrienden dichterbij. Oma kijkt op zij en schrikt zich een ongeluk. 

 'Wat laten jullie mij schrikken zeg. Doe dat nooit meer!', zegt ze boos. 

 'Sorry oma, we het was niet de bedoeling om je te laten schrikken. We wilden alleen de vogels niet weg jagen.' zegt Eveline. De anderen kijken naar hun voeten, een beetje geschrokken van oma's reactie. 

 'Maar wat willen jullie van me. Jullie waren anders niet naar mij toegekomen.', zegt oma nu niet meer boos. 

 'Nou we wilden eigenlijk iets vragen over gaven. Jij weet er namelijk veel van en we kunnen niets vinden in de bibliotheek en...' 

 'Ja, ja, stel je vraag nu maar.', onderbreekt oma, Eveline. 

 'We willen graag meer weten over gaven. Vooral over hoe...', Eveline denkt even na over hoe ze het moet zeggen. 'Hoe je gaven krijgt, waar ze zijn ontstaan.' 

 'Ik weet het niet hoor.', zegt oma. Ze kijkt bedenkelijk naar de groep vrienden. Zij kijken smekend terug. Dan vormt er een grijns op oma's gezicht

'Goed dan, omdat jullie zo smekend kijken.' De vrienden kijken elkaar blij aan. Ze geven elkaar high-fives. Het is tot zo ver gelukt. Hopelijk krijgen ze nu informatie die hen kan helpen.

Iedereen loopt weer het huis is. Oma zet het vogelvoer weg en leidt ze naar de bibliotheek. Daar binnen gaan ze om de tafel zitten. Oma kijkt ze één voor één nieuwsgierig aan. Eveline, Demi, Iris en Leah kijken afwachtend terug. Een paar minuten gaan voorbij zonder dat één van hun iets heeft gezegd.